a man's love goes through his stomach

Één uur voor de wekker werd Veno al wakker. De hele nacht had hij vage dromen over konijnen die zijn benen aan het opvraten. Het idee dat konijnen zijn benen opvraten was niet zozeer eng, maar de konijntjes waren schattig, té schattig. En té schattige konijntjes hoorden geen mensen op te eten. Verder waren het dromen in dromen, waarin hij steeds opnieuw wakker werd. Op een gegeven moment had hij het maar opgegeven om nog te slapen. Piekerend staarde hij naar het plafond, denkend aan ‘het’ dat hij miste. Zijn ogen gleden van het plafond naar het kastje vlak naast de deur. Op het kastje lagen zijn boog en zijn gouden pijlen. Die moest hij dadelijk niet vergeten.

De wekker ging om acht uur en sloompjes stond hij op. Op de stoel tegenover het bed lagen al kleren, die had hij de avond ervoor al klaargelegd. De grijze pullover en bordeaux rode broek trok hij op dezelfde langzame tempo aan om vervolgens naar de badkamer te lopen. In de spiegel zag hij zijn roze haren die zoals gewoonlijk een beetje krullerig waren. Hij vond het wel goed zo. Plenswater. Tandenborstel. Tandpasta. Poetsen. En fris stapte hij de badkamer uit.

Nadat hij zijn uniform had meegenomen en niet te vergeten zijn boog en pijlen, verliet hij zijn kamer. Luid stommelde hij de trappen af. Gelukkig was Granny’s Diner vlak naast de B&B. En een paar stappen verder en hij stond in de eetcafé. Het was nog leeg aangezien het nog vroeg was, maar gister avond kwam een vreemde bestelling binnen die bezorgd moest worden. En wie moest die bestelling doen? Hij natuurlijk.

De geur van eten vulde de keuken. Alleen Veno stond in de keuken. De rest van de koks zouden pas later komen. Terwijl de biefstukken stonden te bakken, was Veno bezig met het snijden van de groenten. Normaal hielp hij altijd de andere koks, nu moest hij echter alles zelf doen. De groenten gooide hij in de wok en de biefstukken haalde hij uit de pan om deze vervolgens in een doos te doen. In de andere dozen zaten kipvlees, rijk begoten met een zoetzure saus, salade, rijst en daarbij moeten de biefstukken en geroerbakte groente erbij. Bijna klaar dus, het enige wat hij eigenlijk nog moest doen waren een paar boterhammen smeren. (jaa heb Kibum’s likes gelezen ghehe~) Vreemdste bestelling ooit, maar klant is koning.

Veno deed de dozen in een tas en trok zijn uniform bovenstuk uit. Tijdens het bezorgen had hij geen zin om in uniform rond te lopen. Zijn rugzak met de boog en pijlen deed hij op zijn rug. En met de tas in zijn armen verliet hij Granny's diner. Het adres had hij voor de zekerheid op zijn hand geschreven, maar hij wist wel waar het ongeveer was. Op een gemakkelijk tempo wandelde hij naar zijn bestemming, niks vermoedend.

ooc: vooorrr Kibum

Losjes had hij de tas vast. Tot nu toe had hij nog nooit last gehad van dieven, wat hem zorgeloos maakte. De andere koks zouden het vast hebben vastgehouden alsof hun leven ervan afhing. Zo ervaren was hij echter niet, hij werkte nog maar net bij Granny's Diner, vandaar dat hij alleen nog hulp kok was. Waarschijnlijk zou dat nog lang zo blijven, aangezien hij nogal chaotisch wordt als er veel gedaan moet worden. De drukke straten waren ook lichtelijk chaotisch. Hij moest om mensen heen manoeuvreren en de tas balanceren op zijn armen. Het was dat hij maar een ding hoefde te doen, anders werd het in zijn hoofd ook zo'n chaos. Hij wurmde zich uit de menigte en kwam gelijk in een rustige gedeelte in. Gelukkig, of niet..

Alles was duidelijk hoorbaar. Voetstappen van mensen, gepraat, geblaf van 1 kilometer verderop. De voetstappen die echter snel naderden hoorde hij weer niet. Een plotselinge klap tegen zijn borstkas verraste de jongen. Binnen no time was de tas met eten uit zijn handen. Reageren kon hij niet echt, want de klap tegen zijn borst deed hem snakken naar adem. De druk was niet zo prettig op zijn longen. Hij wankelde licht, proberend zijn evenwicht te houden. Na een paar flinke inademingen en uitademingen, verdween de druk langzaam weer. In die tijd was de man echter hem al ver voor. De realisatie dat hij de tas kwijt was en dus niks had om te bezorgen kwam nu pas. ‘’St--!’’. Hij sloot zijn mond direct, want wat hielp het als hij ‘halt’, ‘stop’ of ‘kom terug’ riep. De dief zal toch niet stoppen en de tas braaf terugbrengen. Er zat niks op dan het eten terughalen. En hij zette de achtervolging in.

Het rennen verging hem op een of andere manier moeilijk. De duw had toch een redelijke impact op zijn longen. Deze werkten met moeite om voldoende zuurstof in en uit te pompen. De lichamelijke inspanning maakte het niet veel makkelijker voor zijn longen. Tot zijn verveling kwam hij opnieuw in een druk gedeelte. Het was de markt. Waarom had de dief hier niet iets kunnen stelen. In plaats van zijn bestelling, zijn eerste bestelling van de dag nog wel. Hij had wel geluk met zijn lange postuur, want hij kon zo bijna over iedereen heen kijken en dus oog houden op de dief die nog voor hem rende. Hij was echter snel, heel snel. Hoogstwaarschijnlijk ervaren in dit. Hijzelf helaas niet, misschien werd het wel een tijd dat het ging doordringen dat niet iedereen iets goeds in zich heeft. Een ander probleem was dat hij een tekort aan ‘brandstof’ begon te krijgen. In de ochtend was hij vergeten te ontbijten en zijn maag begon hard te rommelen. Helaas had hij nu andere dingen in zijn hoofd dan eten. Hij baande zich een weg door de menigte en wurmde zich er uiteindelijk uit.

De dief was flink een paar meters voor hem en verdween een straat in. Zodra hij de straat insloeg, zag hij niks meer. Was hij de dief nou kwijt? Hij vreesde van wel. Zijn kijkers zochten de omgeving af, maar geen een teken van de zwartharige, waarschijnlijk hongerige dief. Ondertussen probeerde hij weer op adem te komen. Dit was niet echt normaal, zo’n slechte conditie had hij helemaal niet. Misschien had hij die verkoudheid toch overgenomen van zijn collega. Wanneer hij zich omdraaide om de straat weer uit te gaan, vielen zijn ogen op een vuilniscontainer die perfect als een trap naar het dak kon dienen. Het kon mogelijk zijn dat de dief het dak op was gegaan. Ach, hij had toch niks meer te verliezen en kon het altijd wagen. Hij sprong de container op en klom het dak op, minder lenig dan zijn dief, maar het lukte. Hij had juist geschat, want de dief zat met zijn rug naar hem toe. De rug waartegen hij net de hele tijd heeft zitten staren.

Hij bleef even muisstil staan en langzaam grepen zijn handen naar de boog en een pijl in zijn rugzak. Hij richtte de pijl en liet deze los. De pijl zoefde net langs de oor van de dief. Het was nu zijn beurt om hem op te schrikken. De pijl kwam een paar meter verderop in een houten muur terecht van een huis tegenover dit gebouw. Een paar stappen zette hij vooruit totdat hij naast hem stond. "En was het lekker?", vroeg hij met een neutrale, misschien zelfs beleefde toon. Geen enkele boze of chagrijnige ondertoon was te horen. Hoogstwaarschijnlijk had deze dief een reden om te stelen. En misschien was die zo slecht nog niet, want hij wist dat niet iedereen het hier goed had. Vergeleken met hun had hij een prettig leventje. Bang voor een tekort aan eten hoefde hij nooit te zijn. Als hulp kok zijnde en dus deel van het personeel van Granny Diner's zijnde, kon hij altijd rekenen op enige steun.

ooc; haa~ ik hoop dat je hier iets aan hebt.. Dx en Veno heeft 'm neergeschoten! bijna! haha~