Celeste's dump~

Onderwerp: Celeste's dump~ wo okt 24, 2012 10:42 pm

C H A R A C T E R
Naam Jefferson
Bijnaam Hatter
Leeftijd 29
Geslacht Man
Geboortedatum 28 juni
Sterrenbeeld Cancer
Chinese zodiac Pig
Geaardheid Closeted biseksueel
Baan -

F A I R Y T A L E
Naam Mad Hatter
Verhaal Alice in Wonderland
Bijzonderheden Zijn hoed is in staat een portaal tussen werelden te openen. Echter: hetzelfde aantal mensen dat heengaat door de hoed moet ook weer terug - niet meer, niet minder. Zijn hoed werkt in Storybrooke natuurlijk niet, iets wat hem haast tot waanzin drijft.

F A M I L Y
Dochter Grace (11)
Vrouw Elizabeth (†)

A P P E A R A N C E
Haarkleur: Donkerbruin
Haarstijl: Kort, wavy
Oogkleur: Groenblauw
Lengte: 1.80
Gewicht: 64
Postuur: Normaal
Kledingstijl: Archaïsch
Littekens: Rond zijn nek en hals, afkomstig van zijn onthoofding door de Queen of Hearts.

P E R S O N A L I T Y
» Honest Jefferson is boven alles ontzettend eerlijk, vooral naar de mensen waarom hij geeft. Naar anderen, vooral naar mensen die hij niet vertrouwt, kan hij dingen achterhouden, maar hij zal zelden of nooit liegen, tenzij hij er iemand mee beschermt. Hieraan hangt vast dat hij een man van eer is: hij houdt zich altijd aan zijn woord, maakt niet uit naar wie.
» Driven Hij is vastberaden en wanneer hij ergens zijn zinnen op gezet heeft, heeft hij niet op tot hij zijn doel bereikt heeft. Hetzelfde geldt voor beloftes die hij gedaan heeft: wanneer hij eenmaal een belofte gemaakt heeft, maakt niet uit met wie, dan zal hij niet rusten voor hij die belofte nageleefd heeft. Daarom heeft hij Grace nog steeds niet opgegeven, ook al weet ze niet meer wie hij is. Hij zal niet rusten voor hij haar terug heeft, wat hij er ook voor moet doen, omdat hij haar beloofd heeft dat hij haar altijd zal vinden.
» Caring and protective Jefferson is zorgzaam, natuurlijk allereerst naar Grace toe. Hij zal alles opzij zetten voor de mensen van wie hij houdt, en er alles voor geven om hen te beschermen. Hij zet zijn leven en zijn wensen altijd achter die van anderen. Hij heeft er alles voor over om zijn geliefden gelukkig te laten zijn, ook al betekent dat dat hij zelf diep ongelukkig is, of niets meer heeft - zolang zij maar gelukkig zijn, redt hij het wel.
» Cunning Hij is erg sluw, al gebruikt hij dit niet voor kwade doeleinden. Alles is gericht op Grace. Elke list die hij uithaalt is voor haar, of het nou is om haar op de een of andere manier een beter leven te geven, of om een manier te vinden om de vloek te verbreken en haar terug te krijgen. Ook wanneer het hierop aankomt is hij tot alles bereid.
» Touchy Jefferson heeft een kort lontje, iets waar hij zichzelf ook bewust van is, al is hij er niet toe bereid het te veranderen. Hij kan daadwerkelijk gevaarlijk zijn wanneer hij kwaad is, al is hij op zo'n momenten nog helder genoeg om het verschil tussen vriend en vijand te onderscheiden - zo hoeft hij nooit bang te zijn dat hij uithaalt naar Grace. Hij is in staat iemand pijn te doen wanneer hij echt heel kwaad op ze is.
» Compulsive Hij heeft de drang dat alles precies zo moet zijn als hij het neergezet heeft. Alles moet rechtstaan, precies op de juiste plek, zonder vuiltjes of niets. Aan de ene kant komt dit doordat hij te perfectionistisch is; aan de andere kant is het een overblijfsel aan zijn tijd bij de Queen of Hearts, de maanden in een kamer met hoeden die niet wilden werken, met als enig gezelschap de gedachte "make it work, make it work, make it work, make it work."

I N T E R S T S
Hobby's: Boswandelingen maken, spelen met Grace, lezen, houtsnijden, cartografie
Houdt van: Grace, natuur, afzondering, sterrenkijken, cartografie
Houdt niet van: Evil Queen, Storybrooke, de vloek, zijn gave, zijn herinneringen, Wonderland
Turn ons: Zachtaardig, zorgzaam, houdt van kinderen, standvastig, gedreven
Turn offs: Koud, hautaine, wisselvallig, slinks, hekel aan kinderen
Fears: Grace verliezen, voor eeuwig in Storybrooke vastzitten

H I S T O R Y
Jefferson heeft het nooit echt breed gehad. Zijn ouders waren arme handwerkslieden die nooit echt veel te spenderen hadden en het speelgoed voor hun zoon eigenlijk altijd zelf maakten tot hij oud genoeg was om het zelf te doen. Hij leerde dan ook al vroeg om zichzelf met weinig tevreden te stellen, en om te werken voor wat hij wilde. Hij hielp zijn ouders vaak, vooral houtsnijden, waar hij erg goed in bleek te zijn. Hij was verantwoordelijk voor de borden, kommen, mokken, en andere soorten servies die hij en zijn ouders op de markt verkochten. Vrienden had hij niet – hij was te druk met werken om zijn ouders te helpen en zo te zorgen dat ze die avond wat te eten hadden. Hij klaagde nooit, maar hij kon niet ontkennen dat hij erg eenzaam was, en meer dan eens wenste hij dat hij iemand had om mee te praten – of desnoods dat hij een plek had waar hij even van de realiteit kon verdwijnen.

Op zijn tiende was hij in het bos naar hout aan het zoeken om er dingen uit te kunnen snijden. In eerste instantie kon hij geen geschikt hout vinden, dus liep hij dieper het bos in, in de hoop dat hij daar wel wat zou kunnen vinden. Hij vond er inderdaad iets – alleen was het geen hout. Half verscholen tussen het struikgewas vond hij een hoge hoed. Eerst was hij verbaasd – want wat moest een hoge hoed nu in het bos? Hoe kon iemand die daar nu verloren zijn? Hij keek nog rond, maar hij zag niemand van wie de hoed kon zijn, dus pakte hij hem op en bekeek hem. Uiteindelijk nam hij hem mee naar huis. Zijn ouders waren nog op de markt, dus dat gaf hem de tijd zijn aanwinst goed te bekijken. Hij vroeg zich af hoeveel de hoed waard was; vast wel veel, aangezien hij van fluweel leek te zijn, maar stiekem wilde hij niet dat hij zijn hoed moest verkopen. Dit was het eerste ding dat hij had dat hij of zijn ouders niet zelf gemaakt hadden, en hij wilde het houden. Daarom verstopte hij de hoed gehaast onder zijn bed toen hij zijn ouders hoorde thuiskomen, en vertelde hen niets.

Een paar weken gingen voorbij waarin Jefferson weinig tijd had om aan zijn hoed te denken; tot de dag kwam dat zijn ouders weer alleen naar de markt gingen. Alles wat Jefferson hoefde te doen was een aantal kommen uitsnijden; het hout lag al binnen op tafel. Meteen nadat de kar van zijn ouders uit het zicht verdwenen was, trok Jefferson de hoed onder zijn bed uit en zette hem op de grond neer. Bedachtzaam keek hij ernaar, en gaf hem afwezig een draai, verwachtend dat de hoed daarna weer gewoon stil zou staan. Dit gebeurde echter niet. De hoed bleef doordraaien, en er kwam bovendien een zwarte mist uit. Jefferson nam eerst een aantal stappen achteruit, angstig, maar daarna won zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst en nam hij een stapte dichterbij. Een gil scheurde zich uit zijn keel toen hij plotseling de hoed ingetrokken werd, en hij sloot zijn ogen stevig, tot hij weer grond onder zijn voeten voelde.

Toen hij zijn ogen opende, zag hij dat hij zich in een ronde ruimte bevond, met deuren in de muren. Op dit moment was hij al niet meer bang, want hij kon de hoed voelen trekken van boven, en wist dat hij weer terug zou kunnen als hij dat zou willen. Daarom zette hij voorzichtig enkele stappen richting een deur, die hij gewoon kon openen. Achter de deur zag hij een landweggetje, omgeven door hoog gras en paddenstoelen minstens vijf keer zo groot als hij. Hij liet de deur open zodat hij zeker wist dat hij nog terug zou kunnen en begon het landweggetje af te lopen, verstijvend toen hij van boven een stem hoorde. Hij keek omhoog en zag boven zich, op een van de paddenstoelen, een enorme rups, genietend van een waterpijp en kringen rook zijn kant uitblazend met iedere vraag van “En wie ben jij?”. Jefferson, die beleefd was opgevoed, antwoordde: “Jefferson, meneer. Kunt u me misschien vertellen waar ik ben?” Maar de rups gaf geen antwoord op zijn vragen, in plaats daarvan zijn waterpijp rokend.

Jefferson, die bang was dat zijn ouders terug zouden komen, liep meteen hierna terug naar de ronde ruimte en liet zich door de hoed weer terugbrengen naar zijn eigen wereld, al onthield hij wel welke deur hij genomen had, zodat hij nog eens terug kon gaan naar het vreemde land met de enorme paddenstoelen en rupsen. De hoed verstopte hij weer onder zijn bed, en ging braaf aan de gang met het uitsnijden van een kom.

Enkele dagen later ging hij weer naar het bos om hout te zoeken, en hij smokkelde de hoed mee. Weer opende hij het portaal naar de ruimte met de deuren, en nam dezelfde deur als eerder. Weer vroeg de rups wie hij was, en Jefferson vertelde hem weer dat hij Jefferson was, maar ditmaal stelde hij de rups geen vragen; in plaats daarvan liep hij door. Hij kwam in een bos uit dat donkerder was dan zijn eigen bos, waardoor hij automatisch wat voorzichtiger ging lopen. Plots hoorde hij weer een stem, al kon hij niet plaatsen waar de stem vandaan kwam, en was de stem anders dan die van de rups – minder diep, haast speels, en met een overduidelijke pur erin. “Zo zo, een nieuw gezicht. En wie mag jij dan wel zijn?” De stem klonk dichterbij, nu, maar nog steeds kon Jefferson niets zien. Toen hij opzij keek, echter, zag hij boven een boomtak twee ogen zweven, waardoor hij automatisch enkele stapen naar achteren zette. Even later verscheen er langzaam een lichaam rond de ogen, en kon hij dan eindelijk een wat mollige, grijze kat zien met blauwe en zwarte strepen, die ontspannen over de boomtak hing en hem recht aankeek.

Zodra hij over de schok heen was dat deze kat kon praten, stelde hij zich netjes voor en kwam hij er door de hulp van de kat – de Cheshire Cat, zo vertelde hij Jefferson – achter dat hij in een land dat Wonderland heette terecht was gekomen. Meer dan de helft van wat Cheshire hem vertelde klonk Jefferson maar ongelofelijk in de oren, dus hij nam alles wat hem verteld werd met een korreltje zout. Cheshire vroeg hem hoe hij in Wonderland was gekomen, want in Wonderland kwamen geen bezoekers. “Ik heb een hoed,” vertelde Jefferson opgewonden, want dit was de eerste keer dat hij iemand over zijn hoed kon vertellen. “En die hoed heeft een kamer met deuren en een van die deuren bracht me hier.” De ogen van Cheshire leken zowaar licht te geven toen Jefferson uitgesproken was, en voor hij weer verdween, zei Cheshire dat Jefferson hem die hoed maar een keer moest laten kijken. Enkele ogenblikken later en Jefferson was weer alleen. Weer liep hij terug over het landweggetje naar de ruimte met de deuren, en liet zich terugbrengen naar zijn eigen bos.

Vanaf dat moment maakte Jefferson steeds meer tripjes met zijn hoed, en kwam er langzaam achter dat de hoed regels had. Evenveel mensen als door de hoed naar binnen gingen, moesten ook weer door de hoed terug; de enige manier om dit te voorkomen was door de hoed tot zich te roepen wanneer hij op de drempel van een van de deuren stond. Hij bezocht Wonderland in eerste instantie niet meer, want hij had het idee dat de inwoners daar een beetje gek waren; in plaats daarvan opende hij andere deuren, en bezocht plaatsen als Neverland, waar niemand oud werd en de kinderen konden vliegen door feëenstof, en er een piratenschip was met een kapitein die Hook heette, die Jefferson stiekem maar een beetje eng vond. Neverland was ondanks dat een van zijn favoriete plaatsen. Door Neverland, waar mensen konden vliegen, begon hij zich wel een beetje af te vragen of Cheshire hem misschien wel de waarheid verteld had, en langzaam werd hij nieuwsgierig naar wat er allemaal in Wonderland te beleven was. Desondanks durfde hij nog niet terug te gaan, omdat hij zeker wist dat hij dan te lang weg zou blijven en zijn ouders bezorgd zouden worden.

Jefferson meed Wonderland tot zijn vijftiende. In dit jaar gebeurde er iets vreselijks: zijn ouders kwamen om. Het land was al langer in oorlog geweest; Jefferson kende de verhalen van de Ogre War, waarin iedereen moest meevechten, ook kinderen, maar hij had nooit gedacht dat de ogres ook in hun bos zouden komen. Dit gebeurde echter wel. Toen hij terugkwam van een tripje naar Neverland, lag hun huisje in puin en lagen zijn ouders dood onder de wrakstukken. Jefferson had meteen in de gaten wat er gebeurd was, want hij kon de ogres nog in de verte horen, en hun zware voetstappen deden de grond trillen. Hij dacht niet langer na, rende meteen terug naar zijn plekje in het bos, waar hij de hoed gevonden had, en opende het portaal. Zonder aarzeling liep hij naar de deur die hem naar Wonderland zou brengen, en riep op de drempel van deze deur de hoed tot zich. Toen hij hem eenmaal in zijn hand had, zette hij snel een stap in Wonderland voor de deur zou sluiten. De hoed zette hij op zijn hoofd, omdat hij niet wist wat hij er anders mee moest, en begon te lopen.

Hij kwam Cheshire weer tegen, die zich op zijn schouders nestelde en de hoed met interesse bekeek, er af en toe tegen tikkend met zijn poot tot Jefferson hem weer zei dat hij daarmee op moest houden. Samen met Cheshire ontdekte hij Wonderland en al haar verhalen en geheimen. Zo leerde hij de March Hare kennen, en de White Queen – en leerde dat hij vooral niet in de buurt moest komen bij de Queen of Hearts, want die was niet mild wanneer iemand op haar gebied kwam. Jefferson, die steeds roekelozer en – ook al zou hij dat zelf niet zo zeggen – gekker was geworden, besloot natuurlijk precies dat te doen, en bevond zich even later in het doolhof van de Queen of Hearts. Natuurlijk werd hij gepakt, en natuurlijk werd hij voor de Queen of Hearts geleid, en natuurlijk was alles wat zij zei “Off with his head.” Jefferson kneep zijn ogen stevig dicht, toen hij plotseling de stem van Cheshire hoorde, die rustig naar de Queen of Hearts toeliep en van alles tegen haar zei; Jefferson kon al niet eens meer horen wat. Het enige waar hij aan dacht was dat dit zijn kans was om te ontsnappen, dus rende hij zo snel hij kon weg van het doolhof en terug naar het landweggetje. Daar gooide hij de hoed op de grond, en opende het portaal. Voor hij erin kon springen, hoorde hij achter zich: “Niemand gaat weg uit Wonderland.” Jefferson keek Cheshire niet aan, maar dat hoefde ook niet; hij wist goed genoeg dat er een brede glimlach op het gezicht van de kat zou staan. Hij zei echter wel: “Dank je.” Meer niet; daarna stapte hij het portaal in. Voor het sloot, hoorde hij: “Tot snel, Mad Hatter. I do so like your hat.” Daarna sloot het portaal, en werd de stem van Cheshire vervangen door de bekende ronde ruimte.

Jefferson kwam hierna nooit meer vrijwillig in Wonderland, en probeerde het bestaan van deze wereld het liefst te ontkennen. Hij reisde wel naar alle andere werelden, meestal in opdracht van iemand – vooral Rumpelstiltskin, om objecten op te halen in een van deze werelden; de man betaalde immers rijkelijk in gouddraad. Een enkele keer haalde hij ook dingen op voor de Evil Queen. Doordat hij naar zoveel verschillende werelden reisde, begon hij wel steeds meer zijn verstand te verliezen; hij had het gevoel alsof zijn hoofd de ruimte met de deuren was, en meer werelden in zich droeg dan het aankon. Al snel dacht hij daar echter niet meer over na. Op zijn zeventiende ontmoette hij een meisje waar hij ondanks alles smoorverliefd op werd, Elizabeth genaamd; de twee trouwden en kregen een jaar later een dochter, Grace. Elizabeth wist eerst niet wat haar man voor werk deed, alleen dat hij uitbetaald werd in gouddraad. Jefferson was namelijk gewoon voor Rumpelstiltskin blijven werken, zodat hij zijn vrouw en dochter een prachtig huis kon geven, en alles wat hun hartje begeerde.

Enkele jaren lang ging dit gewoon goed. Toen Grace vijf was, echter, ging het gruwelijk mis. Jefferson was op verzoek van Rumpelstiltskin iets gaan ophalen in Oz: de slippers van de Wicked Witch of the East, die nu bij haar zuster waren. Hiervoor zou hij het paleis van de Wicked Witch of the West moeten infiltreren, wat extreem gevaarlijk was; hij weigerde na te denken over hoezeer de heks leek op de Queen of Hearts. Toen hij eenmaal op weg was naar het paleis, hoorde hij plotseling een bekende stem achter zich, en zag hij Elizabeth, die de hoed gevonden had toen ze naar hem op zoek was en erin gesprongen was, overtuigd dat ze zo haar man zou vinden. Jefferson probeerde haar uit te leggen dat ze terug moest gaan, en thuis op hem moest wachten, maar ze weigerde van zijn zijde te wijken, dus had hij geen keus erop te vertrouwen dat ze niet in de weg zou lopen, en dat ze zich verscholen kon houden voor de heks. Natuurlijk bleek dit uiteindelijk niet het geval; Elizabeth werd door de heks gevonden, en vermoord. Jefferson slaagde er nog net in een kristallen bol mee te grissen voor hij terugrende naar de deur en zich thuis liet brengen.

Hij leverde de bol af aan Rumpelstiltskin, en kondigde meteen aan dat dit de laatste keer was dat hij de hoed zou gebruiken. Hij ontving zijn laatste betaling gouddraad, en keerde terug naar huis, waar hij Grace moest vertellen dat haar moeder dood was, en dat ze kleiner zouden moeten gaan wonen. Grace was enkele weken lang ontroostbaar, maar sloeg daarna plotseling om en werd het vrolijke meisje dat Jefferson zo goed zou leren kennen. Samen vertrokken ze naar een huisje in het bos. Jefferson borg zijn hoed weg. Langzaam zakte zijn manische karakter iets weg tot hij een beschermende ouder werd. Samen met Grace pakte hij het leven op dat hij met zijn ouders gehad had voor de Ogre War: het verkopen van uitgesneden servies en paddestoelen die hij met Grace uit het bos haalde. Hij maakte Grace’s speelgoed, al deed het hem pijn – hij had gewild dat zij een beter leven had gehad.

De Evil Queen stond natuurlijk niet boven emotionele chantage, en toen ze naar Wonderland moest om iets op te halen, aarzelde ze niet voor ze zich naar Jefferson wendde en hem omkocht met het aanbod dat Grace alles zou hebben wat haar hartje begeerde – als Jefferson met haar iets zou gaan ophalen in Wonderland. Grace was Jefferson’s grote zwakte, en uiteindelijk stemde hij met het aanbod van de Evil Queen in. Ze bleek uiteindelijk een hart uit de kluis van de Queen of Hearts moest hebben, wat van haar gestolen was – het hart van haar vader. Met veel pijn en moeite en een ternauwernode ontsnapping slaagden Jefferson en de Evil Queen erin het hart te bemachtigen – maar de Evil Queen was natuurlijk niet zomaar eerlijk, en wekte haar vader tot leven voor ze door de deur liepen. De regel van de hoed was nog steeds dat evenveel mensen door de hoed terugmoesten als dat er naar binnen waren gegaan, dus sloot de Evil Queen Jefferson op in Wonderland, zonder hoed en zonder enige manier van ontsnappen. Jefferson werd natuurlijk gevangen genomen door de Queen of Hearts en onthoofd, ook al bleef hij in leven; hij zou zijn lichaam alleen terugkrijgen als hij zijn hoed na zou kunnen maken en aan de Queen of Hearts zou schenken. Hij werd opgesloten in een kamer met alle gereedschap die hij nodig had. Met alleen de fixatie op de hoed en het gemis van Grace als gezelschap, werd Jefferson gekker dan hij ooit geweest was.

Toen kwam de vloek van de Evil Queen, en werd Jefferson opgesloten in een andere wereld: Storybrooke. Hij kwam er al snel achter dat hij een van de weinige mensen was die nog precies wist wie hij was – alleen hij, de Evil Queen, en Rumpelstiltskin wisten nog alles; de rest van het stadje was ervan overtuigd dat ze hun hele leven in Storybrooke, Amerika, als moderne mensen gewoond hadden. Grace – die hier Paige heette – kende hem niet meer. Hij zonderde zich af van de rest van het stadje, en zette een telescoop in een van de kamers van het huis zodat hij Grace in de gaten zou kunnen houden en haar zo zou kunnen beschermen. Hij leefde nu echt in twee werelden: zijn hoofd in zijn eigen land, zijn lichaam in Storybrooke. Dat, gecombineerd met het moeten aanzien van zijn dochter bij een andere familie, drijft hem vaak bijna tot waanzin, en het liefste wil hij vergeten. Hij zoekt nog steeds naar manieren om de vloek te verbreken, of om de Evil Queen over te halen hem ook te laten vergeten. Hij weet echter dat dat laatste nooit zal lukken: zijn herinneringen zijn de vloek die de Evil Queen speciaal voor hem uitgezocht heeft. Daarom probeert hij, net als in Wonderland, zijn hoed na te maken – tot nu toe tevergeefs.

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za nov 03, 2012 1:34 am

C H A R A C T E R
Naam Graham Lockhart
Bijnaam Gray
Leeftijd 32
Geslacht Man
Geboortedatum 9 maart
Sterrenbeeld Pisces
Chinese zodiac Monkey
Geaardheid Biseksueel
Baan Engineer

F A I R Y T A L E
Naam The Tin Man / Nick Chopper
Verhaal The Wizard of Oz
Bijzonderheden Zoals zijn naam al doet vermoeden was hij volledig uit tin gemaakt. Tevens had hij geen hart, wat de reden was dat hij met Dorothy meeging naar de Wizard of Oz.

A P P E A R A N C E
Haarkleur: Donkerbruin
Haarstijl: Kort, warrig
Oogkleur: Bruin
Lengte: 1.70
Gewicht: 62
Postuur: Normaal
Kledingstijl: Casual / afgetrapt
Littekens: Op zijn borst boven zijn hart en bijna onzichtbare littekens rond zijn gewrichten

P E R S O N A L I T Y
» Masked Graham verbergt veel over zichzelf onder een masker van een vaak aanwezige glimlach en een zelfverzekerd persona. Hij is eigenlijk twee hele verschillende mensen: Graham als publieksfiguur, en Graham op zichzelf. Zelfs mensen die hij vertrouwt laat hij niet zomaar toe. Hij wekt de illusie dat het eigenlijk altijd wel goed met hem gaat, terwijl dit misschien niet altijd helemaal het geval is. Hij weet zelf niet helemaal goed of hij dit doet om anderen niet tot last te zijn, of omdat hij niet zwak wil overkomen.
» Centre of attention Het is vrijwel onmogelijk om niet te weten wanneer Graham een ruimte betreed; meestal laat hij duidelijk merken dat hij aanwezig is, en trekt hij alle aandacht naar zich toe, of dit nu goede of slechte aandacht is. Hier voelt hij zich ook het veiligste – wanneer hij zich maar luid en zelfverzekerd genoeg presenteert, denkt hij dat niemand dieper zal kijken en zal zien wie hij werkelijk is.
» Charming Naar buiten toe is Graham erg charmant. Hij heeft snel zijn woordje klaar en is eigenlijk in staat zich wel uit elke situatie te praten of, desnoods, te flirten. Dat wil niet zeggen dat hij zomaar door iedereen aardig gevonden wordt; want aan de weerszijde van dit charmante karakter staan natuurlijk de mensen tegen wie hij niet zo charmant is, of de mensen die zijn gedrag als storend of aanstotelijk opvatten. Graham heeft waarschijnlijk net zo veel vijanden als dat hij bewonderaars heeft.
» Romantic Graham is makkelijk. Dat wil zeggen, hij zeurt niet veel over wie hij mee naar bed neemt. Zolang het ademt, menselijk is, en een beetje aantrekkelijk, zit het al snel goed. De reden hiervoor is dat hij absoluut, onder geen beding, nooit, klaar is voor een vaste relatie. One-night stands zijn prima en omdat hij zijn partners niet meer dan een nacht ziet, hoeft hij niet kieskeurig te zijn. Voor een echte relatie zou hij wel iemand willen hebben die op hetzelfde niveau zit als hij, en waarbij hij zich genoeg op zijn gemak voelt om zijn masker te laten vallen, maar hier is hij niet klaar voor.
» Insecure Onder het masker gaat een man schuil die erg onzeker over zichzelf is, of liever: die pessimistisch over zichzelf is ingesteld. Hij ziet zichzelf niet als een mislukking, maar is er wel van overtuigt dat hij elke mogelijke relatie in zijn leven, of het nu vriendschappelijk of romantisch is, ooit naar de knoppen zal helpen. Dit is eigenlijk de grootste reden dat hij geen langdurige relatie wil: hij is bang—weet zeker—dat hij deze op een dag zal verpesten en dat hij dan weer alleen zal zijn, en waarom zou je jezelf lekker maken met iets wat je toch maar voor korte duur kan hebben? Hij is niet onzeker over zijn kunnen als mechanic of over zijn intelligentie, maar eerder over zijn kunnen om relaties te onderhouden, en over zijn eigen karakter. Wanneer mensen hem van het tegendeel proberen te overtuigen, is hij meestal kortaf tegen ze in de hoop dat ze hem met rust laten voor ze te belangrijk worden.
» Gentle Eigenlijk is Graham in de kern heel zachtaardig en lief, maar zo wil hij niet overkomen omdat dat mensen uitnodigt bij hem te blijven. Hij wil niet per se koud of afstandelijk overkomen, maar wel vervelend genoeg om wel te mogen maar niet van te houden, dus verbergt hij zijn zachtaardige karakter onder het masker dat hem als een tweede huid is geworden. Tot nu toe heeft het gewerkt.
» Idealistic Wanneer het niet op zichzelf aankomt, is Graham een eeuwige idealist en optimist. Er is geen probleem dat niet op de een of andere manier opgelost kan worden, geen mankement dat niet gemaakt kan worden. Hij ziet alles als kapotte technologie, en weet meestal ook daadwerkelijk snel tot een oplossing te komen. Hij houdt van dit soort puzzels, houdt van de uitdaging. Hij fixt graag dingen, omdat hij er dan niet over na hoeft te denken dat hij zichzelf niet kan fixen.

I N T E R S T S
Hobby's: Sleutelen aan auto’s/technologie, coderen, kaarten, bankhangen
Houdt van: Technologie, drank, harde rockmuziek, comic books, internetspelletjes, auto’s
Houdt niet van: Stilte, stilstaan, Storybrooke, domme mensen, mensen die hem afleiden van zijn werk, mensen die te zeer in hem zijn geïntereseerd
Fears: Alleen zijn, relaties, geheugenverlies

H I S T O R Y
Graham leefde voor zijn tijd in Storybrooke in Oz, en stond bekend als de Tin Woodman of gewoon de Tin Man omdat hij volledig uit tin gemaakt was. Iedereen in Oz herinnerde hem zich alleen maar zo; er waren maar weinig mensen die wisten dat hij niet altijd de Tin Man geweest was, dat hij eerst gewoon een mens geweest was die Nick Chopper heette. Nick was een houthakker die hout leverde aan zijn gehele dorp en daar betaald voor kreeg; niet genoeg om rijk van te worden, maar genoeg om van te leven. Hij leverde ook hout aan een oude vrouw, met wiens dienstmeid, Nimmie Amee, hij vaak van doen kreeg. Nimmie was vriendelijk tegen hem, en stopte hem vaak wat overgebleven eten toe. Gedurende de vele jaren dat hij bij de oude vrouw en haar dienster kwam, werd Nick verliefd op Nimmie.

Hij stond op het punt haar ten huwelijk te vragen, maar moest daarvoor natuurlijk eerst toestemming vragen aan de oude vrouw. De vrouw kon nog maar weinig zelf, en wilde haar dienster, die haar jarenlang zo goed geholpen had, niet kwijt; wanhopig wendde ze zich tot de Wicked Witch of the East, die beloofde dat de oude vrouw Nimmie zou behouden. Omdat de Wicked Witch wist dat Nimmie ook verliefd was op Nick en ze met hem zou weglopen wanneer ze geen toestemming kreeg, moest Nick van het toneel verdwijnen. Om dit te doen behekste de Wicked Witch Nick’s bijl—iedere keer dat Nick hakte, vloog de bijl uit zijn handen en hakte een van zijn ledematen af. Iedere keer dat dit gebeurde, vroeg Nick de smid de missende ledemaat met een ledemaat van tin te vervangen; uiteindelijk bleef Nick over met een lichaam van tin, en verliet hij het dorp.

Vlak nadat hij het dorp verlaten had, kwam hij erachter dat alles vervangen was door tin of metaal - behalve zijn hart, dat gewoonweg miste. Hij miste zijn hart, maar zag geen enkele manier om het terug te krijgen, en ondanks dit kleine mankementje was hij trots op zijn lichaam van tin, omdat dit niet vermoeide. Daarom begon hij door Oz te trekken. Aangezien hij volledig uit tin gemaakt was—behalve zijn gewrichten, deze waren gemaakt uit buigbaar ijzer—begon hij zichzelf de Tin Woodman te noemen, vanwege zijn eerdere baan als houthakker in het bos, en later zelfs gewoon de Tin Man. Als de Tin Man reisde hij Oz rond, tot hij enkele keren in de stromende regen terecht was gekomen. Tin kan niet roesten, maar ijzer wel, en aangezien zijn gewrichten van ijzer gemaakt waren, kon hij zich op een gegeven moment niet meer bewegen. Hij zat vast in het bos, vast in zijn eigen lichaam.

Daar werd hij enkele weken later gevonden door Dorothy Gale, een meisje uit een plaats die Kansas heette, waar de Tin Man nog nooit van had gehoord. Dorothy oliede zijn gewrichten en haalde de roest eraf. Ze vertelde dat ze op weg was naar de Wizard of Oz om te vragen of hij haar terug kon sturen naar Kansas, en vroeg of de Tin Man samen met haar en Scarecrow mee wilde reizen. Tin Man, die dacht dat de Wizard hem misschien een hart kon geven, ging met Dorothy en Scarecrow mee, en ze pikten onderweg nog de Cowardly Lion op. Tijdens hun reizen kwam de Tin Man erachter dat Scarecrow hersenen wilde, en de Cowardly Lion moed; daarop gaf hij toe dat hij zelf een hart wilde.

De vier vervulden de opdracht van de Wizard of Oz door de Wicked Witch of the West te vermoorden, ook al was de Wizard maar een gewone oude man zonder magische krachten. Tin Man kreeg van hem een hart gemaakt van rood fluweel, gevuld met zaagsel, wat vreemd op hem overkwam, maar hij geloofde in de Wizard, en daardoor functioneerde het fluwelen hart als een echt hart, ook al had Dorothy hem verteld dat hij niet echt een nieuw hart nodig had, omdat hij al de zachtaardigste van de drie was. Dorothy keerde terug naar Kansas, en de overige drie gingen hun eigen weg.

Tin Man keerde terug naar zijn eigen dorp, in de hoop dat hij Nimmie kon vinden en alsnog met haar kon trouwen, maar naar mate hij dichterbij kwam. merkte hij dat hij eigenlijk helemaal niet meer zo verliefd op haar was. (Dit kwam omdat het hart dat de Wizard hem gegeven had een vriendelijk hart was, maar geen liefhebbend hart, ook al wist Tin Man dit niet.) Toch zocht hij haar op, alleen om erachter te komen dat Nimmie getrouwd was met een zekere Chopfyt: oorspronkelijk was dit een soldaat, Fyter, die Tin Man nog had gekend toen hij nog Nick Chopper was, maar hij had hetzelfde lot ondergaan als Nick. Het enige verschil was dat Fyter zijn ledematen had laten vervangen door Nick’s achtergelaten ledematen. Nimmie trouwde met hem omdat Chopfyt haar deed denken aan de twee mannen van wie ze het meeste had gehouden. Tin Man walgde van het aanzicht, en verliet het dorp, om zich in de buurt van Emerald City te vestigen.

Daar bleef hij tot de vloek van de Evil Queen kwam, en hem van zijn huisje in Oz naar een huis in Storybrooke verplaatste. Zijn herinneringen aan zijn tijd in Oz was hij kwijt. In plaats daarvan was hij Graham Lockhart, een intelligente maar ietwat warrige man van twee-en-dertig die beter met technologie was dan met mensen, en die een beetje iffy werd van alles wat met commitment en lange relaties te maken had. In Graham’s herinneringen was hij een man die altijd problemen met zijn vader, die inmiddels bijna twintig jaar dood was, had gehad, en die al op vroege leeftijd kon coderen en nieuwe dingen kon maken en repareren – behalve zijn relatie met zijn vader, en zichzelf. De enige vaste relatie die hij zich kan herinneren had hij ergens halverwege zijn twintiger jaren, en die had hij naar de knoppen geholpen door altijd de belangrijke momenten te vergeten. Daarna hield hij het op one-night stands omdat die gemakkelijker waren.

De littekens rond zijn hart komen door een hartoperatie die hij enkele jaren geleden moest ondergaan, en ook al is hij dankbaar voor de operatie, is hij nog steeds een beetje ongemakkelijk met het litteken en heeft hij liever niet dat iemand het ziet of aanraakt. Waar de littekens rond zijn gewrichten vandaan komen weet hij niet; hij heeft ze al van kinds af aan, en het enige wat zijn vader er ooit vaagjes over gemompeld heeft kwam neer op ‘baby’, waar Graham niet veel wijzer van werd. Ze zijn bijna niet te zien, dus heeft hij er niet veel last van; hij is ze haast gaan zien als moedervlekken. Na de dood van zijn vader nam hij diens bedrijfje over, waar hij nu nog steeds bij werkt, en is meestal degene om computerproblemen of autoproblemen van anderen op te lossen. Het is een leven waarin hij tevreden is, maar hij heeft nog steeds het gevoel dat hij iets mist, al kan hij bij God niet bedenken wat.

T R I V I A
» Graham grijpt snel naar alcohol. Hij is geen alcoholist, geenszins, maar heeft alle potentie om die te worden. Zelf ziet hij dat absoluut niet zo. “Het is maar een glaasje, kan geen kwaad, kap met zeuren.” Het is meer een gewoonte dan een echte verslaving.
» Hij heeft de neiging op zijn borst te tikken wanneer hij nadenkt, op het litteken over zijn hart. Hij heeft het zelf meestal niet in de gaten; wanneer hij het wel in de gaten heeft, stopt hij meteen.

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za nov 03, 2012 5:22 am

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

Code:: [table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#0f121a width=1][td valign=top][img]http://imageshack.us/a/img222/6683/jeffersonkaderblank.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: -519px; margin-left: 15px; margin-right: 0px; margin-bottom: 10px; width: 450px; height: 445px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Verdana][color=black][size=9]TEXT TEXT [/size][/color][/font]</div>
[/td][/table]

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za nov 03, 2012 5:25 am

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

Code:: [table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#0f121a width=1][td valign=top][img]http://imageshack.us/a/img341/7950/grahamkaderblank.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: -499px; margin-left: 15px; margin-right: 0px; margin-bottom: 10px; width: 450px; height: 445px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Verdana][color=black][size=9]TEXT TEXT [/size][/color][/font]</div>
[/td][/table]

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za dec 15, 2012 1:45 pm

" Waking up at the start of the end of the world, but it's feeling just like every other morning before "

B A S I C
Name: Lucas Hammond
Nickname: Luke
Angel name: Erazael
Age: 26 / 271
P.O.B: Washington DC / Primum Mobile (Heaven)
Parents: Elaine Barrish-Hammond x Donald Hammond
Sibelings: None / all angels

A P P E A R A N C E
Eye color: Blue
Hair color: Brown
Physique: Normaal tot lichtelijk gespierd
Extra: Hij draagt vrijwel altijd een sjaal, ook binnen.

S P E C I E S
Kind: Angel
Level: Low
Trivia: Hij gebruikt Lucas' naam wanneer hij met mensen moet omgaan; zijn echte naam gebruikt hij bij iedereen die niet-menselijk is of weet dat engelen, demons, en andere wezens bestaan.

I N S I D E
Character: Erazael is zeker niet je typische engel. Hij is niet het toonbeeld van emotieloosheid en geen vrije wil hebben; tevens is hij niet het toonbeeld van alles dat goed is. Zijn gezicht is altijd heel sprekend, waardoor hij moeilijk kan verbergen wanneer hij geïrriteerd is of angstig of vrolijk. Hij heeft lang geprobeerd zijn emoties te verbergen, zoals hij zovele andere engelen had zien doen, maar het is hem nooit gelukt, en na een aantal decennia heeft hij het opgegeven. Sinds dat moment is hij ontzettend koppig geweest en gebrand op een eigen wil. Hij heeft altijd een hekel gehad aan de hiërarchie die de Hemel kenmerkt, en dit heeft hij vaker ook openlijk laten merken. Hij is vrij gemakkelijk te beïnvloeden, iets waar ze Daarboven erg onrustig van worden, omdat ze bang zijn dat Erazael daardoor ook gemakkelijk overgehaald wordt te Vallen. Deze angst wordt nog eens zo vergroot omdat Erazael demons niet haat, maar ze interessant vindt en zoveel mogelijk over hen te weten wil komen.

Ondanks zijn interesses en zijn afkeur van hiërarchie is Erazael goed van binnen. Hij helpt mensen graag en houdt ze het allerliefst op het rechte pad, ook al weet hij zelf vaak niet wat dit rechte pad inhoudt. Tevens is hij ervan overtuigd dat wat als 'het Goede' omschreven wordt niet zondermeer goed is en dat 'het Slechte' niet zondermeer slecht is; hij gelooft sterk in het grijze gebied ertussenin. Hij is verward door alle behoeften die zijn mensenlichaam heeft. Doordat hij nog steeds een engel is, heeft hij geen slaap, lucht, of voedsel nodig, maar het reageert soms, wanneer Erazael afgeleid is of ergens druk mee bezig is, op hormonale prikkels. Hij probeert dit altijd te onderdrukken, maar sindsdien dit hem een keer niet gelukt is en hij per ongeluk met een mens tussen de lakens is beland, vindt hij het steeds lastiger het gewoon te negeren. Langzamerhand probeert hij het ook steeds minder, want waarom zouden mensen wel alle vrijheid hebben en engelen niet?
History: Erazael is een van de engelen die nooit echt mens is geweest. Hij is gecreeërd in de Hemel en heeft daar de eerste paar decennia van zijn leven doorgebracht. Hij kreeg voor het eerst een mensenlichaam tijdens de Franse Revolutie, waar hij een groepje Engelsen onder leiding van de Scarlet Pimpernel hielp om onschuldige nobelen naar Londen te smokkelen zodat ze niet onder de guillotine zouden belanden. De gruwelijkheden van de Franse Revolutie zijn uiteindelijk de laatste druppel geweest om hem het proberen te verbergen van zijn emoties te doen opgeven. Wanneer zijn gedachten afdwalen, denkt hij vaker nog terug aan de Revolutie en voelt zich daarna enorm slecht, alsof hij ziek is, ook al kan hij dat niet zijn.

Gedurende de eeuwen heeft Erazael vele lichamen gehad, maar na ieder lichaam moest hij een tijd in de Hemel blijven omdat ze bang waren dat langere blootstelling aan mensen en demons die zich tussen de mensen bevonden hem zou kunnen aansporen om te Vallen. Erazael heeft nooit echt overwogen om over te stappen naar de andere kant, maar is er wel vaak bijna toe verleid omdat hij demons zo interessant vindt. Zijn huidige lichaam is dat van Lucas Hammond, een jongen die zijn leven niet meer zag zitten omdat hij zoveel negatieve reacties kreeg op zijn homoseksualiteit. Lucas wilde eigenlijk zelfmoord plegen, maar stemde uiteindelijk toe zijn lichaam beschikbaar te stellen voor een engel; zodoende is Erazael in Lucas' lichaam terechtgekomen.

Erazael merkte al snel dat dit nieuwe lichaam anders was dan lichamen die hij voorheen gehad had. De laatste keer dat hij een lichaam had gehad was in de jaren '50 geweest, en ook al wist hij dat de jaren '60 gekenmerkt werden door de zogenaamde seksuele revolutie, hij had zich nooit gerealiseerd wat dat precies inhield. Voorheen was het gemakkelijk geweest om de natuurlijke behoeften van zijn mensenlichaam te weerstaan; nu het acceptabel was geworden om openlijk over seksuele voorkeuren te praten en ze na te jagen zonder dat er een stigma op stond—meestal, dan—merkte hij dat het steeds moeilijker was menselijke behoeften te onderdrukken. Natuurlijk kon hij dit wel, mits hij goed oplette. Maar natuulijk waren er ook momenten waarop hij er niet helemaal 100% bij was, en op zo'n momenten werd het gevaarlijk. Meestal liep het goed af en wist hij zich op het laatste moment bijeen te rapen—het ging echter ook een keer mis.

Nog steeds geeft hij Lucas' lichaam de schuld, ook al weet hij dat het door zijn eigen nalatigheid komt dat het mis is gegaan. De jongen met wie hij in bed belandde was iemand waar Lucas lang geleden een relatie mee had, maar door omstandigheden hadden ze elkaar lang niet kunnen zien. Erazael had er niet bij stilgestaan dat een lichaam iemand kan missen, en was daardoor niet voorbereid op de invloed die de jongen op hem kon hebben. Naderhand heeft Erazael de jongen met veel pijn en moeite af kunnen schudden door hem erachter te laten komen dat Lucas 'zelfmoord had gepleegd' door hem met Lucas' moeder in contact te laten komen. Hij verliet Washington hierna, om de jongen te ontlopen, en heeft hem hierna nooit meer gezien.

Sindsdien vindt hij het steeds moeilijker lichamelijke behoeftes te weerstaan, maar als hij heel eerlijk is, is hij het de laatste paar jaar ook steeds minder aan het proberen; hij snapt niet waarom engelen dat niet zouden mogen terwijl mensen het wel mogen, vooral omdat het geen schade aan wat dan ook toebrengt. Hij beschouwt dit als nog een punt waarop hij de regels van de Hemel niet begrijpt. Ondanks alle vraagtekens die hij bij de regels zet en hoe interessant hij demons ook vindt, blijft hij mensen zoveel mogelijk op het rechte pad houden en beschermt ze tegen de invloeden van demons.

Code:: [table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#0f121a width=1][td valign=top][img]http://img542.imageshack.us/img542/3821/kader2.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: -440px; margin-left: 343px; margin-right: 0px; margin-bottom: 10px; width: 332px; height: 400px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=georgia][color=black][size=10][center][i][color=red]"[/color] Waking up at the start of the end of the world, but it's feeling just like every other morning before [color=red]"[/color][/i][/center]

B A S I C
[b]Name:[/b] Lucas Hammond
[b]Nickname:[/b] Luke
[b]Angel name:[/b] Erazael
[b]Age:[/b] 26 / 271
[b]P.O.B:[/b] Washington DC / Primum Mobile (Heaven)
[b]Parents:[/b] Elaine Barrish-Hammond x Donald Hammond
[b]Sibelings:[/b] None / all angels

A P P E A R A N C E
[b]Eye color:[/b] Blue
[b]Hair color:[/b] Brown
[b]Physique:[/b] Normaal tot lichtelijk gespierd
[b]Extra:[/b] Hij draagt vrijwel altijd een sjaal, ook binnen.

S P E C I E S
[b]Kind:[/b] Angel
[b]Level:[/b] Low
[b]Trivia:[/b] Hij gebruikt Lucas' naam wanneer hij met mensen moet omgaan; zijn echte naam gebruikt hij bij iedereen die niet-menselijk is of weet dat engelen, demons, en andere wezens bestaan.

I N S I D E
[b]Character:[/b] Erazael is zeker niet je typische engel. Hij is niet het toonbeeld van emotieloosheid en geen vrije wil hebben; tevens is hij niet het toonbeeld van alles dat goed is. Zijn gezicht is altijd heel sprekend, waardoor hij moeilijk kan verbergen wanneer hij geïrriteerd is of angstig of vrolijk. Hij heeft lang geprobeerd zijn emoties te verbergen, zoals hij zovele andere engelen had zien doen, maar het is hem nooit gelukt, en na een aantal decennia heeft hij het opgegeven. Sinds dat moment is hij ontzettend koppig geweest en gebrand op een eigen wil. Hij heeft altijd een hekel gehad aan de hiërarchie die de Hemel kenmerkt, en dit heeft hij vaker ook openlijk laten merken. Hij is vrij gemakkelijk te beïnvloeden, iets waar ze Daarboven erg onrustig van worden, omdat ze bang zijn dat Erazael daardoor ook gemakkelijk overgehaald wordt te Vallen. Deze angst wordt nog eens zo vergroot omdat Erazael demons niet haat, maar ze interessant vindt en zoveel mogelijk over hen te weten wil komen.

Ondanks zijn interesses en zijn afkeur van hiërarchie is Erazael goed van binnen. Hij helpt mensen graag en houdt ze het allerliefst op het rechte pad, ook al weet hij zelf vaak niet wat dit rechte pad inhoudt. Tevens is hij ervan overtuigd dat wat als 'het Goede' omschreven wordt niet zondermeer goed is en dat 'het Slechte' niet zondermeer slecht is; hij gelooft sterk in het grijze gebied ertussenin. Hij is verward door alle behoeften die zijn mensenlichaam heeft. Doordat hij nog steeds een engel is, heeft hij geen slaap, lucht, of voedsel nodig, maar het reageert soms, wanneer Erazael afgeleid is of ergens druk mee bezig is, op hormonale prikkels. Hij probeert dit altijd te onderdrukken, maar sindsdien dit hem een keer niet gelukt is en hij per ongeluk met een mens tussen de lakens is beland, vindt hij het steeds lastiger het gewoon te negeren. Langzamerhand probeert hij het ook steeds minder, want waarom zouden mensen wel alle vrijheid hebben en engelen niet?
[b]History:[/b] Erazael is een van de engelen die nooit echt mens is geweest. Hij is gecreeërd in de Hemel en heeft daar de eerste paar decennia van zijn leven doorgebracht. Hij kreeg voor het eerst een mensenlichaam tijdens de Franse Revolutie, waar hij een groepje Engelsen onder leiding van de Scarlet Pimpernel hielp om onschuldige nobelen naar Londen te smokkelen zodat ze niet onder de guillotine zouden belanden. De gruwelijkheden van de Franse Revolutie zijn uiteindelijk de laatste druppel geweest om hem het proberen te verbergen van zijn emoties te doen opgeven. Wanneer zijn gedachten afdwalen, denkt hij vaker nog terug aan de Revolutie en voelt zich daarna enorm slecht, alsof hij ziek is, ook al kan hij dat niet zijn.

Gedurende de eeuwen heeft Erazael vele lichamen gehad, maar na ieder lichaam moest hij een tijd in de Hemel blijven omdat ze bang waren dat langere blootstelling aan mensen en demons die zich tussen de mensen bevonden hem zou kunnen aansporen om te Vallen. Erazael heeft nooit echt overwogen om over te stappen naar de andere kant, maar is er wel vaak bijna toe verleid omdat hij demons zo interessant vindt. Zijn huidige lichaam is dat van Lucas Hammond, een jongen die zijn leven niet meer zag zitten omdat hij zoveel negatieve reacties kreeg op zijn homoseksualiteit. Lucas wilde eigenlijk zelfmoord plegen, maar stemde uiteindelijk toe zijn lichaam beschikbaar te stellen voor een engel; zodoende is Erazael in Lucas' lichaam terechtgekomen.

Erazael merkte al snel dat dit nieuwe lichaam anders was dan lichamen die hij voorheen gehad had. De laatste keer dat hij een lichaam had gehad was in de jaren '50 geweest, en ook al wist hij dat de jaren '60 gekenmerkt werden door de zogenaamde seksuele revolutie, hij had zich nooit gerealiseerd wat dat precies inhield. Voorheen was het gemakkelijk geweest om de natuurlijke behoeften van zijn mensenlichaam te weerstaan; nu het acceptabel was geworden om openlijk over seksuele voorkeuren te praten en ze na te jagen zonder dat er een stigma op stond—meestal, dan—merkte hij dat het steeds moeilijker was menselijke behoeften te onderdrukken. Natuurlijk kon hij dit wel, mits hij goed oplette. Maar natuulijk waren er ook momenten waarop hij er niet helemaal 100% bij was, en op zo'n momenten werd het gevaarlijk. Meestal liep het goed af en wist hij zich op het laatste moment bijeen te rapen—het ging echter ook een keer mis.

Nog steeds geeft hij Lucas' lichaam de schuld, ook al weet hij dat het door zijn eigen nalatigheid komt dat het mis is gegaan. De jongen met wie hij in bed belandde was iemand waar Lucas lang geleden een relatie mee had, maar door omstandigheden hadden ze elkaar lang niet kunnen zien. Erazael had er niet bij stilgestaan dat een lichaam iemand kan missen, en was daardoor niet voorbereid op de invloed die de jongen op hem kon hebben. Naderhand heeft Erazael de jongen met veel pijn en moeite af kunnen schudden door hem erachter te laten komen dat Lucas 'zelfmoord had gepleegd' door hem met Lucas' moeder in contact te laten komen. Hij verliet Washington hierna, om de jongen te ontlopen, en heeft hem hierna nooit meer gezien.

Sindsdien vindt hij het steeds moeilijker lichamelijke behoeftes te weerstaan, maar als hij heel eerlijk is, is hij het de laatste paar jaar ook steeds minder aan het proberen; hij snapt niet waarom engelen dat niet zouden mogen terwijl mensen het wel mogen, vooral omdat het geen schade aan wat dan ook toebrengt. Hij beschouwt dit als nog een punt waarop hij de regels van de Hemel niet begrijpt. Ondanks alle vraagtekens die hij bij de regels zet en hoe interessant hij demons ook vindt, blijft hij mensen zoveel mogelijk op het rechte pad houden en beschermt ze tegen de invloeden van demons.[/size][/color][/font]</div>
[/td][/table]

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ zo dec 16, 2012 2:24 am

As Graham watched the walls shift colours and alternatively close in around him and move away from him, he realised he probably had had just a little too much to drink. Just a little, because he couldn't be drunk—he didn't get drunk, ever. He got tipsy. That's all this was, he was just a little tipsy, nothing to worry about. It wasn't worrying in the least when he couldn't get up from the barstool without having to grab the bar for support, because he wasn't drunk. Just a little tipsy. He probably wasn't even swaying as badly as he thought he was. A bit strange, though, that the bar had two doors, but hey, no accounting for tastes and all that. He closed his hand around the door handle—oh, one after all—and pulled open the door, to be greeted by a gust of chilly autumn air. Graham felt himself shiver and contemplated going back inside, but the barstool hadn’t been very comfortable and he longed for a bed or a couch or anything he could lay down on that wasn’t a table or a floor, basically, so he pulled his coat closer around him like a makeshift cloak—who needed sleeves anyway—and staggered out into the darkness.

The street seemed endlessly long, which was ridiculous because Storybrooke was the tiniest village on the map of the United States—probably—and the street had no right being this long. The longer he walked—staggered—on, the more Graham grew annoyed with the way the sidewalk just wouldn’t stay still and the way it was higher than it seemed when his foot slipped past it on occasion. There was a voice in the back of his head which sounded eerily like Lucas that told him he wouldn’t be having this problem if he hadn’t gotten drunk. And thanks for that too, Lucas, but he really wasn’t drunk. Tipsy. …maybe a little more than tipsy, he decided when his foot caught the side of the sidewalk for the fifth time in less than a minute. Maybe a little more than tipsy but definitely not drunk, because his father got drunk and he wasn’t like his father. Besides, he’d had a perfectly valid reason for going out for a drink, if only he could remember it. Not work, work was fine, like usual, Lucas had even told him a couple of days ago that he was actually surprised at how well he was doing, and—

Oh. Lucas. Right.

With that in mind, it wasn’t that much of a surprise when he found himself standing at Lucas’ door a little while later and no one ask him how much later, his perception of time and distance was pretty much screwed at this point and he was surprised he had even made it here without causing an accident. He fumbled around for the key—Lucas had given him his, once upon a time, just like he’d practically wrestled Graham’s from him, ‘so that he could be sure Graham hadn’t actually died’ when he didn’t emerge from the workshop for a day—and lost several minutes or so by failing to jam it into the lock. He managed eventually, by sheer chance, and stumbled into the hallway. He winced when he door fell shut behind him with a loud thud. He only dwelled on that for a second, because he was groping his way around into the living room the next moment. “Lucas,” he called out—and no, he most definitely did not whine, thank you very much—and crashed down onto the sofa. He didn’t have a clue what time it was. Night-time, that’s for sure, and Lucas would most likely already be in bed because the lights were out, but Lucas had always gotten out of bed for him before, so he’d probably do it again, right? “Lucaaaaassss,” Graham repeated after a few moments, smothered into one of the cushions of the sofa, and gosh, Lucas’ sofa was comfy. He could live there for the rest of his life and die a happy man. He was still in the middle of mentally praising Lucas’ sofa and probably—definitely, Graham, who are you kidding—petting one of the cushions when he heard footsteps and he looked up.

Code:: [table align=center border="0" width=600][tr][td][size=10][font=Verdana][justify]TEXT[/justify][/font][/size][/td][/tr][/table]

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma dec 17, 2012 12:10 pm

B A S I C

Name: Edmund Mortimer
Nickname: Ariel
Age: 24 / 422
P.O.B: London, England, UK
Parents: Did I ever have them?
Sibelings: None

A P P E A R A N C E

Eye color: Hazel
Hair color: Brown
Physique: Slender
Extra: Hij knippert amper.

S P E C I E S

Kind: Demon
Level: Middle

I N S I D E

Character: Ariel lijkt op het eerste gezicht een beetje een leeghoofd. Hij vergeet vaak dingen en kleine details; dit is echter niet omdat hij niet erg slim is of er niet helemaal met zijn hoofd bij is, maar omdat het hem gewoon niets kan schelen. Daardoor 'vergeet' hij ook vaak mensen het leven zuur te maken. Hij heeft geen hekel aan mensen—hij vindt ze amusant en soms een beetje idioot, met hun oorlogen en hun rare hobby's, en gebruikt dit vaak ook als excuus om geen werk te hoeven verrichten: "Ja, maar ze doen het zelf allemaal al! Niks wat ik kan verzinnen is net zo destructief als de dingen die ze zichzelf op de hals halen." Hij weet niet of er ook maar één demon is die dat gelooft, maar hij wordt over het algmeen met rust gelaten. Hij is vrij intelligent, maar kiest er vaak voor dit niet te laten merken. Hij lacht vaak en snel. Hij geniet wel van zijn mensenlichamen, vooral in de laatste eeuw, omdat er nu moderne technologie is die het leven, ook voor hem, een stuk gemakkelijkier heeft gemaakt. Kortom, Ariel gaat door het leven met het motto 'lang leve de lol' en het demon zijn, ach, dat komt nog wel. Over een jaartje of duizend.

History: Ariel werd in 1590 geboren als Edmund Mortimer, zoon van een Joodse koopman wiens vader vanuit Spanje naar Londen was gekomen. Mortimer sr. ontdekte al snel dat het uitlenen van geld aan christenen (die geen geld mochten lenen of uitlenen aan andere christenen, maar wel van en aan Joden) tegen een hoge rente meer geld in het laatje bracht dan het inkopen en verkopen van producten, en begon zich volledig toe te leggen op 'moneylending'. Door de hoge rente die mensen moesten terugbetalen kregen Edmund en zijn familie veel geld binnen. Iedereen die de naam Mortimer hoorde wist dat het een van de rijkste families van de stad was, en dat ze niet bang waren hun rijkdom tentoon te stellen. Dit betekende niet dat ze aardig gevonden werden. Edmund zelf realiseerde zich al vroeg dat er maar weinig mensen bij hen over de vloer kwamen die hen oprecht aardig vonden. Maar de mensen kwamen wel, en Edmund was nooit echt alleen, ook al was het mensen alleen maar om zijn geld te doen. Die reden liet Edmund volledig koud.

Op Edmund's zeventiende stierf zijn vader en nam Edmund het moneylending van hem over. Zijn leven veranderde niet veel; hij was nog steeds rijk en nog steeds bijna 24/7 omringd door een menigte van mensen. Zoals het een Londenaar betaamde, ging hij veel naar het theater; soms naar stukken van Jonson (al vond hij daar meestal niet geweldig veel aan), een enkele keer naar een stuk van Webster, maar vooral, natuurlijk, naar de stortvloed aan stukken van Shakespeare. Shakespeare's stukken waren Edmund's grote passie, vooral de magie-stukken en stukken waarin de hoofdpersoon gek werd. In 1611 kwam het stuk uit dat Edmund's leven zou veranderen: The Tempest. Edmund was ontzettend geïntrigeerd door het stuk, vooral door de magie die Prospero kon beoefenen om geesten te bedwingen—maar hij was vooral geïnteresseerd in, bijna geobsedeerd met, een van de geesten in het bijzonder: Ariel. Hij wilde zo veel mogelijk over Ariel weten, en gaf bakken met geld uit om alle uitvoeringen van The Tempest te kunnen zien, in de hoop iedere keer meer te leren over Ariel. Toen hij niets nieuws meer uit het stuk kon halen, zocht hij stad en land af naar alle mogelijke bronnen die Shakespeare gebruikt kon hebben bij het schrijven van het stuk, en zocht elke zin af naar een vernoeming van Ariel.

Al deze extra tripjes naar het theater en het inkopen van zoveel bronmateriaal zorgden ervoor dat hij meer geld nodig had, waardoor hij een hogere rente ging vragen voor zijn leningen. Al snel sloeg de mening die mensen over hem hadden om; voorheen hadden ze hem nog wel getolereerd, ook al was hij een Jood, omdat hij rijk was en ze geld konden lenen wanneer ze in moeilijkheden zaten, maar nu de rente te hoog werd, vonden ze Edmund al snel onuitstaanbaar, vooral toen hij deadlines op het terugbetalen van de leningen ging zetten. Een aantal mannen besloot zich in één keer van al hun problemen te ontdoen door één simpele daad: Edmund vermoorden. Hij werd opgewacht na een uitvoering van, natuurlijk, The Tempest, en een steeg in getrokken, waar hij werd neergestoken en doodbloedde. Omdat Edmund zowel Joods was geweest als aan lening tegen rente had gedaan, wat beide werd gezien als een zonde, kwam hij in de Hel terecht. Hij merkte al snel dat hij terug kon naar de mensenwereld door een lichaam over te nemen, en zag daarna ook zijn kans schoon om zijn leven voort te zetten. Hij veranderde zijn naam naar Ariel als eerbetoon aan 'zijn' stuk, en is deze naam gedurende de eeuwen altijd blijven gebruiken.

Tegenwoordig is hij iets minder geobsedeerd met Shakespeare en The Tempest als hij was toen hij nog mens was, vooral omdat hij zelf al eeuwen Ariel is, en omdat er over Shakespeare's Ariel gewoon niets te vinden is. Hij gaat nog steeds naar elke uitvoering van The Tempest die opgevoerd wordt en heeft elke film-versie gezien, maar hij is er niet meer vierentwintig uur per dag mee bezig. Hij houdt zich nu meer bezig met het leven voor zichzelf zo gemakkelijk mogelijk te maken en de rest van de demons Daarbeneden zoveel mogelijk te ontlopen. Gedurende de vier eeuwen dat hij leeft, is hij misschien bij elkaar drie jaar in de Hel geweest; de rest heeft hij op aarde, onder de mensen, doorgebracht. De 20e en 21 eeuw blijven zijn favoriet, vooral de laatste paar jaren; het internet vindt hij helemaal geweldig, en smartphone's zijn al helemaal de briljantste uitvinding die er ooit gedaan zal worden, vindt hij. Mede hierdoor maakt hij mensen het leven niet al te zuur.

T R I V I A

Favourite colour: Black
Favourite food: Sushi
Favourite technical appliance: Smartphone
Favourite book: Vellum, Hal Duncan
Favourite film: The Tempest (2010)
Favourite play: The Tempest, William Shakespeare
Favourite song: "Another One Bites the Dust" - Queen
Favourite quote:

"I and my fellows
Are ministers of Fate; the elements,
Of whom your swords are temper'd may as well
Wound the loud winds, or with bemock'd-at stabs
Kill the still-closing waters, as diminish
One dowle that's in my plume."

(Ariel, The Tempest)

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma dec 24, 2012 7:41 am

Pleased to meet you; hope you guess my name
But what's puzzling you is the nature of my game

B A S I C

Name: Scarlett Wyatt || War
Nickname: Red, Scar
Age: As old as time
P.O.B: Primum Mobile (Heaven)
Parents: n.v.t.
Siblings: Death, Famine, Pestilence

A P P E A R A N C E

Eye color: Hazel
Hair color: Differs; usually red
Physique: Relatively small, normal posture
Extra: De meeste mensen zouden zeggen dat ze best knap is, maar toch is er niet vaak iemand die haar daarop aan zal spreken of haar mee uit zal vragen; het is haast alsof er een onzichtbaar aura om haar heen hangt dat mensen van haar vandaan houdt.

S P E C I E S

Kind: Creature || Horseman of the Apocalypse || War
About: Scarlett is een van de Ruiters van de Apocalyps. Ze is de personificatie van Oorlog. Dit betekent dat Scarlett oorlog met zich meebrengt, net zoals de andere Ruiters hun eigen elementen met zich meebrengen. Ze kan zelf kiezen wanneer ze ergens oorlog brengt of niet.

ILLUSION In tegenstelling tot engelen en demonen heeft Scarlett geen mensenlichaam nodig; dit kan ze zelf maken door middel van illusies. Haar lichaam is altijd tastbaar, maar er zijn maar weinigen die haar echt willen aanraken. Meestal is ze erg gehecht aan haar lichaam en houdt ze het voor lange tijd, al dan niet voor eeuwig.

IMMORTALITY Scarlett bestaat al zolang als de tijd bestaat, en is daarbij onsterfelijk. Ze houdt pas op te bestaan wanneer er geen mensen meer zijn om oorlog bij te zaaien.

INVULNERABILITY Scarlett’s lichaam mag dan wel tastbaar zijn, maar het kan niet aangetast worden door kogels, messen, of andere wapens. Scarlett is feitelijk een schim die zich tussen de mensen begeeft, een personificatie van een idee, en kan daardoor niet verwond of vermoord worden.

STAMINA Net zoals engelen en demons heeft ze geen vocht, voedsel, of slaap nodig. (Wat niet betekent dat ze niet af en toe iets eet of drinkt, gewoon omdat ze het kan.)

TELEPORTATION Aangezien Scarlett Oorlog is, kan ze teleporteren naar verschillende plekken op aarde om ervoor te zorgen dat oorlogen voort blijven duren of juist ontketend worden.

TELEPATHY AND MIND MANIPULATION Dit is waardoor Scarlett oorlogen kan ontketenen: ze kan gedachtes van mensen lezen en deze gedachtes vervolgens veranderen zodat er een greintje argwaan, een greintje haat, een greintje boosaardigheid gezaaid wordt. Hierna loopt alles meestal vanzelf los; mensen blijven immers mensen die hun medemens graag zien lijden.

SUPERNATURAL SENSES Zoals alle Ruiters heeft Scarlett een verbeterd zicht, gehoor, smaak, en tast.

PEACE / PACIFISM Oorlog kan niet voorbestaan waar er vrede heerst of waar vrede koste wat het kost bewaard wil worden. Scarlett kan daarom ook absoluut niet tegen vrede en zal een pacifistische gemeenschap snel achter zich laten.

JUDGEMENT DAY Het einde der tijden is ook meteen het einde voor Scarlett: wanneer er geen mensen meer zijn om oorlog tussen te zaaien, houdt Scarlett’s functie op, en houdt zij daarme ook op te bestaan.

DIVINE RULE Scarlett heeft een grote eigen wil en mag over het algemeen gewoon haar ding doen, maar ze is geketend aan de wil van Daarboven, en kan die orders niet negeren. Wanneer haar door een engel opgedragen wordt een oorlog te staken, zal ze dat doen.

DEATH De Dood is haar leider; zonder Dood is geen enkele oorlog effectief, en Scarlett is compleet afhankelijk van de wens van de Dood of ze een oorlog effectief kan voortzetten of niet. Ze is net zo geketend aan de Dood als aan de orders van Daarboven.

I N S I D E

Character: Scarlett valt in één woord samen te vatten: emotieloos. Althans, dat lijkt ze. Ze heeft in dat opzicht wel wat van de engelen weg, aangezien ze zelden of nooit een emotie op haar gezicht zal laten zien. Als er al eens een klein glimlachje op haar gezicht staat, is dat een uitermate geheim en tevreden glimlachje waar zij eigenlijk zich als enige van bewust is, en misschien haar mede-Ruiters. Van binnen ervaart ze niet vaak andere emoties dan tevredenheid of frustratie, dit omdat ze niet veel meer doet in het leven dan haar functie vervullen. Ze houdt van een goed resultaat van haar werk, en dit is meteen een van de weinige dingen waar ze oprecht van houdt; hieraan vallen misschien enkel Dood, Ziekte, en Honger toe te voegen, omdat zij de enige gezichten zijn die Scarlett vanaf het begin der tijden gezien heeft en tot het einde der tijden zal zien. Tenslotte is Scarlett stil en zal ze niet snel een gesprek aanknopen met iemand anders dan haar mede-Ruiters; met hen praat ze graag—tegen mensen of andere wezens heeft ze meestal niet zoveel te zeggen. In dergelijke gevallen observeert ze liever.

History: Scarlett’s geschiedenis is samen te vatten door alle oorlogen die de wereld ooit gekend heeft achter elkaar te zetten, beginnend bij een oorlog waarin mensen nog helemaal geen rol speelden: de oorlog tussen Lucifer en de Hemel. Dit was niet een oorlog die Scarlett gecreëerd had, maar juist de oorlog waardoor zij gecreëerd werd. Scarlett was hier nog maar een half-aanwezige schim die niet veel meer kon doen dan enkel kijken en proberen te begrijpen wat er aan de hand was. Naar mate de oorlog heviger werd, werd Scarlett sterker, tot ze uiteindelijk vorm kon aannemen. Na het einde van de Oorlog werden Lucifer en al zijn volgelingen uit de hemel verbannen; hierna heerste er vrede. Scarlett werd hier haast krankzinnig van en verliet de Hemel om op de nieuw-gevormde Aarde te gaan ronddwalen.

Een tijd lang liep Scarlett wat doelloos rond, tot ze, ergens rond 2000 voor Christus, terecht kwam in Perzië, dat op dat moment al twaalf jaar bestuurd werd door de tiran Chedorlaomer. Scarlett bekeek de situatie een tijdje voor ze zich tot de onderdrukte onderdanen wendde. Ze begaf zich in hun midden, fluisterde in hun gedachten wanneer ze sliepen, en jutte ze zo uiteindelijk op tot een opstand die uitliep op een bloedige oorlog die later bekend zou staan als de Slag van Siddim. Vanuit daar trok Scarlett verder door Perzië en later door de rest van Eurazië. Overal waar ze ging, kwam oorlog met haar mee. Gedurdende de vele oorlogen en landen die ze zag, realiseerde ze zich dat ze niet alleen was, dat er anderen waren zoals zij. Bij Siddim was ze Dood tegengekomen, die ze iedere keer tijdens een van haar oorlogen weer zag. In Egypte rond 1900 voor Christus trof ze Honger aan; rond 1500 voor Christus trof ze in datzelfde Egypte Ziekte aan.

Hoe ze wist dat deze drie haar soortgenoten waren, weet ze nog steeds niet. Ze wist het gewoon op het moment dat ze ze tegenkwam. Ze herkende hen en wist waar ze voor stonden. Soms, gedurende de jaren, werkte ze samen—altijd met de Dood, soms met Honger, soms met Ziekte. Ze spraken nooit iets af, het gebeurde gewoon vanzelf, en na afloop ging ieder zijn eigen weg. Scarlett heeft nooit de behoefte aan gezelschap gevoeld, ook al merkt ze dat ze graag bij haar broers was. Ze bekijkt hun werk met interesse en slaat er soms haar eigen slag uit. Door de eeuwen heen heeft ze haar lichaam zelden of nooit veranderd; soms heeft ze haar haar veranderd om beter in te sluiten bij de locale bevolking, of heeft ze haar huid een tint donkerder of lichter gemaakt, of ze contouren van haar ogen of lippen veranderd, maar de essentie van haar lichaam is altijd hetzelfde gebleven—net zoals haar eigen essentie door de millenia niet veranderd is. Ze heeft zich weliswaar aangepast aan de moderne wereld en laat dingen wat meer op zijn beloop, maar ze doet nog steeds waar ze goed in is: oorlog brengen.

Code:: [table align=center border="0" width=600][tr][td]
[font=felix titling][color=black][size=9][center]Pleased to meet you; hope you guess my name
But what's puzzling you is the nature of my game[/font][/color][/size][/center]

[size=10][font=Verdana][justify][center]B A S I C[/center]
[b]Name:[/b] Scarlett Wyatt || War
[b]Nickname:[/b] Red, Scar
[b]Age:[/b] As old as time
[b]P.O.B:[/b] Primum Mobile (Heaven)
[b]Parents:[/b] n.v.t.
[b]Sibelings:[/b] Death, Famine, Pestilence

[center]A P P E A R A N C E[/center]
[b]Eye color:[/b] Hazel
[b]Hair color:[/b] Differs; usually red
[b]Physique:[/b] Relatively small, normal posture
[b]Extra:[/b] De meeste mensen zouden zeggen dat ze best knap is, maar toch is er niet vaak iemand die haar daarop aan zal spreken of haar mee uit zal vragen; het is haast alsof er een onzichtbaar aura om haar heen hangt dat mensen van haar vandaan houdt.

[center]S P E C I E S[/center]
[b]Kind:[/b] Creature || Horseman of the Apocalypse || War
[b]About:[/b] Scarlett is een van de Ruiters van de Apocalyps. Ze is de personificatie van Oorlog. Dit betekent dat Scarlett oorlog met zich meebrengt, net zoals de andere Ruiters hun eigen elementen met zich meebrengen. Ze kan zelf kiezen wanneer ze ergens oorlog brengt of niet.
<P STYLE="margin-left: 15px">
[font=Trebuchet MS][size=10]ILLUSION[/size][/font] In tegenstelling tot engelen en demonen heeft Scarlett geen mensenlichaam nodig; dit kan ze zelf maken door middel van illusies. Haar lichaam is altijd tastbaar, maar er zijn maar weinigen die haar echt willen aanraken. Meestal is ze erg gehecht aan haar lichaam en houdt ze het voor lange tijd, al dan niet voor eeuwig.

[font=Trebuchet MS][size=10]IMMORTALITY[/size][/font] Scarlett bestaat al zolang als de tijd bestaat, en is daarbij onsterfelijk. Ze houdt pas op te bestaan wanneer er geen mensen meer zijn om oorlog bij te zaaien.

[font=Trebuchet MS][size=10]INVULNERABILITY[/size][/font] Scarlett’s lichaam mag dan wel tastbaar zijn, maar het kan niet aangetast worden door kogels, messen, of andere wapens. Scarlett is feitelijk een schim die zich tussen de mensen begeeft, een personificatie van een idee, en kan daardoor niet verwond of vermoord worden.

[font=Trebuchet MS][size=10]STAMINA[/size][/font] Net zoals engelen en demons heeft ze geen vocht, voedsel, of slaap nodig. (Wat niet betekent dat ze niet af en toe iets eet of drinkt, gewoon omdat ze het kan.)

[font=Trebuchet MS][size=10]TELEPORTATION[/size][/font] Aangezien Scarlett Oorlog is, kan ze teleporteren naar verschillende plekken op aarde om ervoor te zorgen dat oorlogen voort blijven duren of juist ontketend worden.

[font=Trebuchet MS][size=10]TELEPATHY AND MIND MANIPULATION[/size][/font] Dit is waardoor Scarlett oorlogen kan ontketenen: ze kan gedachtes van mensen lezen en deze gedachtes vervolgens veranderen zodat er een greintje argwaan, een greintje haat, een greintje boosaardigheid gezaaid wordt. Hierna loopt alles meestal vanzelf los; mensen blijven immers mensen die hun medemens graag zien lijden.

[font=Trebuchet MS][size=10]SUPERNATURAL SENSES[/size][/font] Zoals alle Ruiters heeft Scarlett een verbeterd zicht, gehoor, smaak, en tast.

[font=Trebuchet MS][size=10]PEACE / PACIFISM[/size][/font] Oorlog kan niet voorbestaan waar er vrede heerst of waar vrede koste wat het kost bewaard wil worden. Scarlett kan daarom ook absoluut niet tegen vrede en zal een pacifistische gemeenschap snel achter zich laten.

[font=Trebuchet MS][size=10]JUDGEMENT DAY[/size][/font] Het einde der tijden is ook meteen het einde voor Scarlett: wanneer er geen mensen meer zijn om oorlog tussen te zaaien, houdt Scarlett’s functie op, en houdt zij daarme ook op te bestaan.

[font=Trebuchet MS][size=10]DIVINE RULE[/size][/font] Scarlett heeft een grote eigen wil en mag over het algemeen gewoon haar ding doen, maar ze is geketend aan de wil van Daarboven, en kan die orders niet negeren. Wanneer haar door een engel opgedragen wordt een oorlog te staken, zal ze dat doen.

[font=Trebuchet MS][size=10]DEATH[/size][/font] De Dood is haar leider; zonder Dood is geen enkele oorlog effectief, en Scarlett is compleet afhankelijk van de wens van de Dood of ze een oorlog effectief kan voortzetten of niet. Ze is net zo geketend aan de Dood als aan de orders van Daarboven.
</P>

[center]I N S I D E[/center]
[b]Character:[/b] Scarlett valt in één woord samen te vatten: emotieloos. Althans, dat lijkt ze. Ze heeft in dat opzicht wel wat van de engelen weg, aangezien ze zelden of nooit een emotie op haar gezicht zal laten zien. Als er al eens een klein glimlachje op haar gezicht staat, is dat een uitermate geheim en tevreden glimlachje waar zij eigenlijk zich als enige van bewust is, en misschien haar mede-Ruiters. Van binnen ervaart ze niet vaak andere emoties dan tevredenheid of frustratie, dit omdat ze niet veel meer doet in het leven dan haar functie vervullen. Ze houdt van een goed resultaat van haar werk, en dit is meteen een van de weinige dingen waar ze oprecht van houdt; hieraan vallen misschien enkel Dood, Ziekte, en Honger toe te voegen, omdat zij de enige gezichten zijn die Scarlett vanaf het begin der tijden gezien heeft en tot het einde der tijden zal zien. Tenslotte is Scarlett stil en zal ze niet snel een gesprek aanknopen met iemand anders dan haar mede-Ruiters; met hen praat ze graag—tegen mensen of andere wezens heeft ze meestal niet zoveel te zeggen. In dergelijke gevallen observeert ze liever.

[b]History:[/b] Scarlett’s geschiedenis is samen te vatten door alle oorlogen die de wereld ooit gekend heeft achter elkaar te zetten, beginnend bij een oorlog waarin mensen nog helemaal geen rol speelden: de oorlog tussen Lucifer en de Hemel. Dit was niet een oorlog die Scarlett gecreëerd had, maar juist de oorlog waardoor zij gecreëerd werd. Scarlett was hier nog maar een half-aanwezige schim die niet veel meer kon doen dan enkel kijken en proberen te begrijpen wat er aan de hand was. Naar mate de oorlog heviger werd, werd Scarlett sterker, tot ze uiteindelijk vorm kon aannemen. Na het einde van de Oorlog werden Lucifer en al zijn volgelingen uit de hemel verbannen; hierna heerste er vrede. Scarlett werd hier haast krankzinnig van en verliet de Hemel om op de nieuw-gevormde Aarde te gaan ronddwalen.

Een tijd lang liep Scarlett wat doelloos rond, tot ze, ergens rond 2000 voor Christus, terecht kwam in Perzië, dat op dat moment al twaalf jaar bestuurd werd door de tiran Chedorlaomer. Scarlett bekeek de situatie een tijdje voor ze zich tot de onderdrukte onderdanen wendde. Ze begaf zich in hun midden, fluisterde in hun gedachten wanneer ze sliepen, en jutte ze zo uiteindelijk op tot een opstand die uitliep op een bloedige oorlog die later bekend zou staan als de Slag van Siddim. Vanuit daar trok Scarlett verder door Perzië en later door de rest van Eurazië. Overal waar ze ging, kwam oorlog met haar mee. Gedurdende de vele oorlogen en landen die ze zag, realiseerde ze zich dat ze niet alleen was, dat er anderen waren zoals zij. Bij Siddim was ze Dood tegengekomen, die ze iedere keer tijdens een van haar oorlogen weer zag. In Egypte rond 1900 voor Christus trof ze Honger aan; rond 1500 voor Christus trof ze in datzelfde Egypte Ziekte aan.

Hoe ze wist dat deze drie haar soortgenoten waren, weet ze nog steeds niet. Ze wist het gewoon op het moment dat ze ze tegenkwam. Ze herkende hen en wist waar ze voor stonden. Soms, gedurende de jaren, werkte ze samen—altijd met de Dood, soms met Honger, soms met Ziekte. Ze spraken nooit iets af, het gebeurde gewoon vanzelf, en na afloop ging ieder zijn eigen weg. Scarlett heeft nooit de behoefte aan gezelschap gevoeld, ook al merkt ze dat ze graag bij haar broers was. Ze bekijkt hun werk met interesse en slaat er soms haar eigen slag uit. Door de eeuwen heen heeft ze haar lichaam zelden of nooit veranderd; soms heeft ze haar haar veranderd om beter in te sluiten bij de locale bevolking, of heeft ze haar huid een tint donkerder of lichter gemaakt, of ze contouren van haar ogen of lippen veranderd, maar de essentie van haar lichaam is altijd hetzelfde gebleven—net zoals haar eigen essentie door de millenia niet veranderd is. Ze heeft zich weliswaar aangepast aan de moderne wereld en laat dingen wat meer op zijn beloop, maar ze doet nog steeds waar ze goed in is: oorlog brengen.
[/justify][/font][/size][/td][/tr][/table]

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma jan 07, 2013 8:26 am

time waits for no man

I watched this boy carry out his first long awaited mission. And I think, "You have wasted your time watching this one, Henry. He is just a selfish boy with his heart set on vengeance. This boy is a goddamned idiot." I was wrong. We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.

B A S I C

Name: Henry Sturges
Age: 347
Age at death: 29
P.O.B: Yorkshire, England, UK
P.O.D: Roanoke Colony, present-day North Carolina, USA
Parents: Gone
Siblings: -
Sexual orientation: Bisexual

A P P E A R A N C E

Eye color: Brown
Hair color: Black
Physique: Relatief klein, maar slank en matig gespierd

S P E C I E S

Kind: Creature || Vampire
About: Heel voor zichzelf sprekend: Henry is een vampier. Anders dan het standaard beeld, sluit hij zichzelf niet op in donkere ruimtes wanneer het dag is en voedt hij niet elke nacht, alleen wanneer het moet.

IMMORTALITY Zoals alle vampieren en de meeste bovennatuurlijke wezens, is Henry onsterfelijk. Dat wil niet zeggen dat hij niet vermoord kan worden, maar er zijn maar weinig dingen die hem echt kunnen krenken en hij zal bijvoorbeeld nooit kunnen sterven aan ziektes.
INVULNERABILITY Er is maar weinig wat Henry echt kan doden. Gewone geweersschoten of messensteken zullen hem niet veel doen. Natuurlijk voelt hij het wel even, maar het heeft geen langdurig effect.
STRENGTH Henry is sowieso minstens twee keer zo sterk als normale mensen.
SUPERNATURAL SENSES Net zoals vele andere wezens heeft hij een verbeterd zicht, geur, tast, en smaak.
REGENERATION Na een verwonding door een normaal wapen zal Henry wel een wond oplopen, omdat zijn lichaam nog steeds een tastbaar lichaam is; echter zullen eventuele verwondingen al snel weer geheeld zijn.
TURNING Zoals de meeste vampiers is Henry in staat een mens in een vampier te veranderen.

SILVER Iets waar vampieren niet tegenkunnen is zilver. Ze kunnen het niet aanraken zonder een brandwond op te lopen; deze brandwond zal ook nooit helemaal helen. Zilver kan hen doden mits toegebracht op een plek die voor normale mensen ook fataal zou zijn.
SUNLIGHT Zonlicht werkt vooral op Henry's ogen, waardoor hij overdag altijd een zonnebril zal dragen tenzij hij in een donkere ruimte is. Hij kan in principe enige tijd in de zon lopen, maar na enkele uren begint het wel te branden op zijn huid.
HOLY WATER Holy water werkt eigenlijk net als zilver; Henry zal er nooit bij in de buurt komen uit angst dat hij per ongelijk iets op zijn huid krijgt.
COLT De Colt is uiteraard in staat ieder bovennatuurlijk wezen te doden; zo ook Henry.

I N S I D E

Character: Het eerste woord dat bij de meeste mensen bovenkomt over Henry is charmant. Hij heeft vrijwel altijd een warme glimlach klaarstaan, en slaagt er meestal met een paar woorden in je over te halen om te doen wat hij wil. Wanneer je dan de volgende ochtend uit zijn bed gerold komt, merk je echter dat hij plotseling een stuk afstandelijker is dan je je kunt herinneren. Hij zal je of negeren of kortaf antwoorden, en bij vraag om uitleg zal hij je vertellen dat hij nooit op zoek was naar iets wat langer dan een nacht duurde. De meeste vrouwen—en mannen, hij is niet kieskeurig—vertrekken daarna snel, en komen nooit te weten dat hij niet op zoek is naar iets wat langer duurt dan één nacht omdat hij geen blijvende connecties kan maken—de tijd staat immers voor hem stil terwijl hij voor de meeste mensen doorloopt. De mannen en vrouwen die 's ochtends de deur achter zich dichttrekken weten niet dat Henry in werkelijkheid erg eenzaam is en nog steeds hoopt dat hij een andere onsterfelijke tegenkomt die bij hem blijft. Wat die mannen en vrouwen ook niet weten is dat Henry ten volste gelooft dat hij niet van iemand kan houden zonder dat diegene hem afgenomen wordt, en dat hij zichzelf nog steeds straft voor fouten uit het verleden.

History: Henry werd geboren in Yorkshire in 1665. Zijn vroegere leven is weinig bijzonder; hij groeide normaal op, kwam op zijn achtentwintigste een meisje tegen met wie hij zijn leven wilde delen, en trouwde met haar. Ze besloten te wachten met kinderen krijgen om een hele simpele reden: er zou binnen enkele maanden een schip naar de Nieuwe Wereld varen, en Henry en Gabrielle wilden met dit schip mee om een nieuw leven te beginnen in Amerika. Ze settleden in Roanoke Colony, een Britse colonie in Amerika. De eerste paar weken leek het leven perfect; het lukte Gabrielle nog niet om zwanger te worden, maar dit drukte hun geluk niet. Ze waren allebei zo druk bezig met hun huis en genieten van het leven in Amerika dat het eerst niet opviel dat er steeds meer mensen uit de omgeving verdwenen en nooit meer teruggevonden werden. Pas na een tijd viel het Henry en enkele andere inwoners op dat er iets goed mis moest zijn, en zetten ze een buurtwacht op. Wanneer Henry 's nachts moest patrouilleren, droeg hij Gabrielle op binnenshuis te blijven; hij dacht dat ze daar veilig zou zijn.

Hij had er niet bij nagedacht met wat hij te maken kon hebben; lichamen waren er immers nooit gevonden. Daarom dacht hij ook, toen hij langs zijn huis kwam en Gabrielle's gil hoorde, dat hij haar aanvaller gemakkelijk van haar weg kon krijgen voor hij iets met haar kon doen. De man stond over Gabrielle heengebogen toen Henry de kamer binnen stormde; zonder erbij na te denken loste hij een schot, geschokt toen het niets uitmaakte en er alleen maar voor zorgde dat de man hem nu aankeek en kalm naar hem toeliep. Henry trok uit wanhoop nog een mes, maar het werd gemakkelijk uit zijn hand getrokken en hij werd zonder al te veel moeite tegen de muur gedrukt. Hij probeerde weg te komen, maar het mocht niet baten; de man was veel sterker dan hij. De man leunde dichter naar hem toe en even later voelde Henry een stekende pijn in zijn nek. Hij kon zich niet bewegen, en wist nu pas waarom: de man was een vampier. Toen de man hem losliet, kon Henry niet anders dan op de grond ineenzakken, toekijkend hoe Gabrielle tegen het bed werd geduwd en hoe de man over haar heen leunde, zijn tanten in haar nek. Henry bleef schreeuwen tot Gabrielle stopte te bewegen. Vlak hierna verloor hij het bewustzijn.

De man had Henry achtergelaten, en Henry moest dus zelf uitvogelen wat hij allemaal wel en niet kon en hoe hij zijn leven door moest komen. Henry verliet Roanoke en trok door Amerika om meer te leren over 'zijn soort', en kwam er zo toevallig achter dat hij zich niet volledig voor de zon hoefde te verbergen, zolang hij zijn ogen maar beschermde en af en toe de schaduw opzocht. Zo bracht hij al snel anderhalve eeuw alleen door, tot hij in 1820 in Springfield een jongen van tien tegenkwam die zijn ouders verloren was in een brand die waarschijnlijk aangestoken was. De jongen, Benjamin, zinde al op wraak toen Henry hem voor het eerst tegen kwam in een steegje, schaafwonden op zijn handen en blauwe plekken op zijn gezicht doordat hij uit een winkel gegooid was toen hij daar een wapen had proberen te stelen. Henry was geïntrigeerd door de vastberadenheid die Benjamin uitstraalde, en hielp hem overeind. Door deels gespeelde vriendelijkheid slaagde Henry erin Benjamin over te halen te vertellen wat er gebeurd was; Henry raadde hem hierna aan te wachten. Wraak liep immers niet weg, iets wat Henry maar al te goed wist; hij was zelf nog op zoek naar de man die Gabrielle vermoord had en hem tot vampier gemaakt had.

Henry bleef Benjamin in de gaten houden en zag hem opgroeien en sterker worden. Het kwam niet als een hele grote verrassing dat Benjamin op zijn negentiende opnieuw achter de moordenaar van zijn ouders aanging; Henry volgde hem uit pure interesse. Hij herkende de man naar wie Benjamin op zoek was vrijwel meteen als een mede-vampier, maar liet Benjamin eerst zijn ding doen, gewoon om te zien hoeveel hij wist. Dit bleek uiteindelijk niets te zijn; de kogels die Benjamin gebruikte waren gewoon van lood, aangezien ze de man niets deden, en toen Benjamin hard tegen de muur gegooid werd en inelkaar gezakt bleef liggen, kwam Henry uit de schaduwen tevoorschijn en trok de vampier van Benjamin weg. Hij had op dat moment geen zilver op zak, en kon daarbij niemand van zijn eigen soort doden, had hij ontdekt, dus veel meer dan hem wat tegen de muur gooien en hem tijdelijk uitschakelen kon Henry niet doen; toen hij even naar Benjamin keek om te zien of hij nog ademde, maakte de vampier zich uit de voeten, en bleef Henry achter met een bewusteloze Benjamin.

Henry lapte Benjamin weer op, zo goed en zo kwaad als het kon, en legde hem de volgende ochtend uit waarom kogels niet gewerkt hadden.
Benjamin keek hem een tijdje aan voor hij zei:
"Maar jij weet wel hoe het moet, dus ik kan jou vragen—ik kan jou betalen om hem te vermoorden."
Hierop glimlachte Henry ietwat wrang. "Ik kan mijn eigen soort niet vermoorden, jongen. Klein trucje van de Grote Man daarboven." Benjamin keek hem met grote ogen aan en kroop wat weg, tot Henry's irritatie. "Alsjeblieft, als ik je wat had willen aandoen, zou ik niet alle moeite gedaan hebben om je in leven te houden," beet hij eruit, en maakte aanstalten om te kamer te verlaten. Benjamin greep hem echter bij zijn mouw.
"Wacht, alsjeblieft," zei hij, en Henry was lichtelijk verbaasd dat hij daadwerkelijk halt hield; hij was veel sterker dan Benjamin, zeker nu, en zou niet eens moeite hoeven doen om zich los te trekken en weg te lopen. Desondanks bleef hij staan. "Als jij weet hoe je ze—hem," verbeterde hij snel, "moet vermoorden, leer het me. Ik doe alles wat je vraagt. Leer het me."
Henry bekeek Benjamin een tijdje. "Op twee voorwaarden," zei hij. "Ik zeg wanneer. En er is iemand die je voor mij moet vermoorden. Als je je daar niet aan kan houden, begin ik er niet aan."
Benjamin ging meteen overeind zitten. "Alles wat je wilt," zei hij, met overtuiging. En dat was dat.

Henry leerde Benjamin te vechten, zich te verdedigen tegen een vijand die vele male krachtiger was dan hij, en legde hem na enkele weken uit dat zilver de sleutel zou zijn. Als Benjamin in de gaten had dat hij ongemakkelijk was om bij zilver in de buurt te komen, liet hij dit niet merken, waarschijnlijk uit consideratie voor Henry. Benjamin deed wat hij beloofd had en deed alles wat Henry hem vroeg te doen. Er gingen enkele jaren voorbij waarin Henry en Benjamin bij elkaar woonden, omdat dat gemakkelijker was, en Henry betrapte zich erop dat hij eraan gewend raakte Benjamin dicht bij zich in de buurt te hebben, dat hij steeds minder ongemakkelijk werd wanneer Benjamin zilver in zijn handen had. Toen Benjamin hem op een avond vroeg wie het was dat hij voor Henry moest vermoorden, vertelde Henry hem het hele verhaal. Benjamin keek hem met een treurige glimlach aan en legde zijn hand tegen Henry's nek, half tegen zijn wang, waarschijnlijk in een gebaar van troost. Het enige waar Henry zich op kon richten was echter de warmte die van Benjamin's hand uitging, het kloppen van zijn bloed, en bijna trok hij Benjamin tegen zich aan. Hij deed het echter niet. Benjamin verliet de kamer. Henry sloot zijn ogen en krulde zich op, en besloot dat het tijd was.

Hij besloot Benjamin te vertellen waar de vampier die zijn ouders had laten omkomen zich bevond, en keek vanuit de schaduwen toe hoe Benjamin, sneller dan verwacht, de vampier van zijn leven beroofde. Hij bleef niet lang, daarna; hij ging terug naar hun kamers en sloot zich op in zijn slaapkamer, verwachtend dat Benjamin de volgende ochtend wel weg zou zijn. Hij was stomverbaasd toen hij Benjamin de volgende dag in de woonkamer aantrof, op een van de stoelen met zijn neus in de krant. Benjamin keek op toen hij binnenkwam, en schonk hem een glimlach die breder was dan Henry in alle jaren dat hij Benjamin kende had gezien. Dat was het moment waarop hij wist dat hij hopeloos verloren was. Hij hield nog steeds zijn mond; als hij iets zou zeggen, zou Benjamin hem alsnog achterlaten, en daar wilde hij nu niet aan denken. Dus bleef hij Benjamin sterker maken tot ze de man tegenkwamen die Henry tot vampier gemaakt had. Ditmaal keek Henry niet vanuit de schaduwen, maar vol in het zicht, toen Benjamin zijn geweer leegde. De vampier viel bewegingsloos op de grond en Henry voelde voor het eerst in twee eeuwen dat hij weer kon ademen. Hij boog zijn hoofd richting Benjamin en bedankte hem. Benjamin glimlachte. En dat was ook dat.

Henry gaf Benjamin vanaf dat moment wat meer ruimte zodat hij een gezin kon gaan stichten, ook al deed het hem pijn Benjamin met zijn vrouw en kinderen te zien. Hij zag Benjamin steeds ouder worden, en realiseerde zich, pas voor de eerste keer, dat Benjamin op een dag zou sterven. Op een avond, na Benjamin's vijftigste verjaardag, smeekte Henry hem haast dat hij hem onsterfelijk mocht maken. Benjamin schonk hem enkel een kleine glimlach en drukte enkel een kus tegen Henry's lippen die aangaf dat hij aldoor geweten had wat Henry voor hem voelde, en zei: "Het spijt me." Henry nam het antwoord voor wat het was en vroeg het niet opnieuw. Hij bleef Benjamin in de gaten houden tot hij stierf in 1875 stierf. Vanaf dat moment ging Henry alleen door het leven verder, legde nooit langdurige connecties aan, hield het op one-night stands. Om de zoveel jaar bezoekt hij Benjamin's graf.

tag henry | words ### | notes ---

template created by ( REDHEAD ! ) of CAUTION 2.0!

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ do jan 10, 2013 10:34 am

time waits for no man

I watched this boy carry out his first long awaited mission. And I think, "You have wasted your time watching this one, Henry. He is just a selfish boy with his heart set on vengeance. This boy is a goddamned idiot." I was wrong. We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.

Tagged: Character Name

Word Count: 1000

You can put notes here, and don't worry if you write too much it will scroll.

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

thanks ♥

Code:: <style type="text/css">::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: -20px; background: #ece6d3; }::-webkit-scrollbar-thumb {background: #b62e31; height: -20px;}::-webkit-scrollbar-corner {background: #ece6d3; height: -20px;}.two {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 1;}.two:hover {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity;}.three {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 0;}.three:hover {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 1;}</style><link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Rationale|Vibur' rel='stylesheet' type='text/css'><center><div style="width: 450px;"><div style="margin-top: 30px; line-height: 23px; font-size: 35px; font-family: vibur; text-transform: lowercase; color: #b62e31; text-shadow: 2px 2px 3px #ece6d3;">time waits for no man</div><div style="text-align: justify; margin-top: 2px; margin-bottom: 7px; color: #CB4D4B; line-height: 10px; font-size: 10px; font-family: rationale; text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; width:429px">I watched this boy carry out his first long awaited mission. And I think, "You have wasted your time watching this one, Henry. He is just a selfish boy with his heart set on vengeance. This boy is a goddamned idiot." I was wrong. We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.</div></div></div></center><table width="400px" cellpadding="0" cellspacing="0" align="center" style="border-bottom: 30px solid #b62e31; border-top: 15px solid #b62e31;"><tr><td background="http://imageshack.us/a/img812/6883/henry11red.png" width="209px" height="310px"><div class="two"><div class="three"><div style="text-align: center; overflow: auto; color: #b62e31; width: 209px; height: 310px; font-family: trebuchet ms; font-size: 10px; line-height: 10px; text-align: justify;"><div style="padding: 10px; margin: 20px; background-color: #f9f3e1; border: 10px solid #ece6d3; overflow: auto; margin-top:180px">Tagged: Character Name<br><br>Word Count: 1000<br><br>You can put notes here, and don't worry if you write too much it will scroll.</div></div></div></div></div></td><td><div style="width: 200px; height: 290px; background-color: #ece6d3; overflow: auto; color: #b62e31; font-family: trebuchet ms; font-size: 10px; line-height: 10px; text-align: justify; padding: 10px;">TEXT</div></td></tr></table><center><div style="margin-top: 0px; text-transform: uppercase; font-family: rationale; font-size: 10px; width: 450px; text-align: right;"><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=45701" style="color: #b62e31!important; text-decoration: none!important;">thanks <small>♥</small></a></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ do jan 10, 2013 10:35 am

time waits for no man

I watched this boy carry out his first long awaited mission. And I think, "You have wasted your time watching this one, Henry. He is just a selfish boy with his heart set on vengeance. This boy is a goddamned idiot." I was wrong. We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.

Tagged: Character Name

Word Count: 1000

You can put notes here, and don't worry if you write too much it will scroll.

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

thanks ♥

Code:: <style type="text/css">::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: -20px; background: #eaecf0; }::-webkit-scrollbar-thumb {background: #262d42; height: -20px;}::-webkit-scrollbar-corner {background: #eaecf0; height: -20px;}.two {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 1;}.two:hover {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity;}.three {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 0;}.three:hover {-webkit-transition: .8s ease-in-out opacity; -moz-transition: .8s ease-in-out opacity; -o-transition: .8s ease-in-out opacity; transition: .8s ease-in-out opacity; opacity: 1;}</style><link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Rationale|Vibur' rel='stylesheet' type='text/css'><center><div style="width: 450px;"><div style="margin-top: 30px; line-height: 23px; font-size: 35px; font-family: vibur; text-transform: lowercase; color: #262d42; text-shadow: 2px 2px 3px #eaecf0;">time waits for no man</div><div style="text-align: justify; margin-top: 2px; margin-bottom: 7px; color: #5b6685; line-height: 10px; font-size: 10px; font-family: rationale; text-transform: uppercase; letter-spacing: 1px; width:429px">I watched this boy carry out his first long awaited mission. And I think, "You have wasted your time watching this one, Henry. He is just a selfish boy with his heart set on vengeance. This boy is a goddamned idiot." I was wrong. We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.</div></div></div></center><table width="400px" cellpadding="0" cellspacing="0" align="center" style="border-bottom: 30px solid #262d42; border-top: 15px solid #262d42;"><tr><td background="http://img23.imageshack.us/img23/3269/henry12.png" width="209px" height="310px"><div class="two"><div class="three"><div style="text-align: center; overflow: auto; color: #262d42; width: 209px; height: 310px; font-family: trebuchet ms; font-size: 10px; line-height: 10px; text-align: justify;"><div style="padding: 10px; margin: 20px; background-color: #ebeff3; border: 10px solid #eaecf0; overflow: auto; margin-top:180px">Tagged: Character Name<br><br>Word Count: 1000<br><br>You can put notes here, and don't worry if you write too much it will scroll.</div></div></div></div></div></td><td><div style="width: 200px; height: 290px; background-color: #eaecf0; overflow: auto; color: #262d42; font-family: trebuchet ms; font-size: 10px; line-height: 10px; text-align: justify; padding: 10px;">TEXT</div></td></tr></table><center><div style="margin-top: 0px; text-transform: uppercase; font-family: rationale; font-size: 10px; width: 450px; text-align: right;"><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=45701" style="color: #262d42!important; text-decoration: none!important;">thanks <small>♥</small></a></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ wo jan 16, 2013 12:08 pm

We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.
TAGGED ???	WORDS ###
NOTES ...

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

Love to LCJUNIOR @ Caution 2.0

Spoiler:

Code:: <link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Fjalla+One' rel='stylesheet' type='text/css'><style>.image { font-size:11px; background:#3c3c3c; width:420px; height:300px; color:#cbc4ab; font-family:arial; opacity:0; text-transform:uppercase; text-align:center; -ms-transition: all .3s ease-out; -moz-transition: all .3s ease-out;-webkit-transition: all .3s ease-out;-o-transition: all .3s ease-out;}.image:hover { opacity:0.88;}.img6 { background-image:url(http://imageshack.us/a/img705/2570/henry14.png); width:420px; height:300px; }.pding { padding-top:80px; padding-left:50px; padding-right:50px; }.question { background:#000; color:#d1c3a9; font-family: 'Fjalla One', sans-serif; font-size:18px; text-align:center; border-bottom:1px dotted #fff; width:120px; line-height:20px; }.question1 { background:#000; color:#d1c3a9; font-family: 'Fjalla One', sans-serif; font-size:18px; text-align:center; border-bottom:1px dotted #fff; width:245px; line-height:20px; }.answer { background:#1b1b1b; color:#d1c3a9; text-align:center; font-family:arial; font-size:8px; text-transform:uppercase; padding-bottom:2px; padding-top:2px; }.answer1 { background:#1b1b1b; color:#d1c3a9; text-align:center; font-family:arial; font-size:8px; text-transform:uppercase; padding-bottom:2px; padding-top:2px; width:245px; }</style><center><div style="width:420px; padding:10px; background:#fff; border-left:15px solid #45574d; border-right:1px solid #3c3c3c;"><div class="img6"><div class="image"><div class="pding"><table align="center"><tr><td colspan="2"><div class="answer1"><div style="text-align:center;padding:5px;line-height:110%;">We made rather a good team, you and I. What good we could have done if we'd had more time. Limiteless time. But time waits for no man. It didn't wait for you.</div></div></td></tr><tr><td width="120" valign="top" align="left"><div class="question">TAGGED</div><div class="answer">???</div></td><td width="120" valign="top" align="left"><div class="question">WORDS</div><div class="answer">###</div></td></tr><tr><td colspan="2"><div class="question1">NOTES</div><div class="answer1">...</div></td></tr></table></div></div></div><div style="height:12px;"></div><center><div style="width:410px; text-align:justify; margin-top:3px; font-family:arial; font-size:11px;color:#1b1b1b; line-height:115%; overflow:auto; height:315px; margin-bottom:10px;">TEXT</div></center></div></center><center><div style="font-size:8px; text-transform:uppercase; width:450px; text-align:right; font-family:lucida console;">Love to LCJUNIOR <a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND" target="_blank">@ Caution 2.0</a></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za jan 19, 2013 2:00 am

i know your story,

i know how it ends.

POST GOES HERE!

tag ▾ ### ▾ blah blah blah

sarah loves me!

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za jan 19, 2013 2:21 am

i know your story.

i know how it ends.

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

TAG: ???. WORDS: ###. NOTES: Blablabla

THANKS TO MAC !

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za jan 19, 2013 3:09 am

i know your story.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce ut metus id tellus suscipit gravida quis vel justo. Nulla ut metus justo, sit amet laoreet neque. Nulla et lobortis nunc. Duis pretium, felis eget tempor interdum, dolor odio tristique felis, eget rutrum diam mi non metus. Aenean volutpat nisi eget purus blandit at eleifend eros accumsan.

WORD COUNT

TAGGED

QUICK NOTE

thanks brooklyn

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ do jan 24, 2013 6:52 am

lyrics go right here.

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

tagged: lalala | word count: 000 | notes: lalala

cassie at atf & caution.

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ do jan 24, 2013 7:10 am

HIDING THE TRUTH

that i try to forget

RILEY

WORD COUNT

QUICK NOTE

xoxo

B A S I C
Name: Katherine Maximiliana Wexler
Nickname: Riley, Max
Age: 24
P.O.B: Brooklyn, USA
Parents: Matthew Wexler x Caroline Wexler-Morris
Siblings: -

A P P E A R A N C E
Eye color: Blue
Hair color: Brown
Physique: Slightly chubby, curves
Extra:

S P E C I E S
Kind: Human

I N S I D E
Character: .
History: .

Code:: <link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Mr+Bedfort' rel='stylesheet' type='text/css'><style type="text/css">#imageb { opacity:.0; width:430px; font-weight:bold; letter-spacing:-5px; height:292px; font-family:arial; font-size:40px; background-color:black; color:white; -moz-transition-duration: 1s; transition-duration: 1s; -webkit-transition-duration: 1s; -ms-transition-duration:1s; -o-transition-duration: 1s }#imageb:hover { opacity:.8 }#spacer { width:300px; height:4px; }#notess { width:315px; padding:8px; background-color:white; font-family:times; font-size:8px; text-transform:uppercase; color:black; letter-spacing:2px; font-weight:normal; }</style><center><div style="width:430px; padding:20px; background-color:#f0eeed;"><div style="width:430px; height:292px; background-image:URL(http://img6.imageshack.us/img6/3409/katkader.png);"><div id="imageb"><div style="position:relative; top:40px;">HIDING THE TRUTH<br><div style="padding-top:25px; padding-bottom:10px; font-family:mr bedfort; font-size:40px; color:white; letter-spacing:0; font-weight:normal;">that i try to forget</div><div id="notess">TAGGED</div><div id="spacer"></div><div id="notess">WORD COUNT</div><div id="spacer"></div><div id="notess">QUICK NOTE</div><br><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=20184"><div style="font-family:times; font-size:5px; text-transform:uppercase; color:white; font-weight:normal;">xoxo</div></a></div></div></div><br><div style="color:#1e1e1e; width:390px; text-align:justify; font-family:verdana; font-size:9px; line-height:110%; padding-left:10px; border-left:30px solid #1e1e1e;">TEXTTT</div></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ vr jan 25, 2013 11:45 am

No matter how many times night returns, if what I’m missing somewhere in the total darkness is a piece of myself, I’ll search and kiss and destroy. I firmly brandish an imperfect love. I become so helplessly obsessed with you that I allegedly resemble you; I lose if I look away. I know that the future is uncertain and the past can never be changed again. In history, even an ungainly love only lasts for a split second, shorter than the blink of an eye, right?

tagged: ???

words: ###

lyrics: angela - KINGS

notes:BLA BLA BLA

B A S I C
Name: Katherine Maximiliana Wexler
Nickname: Riley, Max
Age: 19
P.O.B: Brooklyn, USA
Parents: Matthew Wexler x Caroline Wexler-Morris
Siblings: -

A P P E A R A N C E
Eye color: Blue
Hair color: Brown
Physique: Slightly chubby, curves
Extra:

S P E C I E S
Kind: Human

I N S I D E
Character: .
History: .

Code:: <link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Yanone+Kaffeesatz:200' rel='stylesheet' type='text/css'><style type="text/css">.caitlinthread1 {width: 446px;height: 283px;background-color: #E5E6FB;padding: 20px;font-family: yanone kaffeesatz;font-size: 10px;text-align: justify;text-transform: uppercase;opacity: 0.0;color: black;overflow-y: auto;line-height: 11px;-moz-transition: opacity 0.8s linear;-webkit-transition: opacity 0.8s linear;-o-transition: opacity 0.8s linear;}.caitlinthread1:hover {opacity: 0.8;}</style><center><div style="width: 486px; background-color: #fff; padding: 20px;"><div style="background-image:url(http://imageshack.us/a/img268/8265/rileyedit.png); width: 486px; height: 323px;"><div class="caitlinthread1">No matter how many times night returns, if what I’m missing somewhere in the total darkness is a piece of myself, I’ll search and kiss and destroy. I firmly brandish an imperfect love. I become so helplessly obsessed with you that I allegedly resemble you; I lose if I look away. I know that the future is uncertain and the past can never be changed again. In history, even an ungainly love only lasts for a split second, shorter than the blink of an eye, right?<p><div style="width: 446px; height: 5px; background-color: #25324e;"></div><br><table><td><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=688"><div style="width: 180px; height: 138px; background-image: url(http://img210.imageshack.us/img210/9351/rileysmall.png);"></div></a><p><div style="height: 5px;"></div><div style="background-color: #D6594C; width: 180px; height: 7px;"></div></td><div style="width: 5px;"></div><td><div style="width: 255px; height: 150px; overflow: auto; font-family:verdana; text-transform:uppercase; font-size:8px; padding-left:5px;"><b><span style="color: #6D635B;">tagged:</span></b> ???<br><br><b><span style="color: #6D635B;">words:</span></b> ###<br><br><b><span style="color: #6D635B;">lyrics:</span></b> angela - KINGS<br><br><b><span style="color: #6D635B;">notes:</span></b>BLA BLA BLA</div></td></table></div></div><table><td><div style="background-color: #fff; width: 446px; text-align: justify; font: verdana; font-size: 9px; line-height: 110%;border-left:30px solid #070316; color:#000000; padding-left:10px; margin-top:13px; margin-left:-3px"> B A S I C
[b]Name:[/b] Katherine Maximiliana Wexler
[b]Nickname:[/b] Riley, Max
[b]Age:[/b] 19
[b]P.O.B:[/b] Brooklyn, USA
[b]Parents:[/b] Matthew Wexler x Caroline Wexler-Morris
[b]Siblings:[/b] -

A P P E A R A N C E
[b]Eye color:[/b] Blue
[b]Hair color:[/b] Brown
[b]Physique:[/b] Slightly chubby, curves
[b]Extra:[/b]

S P E C I E S
[b]Kind:[/b] Human

I N S I D E
[b]Character:[/b] .
[b]History:[/b] .</div></td></table></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ zo jan 27, 2013 11:34 am

Code:: <style type="text/css">

.lyrics {width:340px; font-family: 'Open Sans Condensed', sans-serif; font-size:25px; text-align: right; background-color: #888; border-left: 40px solid #222; color: #222; padding:10px; text-transform: uppercase; }

.lyrics:hover {width:300px; font-family: 'Open Sans Condensed', sans-serif; font-size:25px; text-align: left; background-color: #222; border-right: 40px solid #888; color: #888; padding:10px; text-transform: uppercase; -moz-transition: all 0.11s ease-in-out; -webkit-transition: all 0.3s ease-in-out; -o-transition: all 0.7s ease-in-out; }

.tags {width:90px; font-family: 'Open Sans Condensed', sans-serif; font-size:12px; text-align: center; background-color: #222; color: #888; padding:5px; text-transform: uppercase; }

.tags:hover {width:90px; font-family: 'Open Sans Condensed', sans-serif; font-size:12px; text-align: center; border-left: 15px solid #888; background-color: #222; color: #888; padding:5px; text-transform: uppercase; -moz-transition: all 0.11s ease-in-out; -webkit-transition: all 0.3s ease-in-out; -o-transition: all 0.7s ease-in-out; }
</style>

<link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Open+Sans+Condensed:300,300italic' rel='stylesheet' type='text/css'>

<div class="lyrics">

LYRICS GO HERE!

</div>

<div style="width:400px; height:270px; background-image: url(IMAGE URL GOES HERE!);"></div>

<div style="width:400px; height: 25px; font-family: 'Open Sans Condensed', sans-serif; font-size:18px; color: #888; line-height: 25px; border-bottom: 1px dotted #888; position:relative; background-color: #222; text-transform: uppercase;">

MORE LYRICS AND STUFF!

</div>

<Div style="width: 400px; background-color: f4f4f4;">
<Div style="width: 360px; text-align:justify; font-family:segoe ui; font-size:9px; line-height:9px; color:#222; padding:5px;">

YOUR PRETTY LITTLE POST SHOULD GO HERE! ♥

</div>

<div style="align: right;"><table width="400" cellspacing="0" cellpadding="0"><td><div class="tags">tag: you!</div></td>
<td><div class="tags">words: ###</div></td>
<td><div class="tags">notes: ♥</div></td>
<td><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=39954"><div class="tags">thanks!</div></a></td></table></div>

</div>
</div>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma jan 28, 2013 6:28 am

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma jan 28, 2013 7:24 am

watch me

B A S I C
Full name: Saruhiko Isami
(Stage) Name: Break
Nickname: Saru, Monkey
Age: 20
P.O.B: Nakano, Toyko, Japan
Parents: Atsuki Isami x Hikari Morikawa
Siblings: -
Sexual orientation: Demisexual

A P P E A R A N C E
Eye color: Brown
Hair color: Brown/black
Physique: 178; slank tot tenger
Extra: Je zult hem zelden of nooit zonder iets rond z'n polsen zien; of het nu leren bandjes, touwtjes, of andere armbanden zijn. Zijn bril draagt hij buiten optredens; tijdens optredens draagt hij lenzen omdat een bril te lastig is.

S P E C I E S
Kind: Human

I N S I D E
Character: Op het eerste gezicht oogt Break best vriendelijk, al is dit misschien voor veel mensen hoe ze hem willen zien. Na enkele momenten gesprek merk je dat hij helemaal niet vriendelijk is; zijn houding geeft aan dat hij je aanwezigheid tolereert omdat het moet, zijn toon dat hij in vrijwel niets geïnteresseerd is, en al helemaal niet in jou. Muziek houdt zijn interesse, natuurlijk, maar meer omdat hij ermee een punt kan maken. Hij lacht vrijwel nooit; hij grijnst, en dan vrijwel altijd uit leedvermaak of een (misplaatst) gevoel van superioriteit. Er is dan ook maar weinig wat hij oprecht leuk vindt, en nog minder waar hij oprecht van geniet. De enige momenten waarop er een kleine maar gemeende glimlach op zijn gezicht staat, is wanneer hij aan de telefoon hangt met zijn vroegere beste vriend Misaki, die hem sinds enkele jaren niet kan luchten of zien en de telefoongesprekken gebruikt om Break de huid vol te schelden. Dit zijn de enige momenten waarop Break, sinds lang al praktisch geobsedeerd met Misaki, glimlacht en er niet uitziet alsof hij een aanslag aan het plannen is. Hierdoor zijn er maar weinig mensen die voor langere tijd bij hem in de buurt willen komen, wat hij in principe wel prima vindt. Hij heeft genoeg aan de band en Misaki, die onder nummer 1 op zijn speed-dial zit.
History: Al van kleins af aan was Break, toen nog Saruhiko, iemand die moeilijk vrienden maakte, simpelweg omdat een vriendengroep hem niet kon interesseren. De mensen in zijn klas waren hem óf te luidruchtig, óf te kleinzerig, of gewoon saai. Op Saruhiko's achtste kwam hij echter Misaki Todo tegen, die overgeplaatst werd vanuit een school in Osaka en die er in de pauze een hobby van maakte dodelijke blikken te werpen naar iedereen die maar net iets te dichtbij kwam. Saruhiko was geïntrigeerd door de jongen die het altijd met iedereen aan de stok scheen te hebben, en toen hij op een dag in de schoolbus naast Misaki neerplofte, was dat dat.

Vanaf die middag waren Misaki en Saruhiko haast onafscheidelijk. Voor een jaar of twee, dan. Op zijn tiende ontmoette Saruhiko Myungsoo Kim, die ongeveer net zoveel zei als hijzelf, en rolde zo diens vriendengroep binnen. Misaki had een hekel aan Myungsoo en diens vrienden en bleef dus ver bij hen uit te buurt. Hoewel Saruhiko en Misaki erg close bleven, nam Misaki het hem kwalijk dat hij met Myungsoo omging, en zagen ze elkaar minder.

Op Saruhiko's twaalfde kwam Rhys Ninomiya bij hun vriendengroep, zodat ze nu met vijf waren. Ze hadden inmiddels een reputatie opgebouwd, aangezien ze allevijf nu niet geweldig sociaal waren en het merendeel van hun groep anderen blikken toewierp die praktisch konden doden. Saruhiko verdeelde zijn tijd tussen zijn vriendengroep en Misaki, die nog steeds erg belangrijk voor hem was. Hun relatie verslechterde echter, zowel door Saruhiko's vriendengroep als door het feit dat Misaki eigen vrienden gevonden had, met wie hij lachte en idioot deed, en in wiens gezelschap hij Saruhiko haast niet meer zag staan, wat Saruhiko ongelofelijk op z'n zenuwen werkte.

Het keerpunt in hun vriendschap kwam op Saruhiko's vijftiende, toen hij met Myungsoo, Rhys en de andere twee de band 'Eye Candy' oprichtte, waarin hij de bassist werd. Ze waren nog niet alombekend, natuurlijk, maar binnen school was er vrijwel niemand die de band niet kende. Door repetitie was Saruhiko, die zichzelf Break ging noemen omdat hij vrijwel elke keer een kapotte snaar had, nog meer bij Myungsoo en Rhys dan voorheen, wat Misaki mateloos irriteerde. Break zag hierin echter een mogelijkheid: als hij maar beter werd, dan zou Misaki vast meer aandacht aan hem besteden. Al was het maar omdat hij continu kwaad was. Iedere aandacht was goede aandacht.

Toen de band op een gegeven moment gescout werd na een controversieel optreden bij een competitie en zou debuteren in Amerika, zei Misaki hem in duidelijke taal dat hij zich door Break verraden voelde. Dit was echter de eerste keer in lange tijd dat Misaki hem weer direct aankeek, en Break lachte terwijl Misaki steeds kwader werd. Dit was de dag dat hun vriendschap voorgoed op de klippen liep. Break was er echter niet te rouwig om, omdat hij er nu zeker van was dat Misaki ieder beetje nieuws over 'Eye Candy' mee zou krijgen en dus meer dan eens aan Break zou denken. Break valt hem nog steeds lastig wanneer de band op het nieuws is geweest of in een tijdschrift is verschenen, of gewoon wanneer hij zich verveelt. Hun telefoongesprekken zijn niet meer dan een serie beledigingen, maar het zijn de momenten waar Break de energie uit haalt om verder te gaan, nog beter te worden. Hoe beter de band wordt, hoe meer ze in het nieuws staan, hoe meer Misaki wel naar hem moet kijken. Iedere aandacht is goede aandacht.

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ di jan 29, 2013 12:20 pm

送り手: Me
送付先: [addressee]
サブジェクト: [subject]
年月日: [date]

TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT TEXT
押忍。

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ wo maa 13, 2013 11:17 am


Dear turtle, you won’t go far at that speed. Go after your scars have closed and healed.	TAG: BELLEROPHON WORD COUNT: ???
ALGEMEEN Storybrooke naam: Christopher Griffin Sprookjesnaam: Bellerophon Leeftijd: 20 Herkomst: Storybrooke Partner: I don't know how to hold onto you - someone please tell me how. Geaardheid: Demiseksueel Familie: » Kent Griffin (father) » Caitlin Griffin-Hayes (mother) » Joshua Griffin (brother, deceased) Baan/opleiding: Griekse Taal en Cultuur UITERLIJK Kledingstijl: Casual Haarkleur: Lichtbruin Oogkleur: Groengrijs Lichaamsbouw: Lichtelijk gespierd Extra: Hij is blind aan zijn linkeroog; ook heeft hij een litteken op zijn linkerknie. STORYBROOKE KARAKTER Karakter: » Brave - Christopher heeft nog steeds hetzelfde karakter dat hij had als Bellerophon; zo ook zijn dapperheid. Dat betekent dat Christopher niet snel ergens bang voor is. Het enige waar hij wel bang voor is, is om te vliegen, maar aangezien Storybrooke geen vliegveld heeft, komt deze vliegangst amper voor. » Obliging - Christopher is uiterst behulpzaam. Hij zal niet snel nee zeggen wanneer iemand hem om hulp vraagt, en is daarbij het type om iemand te helpen zonder dat hij daarom gevraagd is. Bij projecten op school die georganiseerd moeten worden, is hij meestal een van de eersten om zijn hand op te steken om hulp aan te bieden. Oude vrouwtjes de straat over helpen is iets wat Christopher ook met veel plezier zal doen. » Inventive - Christopher is een pientere jongen, en weet op veel problemen of moeilijkheden wel iets te bedenken. Hij raakt daardoor ook niet snel in paniek als iets niet meteen lukt; hij weet dat hij wel een oplossing kan bedenken, als hij zichzelf maar lang genoeg de tijd geeft. » Determined - Wanneer Christopher ergens zijn zinnen op heeft gezet, moet de wereld al praktisch vergaan wil hij daarvan afwijken. Hij zal er alles aan doen te bereiken wat hij wil, ook al moet hij er hemel en aarde voor verzetten. » Quiet - Ondanks zijn behulpzaamheid zegt Christopher niet veel. Hij werkt het liefste in stilte, en zal zelden of nooit als eerste een gesprek aanknopen. Enkel wanneer hij zich echt bij iemand op zijn gemak voelt, zal hij beginnen te ratelen over de dingen die hij leuk of interessant vindt. » Loner - Christopher geeft de voorkeur aan eenzaamheid. Mensen helpen doet hij met plezier, maar hij zal daarna niet lang blijven plakken, en zal zich al helemaal nooit vrijwillig bij een grote groep mensen laten zien. Feesten of iets dergelijks slaat hij het liefste over. Hij is het gelukkigst alleen op zijn kamer, met een boek op zijn schoot of muziek op zijn oren. » Proud - Hetgene wat hem sterk maakt, is meteen zijn meest negatieve eigenschap: hij is ongelofelijk trots. Dit heeft hem als Bellerophon letterlijk van hoge hoogte doen vallen. Hij weet dat hij pienter is, weet dat hij veel dingen aankan, en gelooft daardoor ontzettend in zijn eigen kunnen. Wanneer iemand suggereert dat hij iets niet kan, zal hij kwaad worden en er alles aan doen om te bewijzen dat hij het wel kan. Hij denkt daarbij soms dat hij beter is dan de gemiddelde mens, ook al spreekt hij dat niet letterlijk hardop uit. Geschiedenis: Christopher is geboren in Storybrooke en heeft er zijn hele leven eigenlijk nooit weg gewild. Hij had een broer, die een paar jaar ouder was, maar deze gooide zich op Christopher's tiende voor een vrachtwagen; hij stierf in het ziekenhuis. Christopher bleef als enige zoon over, maar de relatie met zijn ouders werd er nu niet bepaald veel beter op na de dood van zijn broer. Zijn moeder was een echte workaholic die vrijwel altijd op haar werk was en zelden of nooit aandacht aan Christopher besteedde, en zijn vader was ervan overtuigd dat Christopher had kunnen weten dat zijn broer depressief was en ervoor had kunnen zorgen dat hij zich niet voor die vrachtwagen gooide. Christopher was zoveel mogelijk van huis weg om zijn vader te ontlopen. Op zijn veertiende kwam hij terecht in een wedstrijdje met enkele van zijn soortgenoten. In het bos stond een boom die in principe uitermate geschikt was om in te klimmen, en de jongens wilden zien wie er als hoogste kon klimmen. Christopher was ervan overtuigd dat hij als verste zou kunnen komen, en klom hoger dan verstandig was. Hij kwam inderdaad als hoogste, maar verloor zijn grip en viel uit de boom naar beneden. Hij kwam verkeerd terecht, en haalde zijn knie volledig open. Tevens had een harde klap op zijn hoofd ervoor gezorgd dat hij voorgoed blind was aan zijn linkeroog. Christopher bracht een tijd in het ziekenhuis door, waar hij door een fysiotherapeut werd geholpen weer te leren lopen. Van zijn knie heeft hij nu nog amper last; door zijn linkeroog ziet hij nog steeds niets. Hij woont inmiddels op zichzelf en komt eigenlijk nooit meer bij zijn ouders thuis. SPROOKJESKARAKTER Naam karakter: Bellerophon Soort: Mens/held Geschiedenis: Bellerophon werd geboren in Korinthe zoals het in de mythologie beschreven wordt, als zoon van de koning. Prins Bellerophon kreeg alles wat zijn hartje begeerde en was geliefd onder de bevolking, vooral omdat hij zo vriendelijk, bescheiden en fatsoenlijk was. Waar de meeste jongens zich rond hun veertiende in de struiken bij de rivier schuilhielden in de hoop de meisjes te kunnen zien wanneer ze gingen baden, wendde Bellerophon altijd zijn ogen af als een meisje maar een scheur in haar jurk had. Hij was behulpzaam, nodigde de armen aan zijn tafel uit zodat ze in ieder geval genoeg te eten hadden, en was er niet vies van met de boeren in de omgeving mee te werken wanneer er geoogst moest worden. Iedereen had hoge verwachtingen van deze prins, die echter plotseling de grond in geboord werden toen Bellerophon op zijn zeventiende ruzie kreeg met zijn broer, en hem zo hard duwde dat deze zijn evenwicht verloor en met zijn hoofd op een steen terecht kwam. Bellerophon werd, zoals gebruikelijk bij moord, ook al was het een ongeluk, verbannen, en kwam terecht bij de koning van Tiryns. Deze koning had de macht Bellerophon voor zijn misdaad te vergeven, wat hij ook deed. Hij behandelde Bellerophon als zijn eigen zoon, liet hem bij hem en zijn vrouw aan tafel eten, gaf hem kleding, geld, alles wat hij maar wilde. De koning was echter niet de enige die Bellerophon graag mocht; ook diens vrouw had haar oog op de verbannen prins laten vallen. In Korinthe had Bellerophon al bekend gestaan als een mooie jongen, die de aandacht van veel van de meisjes getrokken had, al had hij zoals gezegd geen aandacht aan hen besteed. Die schoonheid was de vrouw van de koning, Anteia, natuurlijk ook niet ontgaan, en ze probeerde Bellerophon te verleiden. Bellerophon wees haar echter af, wat haar natuurlijk niet in de koude kleren ging zitten. De maakte haar man wijs dat Bellerophon haar had proberen te verkrachten, in de hoop dat de koning Bellerophon ter dood zou veroordelen. Dit kon de koning echter niet maken, omdat Bellerophon nog steeds een gast was, dus stuurde hij hem naar zijn schoonvader, Iobates, de koning van Lycië. Iobates kreeg kleitabletten aangeleverd van zijn schoonzoon, waarop stond dat hij Bellerophon moest doden. Iobates opende die echter pas nadat hij Bellerophon al enkele dagen als gast in zijn paleis had opgenomen, en kon hem daardoor niet simpelweg vermoorden. Als oplossing vroeg hij Bellerophon op zoek te gaan naar de Chimaera, die het land al enkele jaren teisterde, en deze te doden. Behulpzaam als Bellerophon was, ging hij vrijwel meteen op weg. Met behulp van de godin Athena bemachtigde hij het gevleugelde paard Pegasus, en samen met Pegasus versloeg hij de Chimaera. Iobates geloofde niet dat Bellerophon dit al zo snel geklaard kon hebben, en stuurde hem om tegen de Amazonen te vechten; een gevecht waar nog nooit iemand van teruggekeerd was, zelfs de sterkste krijgers niet. Wederom kwam Bellerophon als overwinnaar uit de strijd. Hij kreeg aanzien en roem, en Iobates bood hem zijn andere dochter aan als vrouw, maar dit sloeg Bellerophon af; hij kende het meisje niet goed genoeg om zich op zijn gemak bij haar te voelen. Bellerophon kreeg echter wel de helft van Iobates' koninkrijk. Met de status die deze positie met zich meebracht, groeide zijn trots. Hij raakte er langzaam van overtuigd dat hij, door het doden van de Chimaera, een plaats tussen de goden verdiend had, en bedacht het plan om op Pegasus naar de Olympus te vliegen. Zeus kreeg natuurlijk weet van zijn plan, en liet Pegasus midden in zijn vlucht met Bellerophon op zijn rug gestoken worden door een wesp. Pegasus steigerde van de pijn en gooide Bellerophon zo van zich af. Pegasus voltooide zijn vlucht naar Olympus zonder ruiter; Bellerophon stortte te aarde. Athena brak uit medelijden zijn val, omdat hij een van haar favorieten was, maar dit voorkwam niet dat Bellerophon met een harde klap in een doornenstruik landde en zijn knieschijf verbrijzelde. Tevens raakte hij verblind aan één oog. Vernederd door zijn val trok Bellerophon zich terug naar een grot bij Tlos. Hij ging niet meer met mensen om en niemand wilde bij hem in de buurt komen omdat hij erom bekend stond de goden te hebben beledigd. Bellerophon was hier, pas net twintig en al kreupel, toen de vloek toesloeg. YOU Naam: Celeste Leeftijd: 20 Andere karakters: -

♥

Code:: <link href='http://fonts.googleapis.com/css?family=Rationale' rel='stylesheet' type='text/css'><center><div style="border: 15px solid #919292; width: 400px; padding: 15px; background-color: #dfe0e0;"><table align="center" width="400px" cellpadding="0" cellspacing="0"><tr><td colspan="2"><img src="http://imageshack.us/a/img845/2747/kader3.png"></td></tr><tr><td><div style="margin-top: 8px; height: 15px; background-color: #636464; margin-right: 10px; width: 160px; padding: 20px; color: #ffffff; font-family: rationale; font-size: 10px; text-align: center; text-transform: uppercase;">LYRICS GO HERE</div></td><td><div style="margin-top: 8px; height: 45px; background-color: #636464; width: 190px; padding-top: 10px; color: #ffffff; font-family: trebuchet ms; font-size: 9px; text-align: center; text-transform: uppercase;"><center><div style="background-color: #dfe0e0; width: 170px; line-height: 15px; font-family: rationale; font-size: 10px; margin-bottom: 5px; color: #313232;">TAG: CHARACTER NAME</div><div style="background-color: #dfe0e0; width: 170px; line-height: 15px; font-family: rationale; font-size: 10px; color: #313232;">WORD COUNT: ???</div></center></div></td></tr><tr><td colspan="2"><div style="margin-top: 8px; width: 380px; background-color: #636464; font-family: calibri, trebuchet ms, sans-serif; font-size: 11px; text-align: justify; padding: 10px; line-height: 10px; color: #fff;">TEXT</div></td></tr></table></div><div style="text-align: center; margin-top: -1px;"><a href="http://z10.invisionfree.com/CAUTIONTOTHEWIND/index.php?showuser=45701" style="font-family: rationale!important; font-size: 9px!important; text-decoration: none!important; color: #919292!important;">♥</a></div></center>

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ ma maa 18, 2013 10:02 am

there is no answer. whichever you choose, you are wrong.

ALGEMEEN
Storybrooke naam: Madeline Lewis
Sprookjesnaam: Achilles
Leeftijd: 18
Herkomst: Storybrooke / Pthia
Partner: I would know him in death, at the end of the world.
Familie:
» Joseph Lewis / Peleus (father)
» Claire Lewis-Howard / Thetis (mother)
Baan/opleiding: Filosofie

UITERLIJK
Kledingstijl: Smart, alternatief
Haarkleur: Bruin
Oogkleur: Blauwgroen
Lichaamsbouw: Normaal/slank
Extra: -

PERSONALITY
» Caring – Madeline is erg zorgzaam naar diegenen die ze als ‘de haren’ beschouwt; toen ze nog echt Achilles was vielen hier Patroclos, zijn vader en de Myrmidonen onder. In Storybrooke zijn dit haar klasgenoten, die in haar gedachten de plaats van de Myrmidonen hebben ingenomen, en nog steeds haar vader, nu zelfs in grotere mate dan eerst, omdat hij nu zwakker lijkt dan voorheen. Door deze persoonlijkheidstrek glimlacht ze snel en lijkt ze op het eerste gezicht een onschuldig meisje.
» Determined – Madeline is vastberaden, haast tot het koppige aan toe. Ze stopt niet voor ze haar doel heeft bereikt, al valt ze er dood bij neer. Een negatieve kant hieraan is dat ze geïrriteerd of zelfs kwaad uit de hoek kan komen wanneer iets niet lukt zoals zij het voor ogen heeft.
» Brave – Ze is niet bang om degenen waar ze van houdt of de dingen waar ze voor staat te verdedigen en is daarbij in het geheel niet bang voor gezag. Ze zou nog tegen de koningin van Groot-Britannië ingaan als ze vond dat deze haar of de haren op de een of andere manier benadeeld had. Vooral deze karaktereigenschap is een overblijfsel van Achilles, die zich nog gesterkt voelde door zijn haast onaantastbare lichaam en zijn moeders zekerheid dat hij groots zou worden. Ook al is ze nu in velerlei opzicht zwakker dan voorheen, haar dapperheid is nog net zo sterk aanwezig.
» Righteous – Madeline heeft een sterk gevoel voor rechtvaardigheid, en een duidelijke mening over wat goed en slecht is, of wat er wel en niet door de beugel kan. Ze gelooft in ‘ieder het zijne’ en zal dan ook haar mond opentrekken wanneer ze voelt dat iemand zijn of haar rechtvaardig deel ontzegd wordt. Hier hangt ook een beetje trots mee samen; ze trekt haar mond namelijk ook meteen open wanneer ze vindt dat haar iets ontzegd wordt wat ze eigenlijk wel verdient.
» Wilful – Madeline wil wat Madeline wil, en ze zal het krijgen ook, wat jij ook zegt. Als Madeline vindt dat iets A is, en jij vindt dat het B is, dan zit jij ernaast, en kun je hoog en laag springen, je zult haar er nooit van overtuigen. Dit gedeelte van haar persoonlijkheid is iets minder sterk geworden nu ze Madeline is; ze voelt ze beperkingen van haar vrouwelijke en bovendien menselijke lichaam en weet dat ze minder gezag geniet dan als Achilles in Pthia, en is dus nu sneller bereid compromissen te sluiten of haar ongelijk toe te geven.
» Impatient – Iets waarin ze totaal niet veranderd is: ze is ontzettend ongeduldig. Als ze iets wil, of dat nu naamsbekendheid hebben als Achilles of Patroclos terugkrijgen als Madeline, ze wil het ’t liefste gisteren, als het even kan. Lichamelijk uit dit zich in een onrustigheid wanneer het haar allemaal maar wat te lang duurt.

SPROOKJESKARAKTER
Naam karakter: Achilles
Verhaal: Ilias / The Song of Achilles
Soort: Mens/held
Geschiedenis: De zeegodin Thetis was een gewilde partij onder de goden, en dan vooral bij Zeus en Poseidon, die er alles aan deden haar het hof te maken, ondanks het feit dat ze beiden al een gemalin hadden. Thetis had moeite de machtigere goden af te weren tot de twee erachter kwamen dat de zoon die Thetis zou baren machtiger zou worden dan zijn vader; bij dat vooruitzicht hielden Zeus en Poseidon het voor gezien, omdat ze geen van beiden hun positie wilden opgeven. In plaats daarvan werd Thetis aan de sterfelijke Peleus beloofd, koning van Pthia—als hij haar letterlijk kon vangen, tenminste. Thetis kon namelijk van gedaante veranderen, en gebruikte dat in haar voordeel, omdat iedereen haar meteen losliet wanneer ze ineens in een slang of leeuw veranderde. Peleus bleef haar echter vasthouden, en uiteindelijk moest Thetis zich gewonnen geven. Ze stemde in met een huwelijk, op voorwaarde dat ze terug zou mogen naar de zee zodra ze Peleus een erfgenaam gegeven had. Peleus ging hiermee akkoord. Hun bruiloft zou later het beginpunt van de Trojaanse Oorlog blijken te zijn, maar dat doet er nu niet meteen toe. Peleus en Thetis trouwden, en Thetis kreeg na drie jaar Achilles.

Vlak na Achilles’ geboorte kreeg Thetis een voorspelling te horen; haar zoon zou groots worden, maar slechts kort leven, en omkomen in een oorlog van alle Grieken tegen Troje. Om haar zoon te beschermen waste ze hem in het water van de Styx, om hem zo onaantastbaar te maken—dat betekende dat hij wel gewond kon raken, maar dat hij niet aan deze verwondingen zou overlijden. Bij het wassen hield ze de jonge Achilles echter bij zijn enkel vast, waardoor dit een zwakke plek bleef; dit had Thetis zelf echter niet in de gaten. Ze stuurde Achilles terug naar zijn vader en ging, zoals haar beloofd was, zelf terug naar de zee. Ze bezocht haar zoon dikwijls, maar haar man meed ze—ze had nu eenmaal een hekel aan stervelingen, en dan nog wel het meest aan haar man, omdat hij haar had weten te strikken.

Achilles groeide op in welvaart maar ook in grote eenzaamheid; Peleus wist namelijk ook dat zijn zoon voorbestemd was tot grootse daden, en wilde niet dat er geruchten over hem zouden rond gaan wanneer hij zich op zijn best liet zien in sport of spel. Achilles trainde los van de andere kinderen in Peleus’ paleis, volgde zijn lessen alleen, sliep alleen; alleen bij het eten zag hij leeftijdsgenoten. Over het algemeen veranderde de samenstelling van de kinderen nooit, omdat Peleus niemand meer opnam. Op een dag, toen Achilles negen was, echter, verscheen er een nieuwe jongen—Patroclos heette hij, zoon van de koning van Opus. Hij viel Achilles op doordat hij stil en teruggetrokken was en niet in de buurt van Achilles probeerde te komen, terwijl de jongens in het paleis dit over het algemeen wel deden. Achilles vroeg zijn vader hem meer over Patroclos te vertellen, en kwam erachter dat hij door zijn vader verbannen was naar Pthia omdat hij zijn neef vermoord zou hebben. Peleus had hem opgenomen.

Achilles, die nog nooit iemand vermoord had maar wist dat hij dit wel zou moeten doen om de held te worden die zijn moeder altijd zei dat hij zou worden, raakte nu nog meer geïntrigeerd en ging tijdens het eten bij Patrcolos zitten. Patroclos keek hem eerst niet aan en hield zich nog steeds stil, maar nadat Achilles enkele malen naar hem geglimlacht had, stond Patroclos op een middag ineens voor hem terwijl hij luit aan het spelen was als voorbereiding op zijn les. Hij vroeg Achilles of hij hem ook kon leren luitspelen; als antwoord hierop nam Achilles hem mee naar zijn lessen. Enkele dagen later nam hij Patroclos mee wanneer hij ging trainen. Nog een week later, en hij liet een bed in zijn kamer zetten waar Patroclos op kon slapen, zodat hij niet meer de slaapzaal hoefde te delen met de rest van de jongens. Iedereen kreeg al snel door dat Patroclos en Achilles ontzettend close waren, en begonnen Patroclos met tegenzin met een klein beetje respect te behandelen.

Achilles en Patrcolos groeiden samen op, en werden haast onafscheidelijk. In zijn vroege tienerjaren kwam Achilles erachter dat zijn blik steeds vaker op Patroclos bleef rusten, wanneer hij sliep of oefende met luit spelen of wanneer hij trainde; hij kwam er ook achter dat zijn huid tintelde wanneer Patroclos een hand op zijn schouder rustte. Toen hij zijn moeder vroeg wat dat kon betekenen, trok ze haar lippen samen en verdween ze zonder enig woord terug naar zee. Hierdoor begon Achilles zich langzaam maar zeker te realiseren dat wat hij voor Patroclos voelde verder ging dan alleen vriendschap. Hij durfde er echter niet op in te gaan—twee jongens was in hun samenleving niet echt iets waar op neergekeken werd, maar helemaal proper was het nu ook weer niet, en wat als Patroclos niet hetzelfde voelde? Dan zou Achilles zijn vriendschap verliezen, en dat wilde hij niet. Wat hij niet wist, was dat Patroclos met dezelfde problemen worstelde. Door stom toeval liet één van de twee, Achilles weet al niet eens meer wie, er op hun zestiende iets over los; sindsdien was Patroclos’ bed in Achilles’ kamer onbeslapen.

Het mocht niet zo mooi blijven. Toen Achilles bijna achttien was, verscheen zijn moeder in zijn kamer toen Patroclos al diep in slaap was, en beval hem met haar mee te komen. Toen hij weigerde, vertelde ze hem dan eindelijk wat ze wist: er zat oorlog aan te komen, oorlog tussen Grieken en Trojanen omdat een Trojaan de vrouw van een Grieks vorst geschaakt had, en Achilles zou in deze oorlog sterven als hij erin meedeed. Om dit te voorkomen, nam Thetis Achilles mee naar Skyros, en verstopte hem onder de dochters van koning Lycomedes. Niemand mocht echter het flauwste idee hebben wie Achilles was, dus hulde ze hem in vrouwengewaden en vertelde hem zich voor te doen als vrouw. Niemand mocht weten dat hij in werkelijkheid Achilles was.

Achilles was van Pthia weg moeten gaan zonder iets tegen Patroclos te zeggen, en smeekte zijn moeder hem naar Skyros te halen, beloofde haar dat Patroclos zijn identiteit niet zou prijsgeven; Thetis was lange tijd stil, maar zei hem uiteindelijk dat ze Patroclos zou zeggen waar Achilles was. Hiermee liet ze Achilles achter op Skyros en vertrok terug naar zee. Ze benaderde Patroclos niet, en vertelde hem al helemaal niet waar Achilles was. Dit was haar kans om Patroclos, die in haar ogen zwaar minderwaardig was aan Achilles, bij haar zoon weg te houden. Achilles wachtte intussen op Skyros tot Patroclos zou aankomen, vermomd als dochter van Lycomedes. Achilles was hier toen de vloek toesloeg, en werd zodoende een meisje in Storybrooke.

STORYBROOKE KARAKTER
Geschiedenis: Madeline groeide op bij gescheiden ouders; haar vader en moeder waren getrouwd omdat dat van hen werd verwacht, maar haar moeder had haar vader nooit echt gemogen en was enkel met hem getrouwd omdat ze nu eenmaal geen andere keuze had; vrijwel direct na Madeline’s geboorte vertrok ze en ging weer bij haar ouders wonen. Madeline groeide op bij haar vader, die een ontzettend lieve man was maar zich door het vertrek van zijn vrouw en zorgen over Madeline al snel oud ging voelen. Madeline probeerde haar vader zo veel mogelijk bij te staan door zo min mogelijk naar haar moeder te gaan, maar eens in de zoveel tijd had ze behoefte aan haar moeders advies en gezelschap en moest ze haar vader een dag of weekendje alleen laten. Wanneer ze bij haar moeder was geweest, zag ze haar echter minstens enkele weken niet meer.

Madeline werd door de meeste mensen wel aardig gevonden, en haar glimlach vermakkelijkte een voorstellingsproces. Ze bleek een goede studente te zijn die echter beter was met haar handen dan haar hersenen; toch ging ze filosofie studeren omdat dit haar om de een of andere vage reden erg trok, en hield ze het handwerken als een hobby. Naast haar studie, waar ze het goed genoeg deed om haar eerste jaar te halen, was ze ontzettend graag buiten. Ze genoot van het bos, van rennen met de wind in haar haren. Ze was dan ook meteen buiten te vinden wanneer het er een beetje weer naar was.

Op een dag was ze in het bos gaan hardlopen, en was ze tijd en afstand uit het oog verloren. Hierdoor was ze, tegen de tijd dat ze eigenlijk dorst kreeg en al thuis had moeten zijn voor een flesje water, bij de waterput uitgekomen. Ze was niet zo snel vies van dingen uit de natuur, maar wist ook niet helemaal zeker of drinken uit een waterput wel zo veilig was; ze bedacht zich dat mineraalwater niet veel anders was dan gewoon water uit de natuur, en hees de emmer dus uit de put omhoog, het water met haar handen omhoog scheppend en ervan drinkend. Vrijwel meteen daarna kwam het als een klap aan: een vloedgolf aan beelden en woorden die haar engig bekend voorkwamen.

In de beelden zag ze zichzelf, jong en sterk, met roodblond haar en zeegroene ogen—en bovenal, mannelijk. De figuur die ze zag was duidelijk een jongen, maar Madeline wist meteen dat ze naar zichzelf keek, meteen wist ze dat haar naam Achilles was. Ze zag zichzelf met een luit in haar handen, voelde het gewicht van een speer en het gepoleiste gevest van een zwaard. Ze rook de zoute zeelucht en dacht moeder, voelde de zon op haar spieren branden en dacht aan thuis, aan Pthia. Ze hoorde een stem, zacht, liefdevol, die haar naam in haar oor murmurde, en wist Patroclos, en sloot haar ogen, want Patroclos was niet echt hier, was niet bij haar. Hij was wel in haar herinneringen. Daar sloot ze haar arm, zongebruind en sterk, rond zijn schouders en hield hem tegen haar aan, mompelde verhalen en beloftes tegen zijn slaap.

Nieuwe beelden; ze zag zichzelf met Thetis, midden in de nacht, zij half over Patroclos heengebogen alsof ze er zo voor kon zorgen dat haar moeder haar niet zo mee zou nemen, niet zonder Patroclos, maar haar moeder wilde Patroclos niet bij haar, nam haar alleen mee, bracht haar op de golven naar Skyros. Ze voelde de zwaarte van de vrouwengewaden, hoorde het heldere gekling van de armbanden rond haar polsen—te zongebruind, haar armen te gespierd, wie zou ooit geloven dat ze een vrouw was—rook de scherpe zoetheid van het parfum tegen haar hals. Haar moeder’s stem, die haar vertelde dat niemand mocht weten dat ze Achilles was. Ze zou Pyrrha zijn; Achilles bestond niet tot de oorlog voorbij was. Troje zou vallen zonder de hulp van ἀρίστος ἀχάιον. Ajax kon Achilles’ strijd voeren. Achilles zou verdwijnen, overleven, in een andere oorlog dienen, zijn naam behalen, een lang en vol leven leiden.

Haar eigen stem, die Thetis smeekte Patroclos te halen. IJzige stilte, daarna een onwillige instemming en daarna een bries langs haar wang die aangaf dat haar moeder weg was. Ze wachtte, keek in stilte naar de andere meisjes en kopiëerde hun maniertjes en hun timbre. Haar gezicht was slank; niemand keek verder dan dat. Ze was Pyrrha. Het beeld vervaagde. Een donkere wolk, gepanikeerd geschreeuw in het paleis. Haar ogen zoekend naar een speer, een zwaard, een boog, ook al wilde ze daar niet mee overweg kunnen, haar gedachten schietend naar Patroclos. Zware, allesoverheersende duisternis. Oorverdovende stilte. Daarna niets.

Toen Achilles’ ogen weer openden miste hij de zwaarte van een speer in zijn hand, het zand van de kust van Pthia onder zijn voeten, het gevoel sterk te zijn en alles aan te kunnen en, boven alles, Patroclos. Hij keek naar zijn lichaam, naar Madeline’s lichaam, en liet een schreeuw van frustratie horen. Hij was Achilles, ἀρίστος ἀχάιον, hij was niet Madeline Lewis, ook al had hij dat jaren—hoe lang? Hoe lang leefde hij al met valse herinneringen, hoe lang al zonder Patroclos?—wel gemeend. Het daagde dat het de bedoeling was geweest dat hij zich helemaal niet zou herinneren dat hij Achilles was; hij had voor altijd Madeline Lewis moeten blijven. Was hij de enige? Waren er anderen? Was Patroclos er?

Achilles kreeg in de gaten dat hij niemand anders tegenkwam die enige hint leek te geven dat ze twee sets herinneringen in hun hoofd hadden. Het echte probleem van deze hele situatie viel zwaar op zijn schouders: niemand zou hem geloven wanneer hij hen vertelde wie hij was. Zelfs Patroclos zou hem niet geloven, als hij hier al was; Patroclos zou een nieuwe naam hebben, een nieuw leven, een waar Achilles geen deel van uitmaakte, een leven waarin Achilles en Patroclos slechts een verhaal waren (hij had Socrates gelezen als Madeline, wist dat hun verhaal beschreven stond in een epos). Ze waren net zozeer van elkaar gescheiden als toen Thetis hem op Skyros verborg.

Die gedachte bracht hem tot bedaren. Het was net als op Skyros. Zijn moeder had hem in vrouwengewaden gehuld, en hij moest doen alsof. Niemand mocht weten dat hij Achilles was. Goed. Tot deze hele situatie opgelost was en hij Patroclos mee naar huis kon nemen, terug naar Pthia, zou hij Madeline Lewis zijn. Storybrooke was zijn Skyros, waar niemand zijn naam kende, en als Patroclos niet naar hem toe zou komen, zou hij Patroclos vinden. Hij zou bij hem in de buurt blijven tot hij het zich ook herinnerde, en hem dan mee naar huis nemen. Hij had geleerd van Lycomedes’ dochters, was jaren Madeline geweest, hij wist hoe hij een vrouw moest zijn, ook al bekte het hem niet en wilde hij het liefst het gehele bos ontwortelen. Hij zou geduldig zijn, zoals zijn moeder zo vaak gezegd had dat hij moest zijn, hij zou wachten.

Zodoende ging Achilles als Madeline Lewis verder. Ogenschijnlijk bleef ze hetzelfde meisje dat iedereen kende, met dezelfde warme glimlach; enkel wie verder keek, echt goed oplette, zag de plotselinge hardheid in haar ogen, het af en toe buigen en strekken van haar vingers alsof ze een grip op iets miste, de manier waarop ze haar kin net iets hoger hield dan eerst. Alleen diegenen die écht goed keken zagen de manier waarop haar ogen plotseling elke ruimte scanden, alsof ze naar iemand zochten; alleen diegenen zagen de koude glans die over het groenblauw heen schoof alvorens ze stopten met zoeken. Achilles zocht naar Patroclos, en blijft dat tot op de dag van vandaag doen, tot nu toe nog zonder resultaat.

YOU
Naam: Celeste
Leeftijd: 20
Andere karakters: Christopher Griffin

TAG: Achilles. WORDS: ###. NOTES:Lange karakterkaart is lang :| Sorry voor het leeswerk XD

made by malone at caution 2.0

Onderwerp: Re: Celeste's dump~ za maa 23, 2013 1:11 am

there is no answer. whichever you choose, you are wrong.

Al met al is het een mooie dag; de zon schijnt, er staat maar een licht briesje en het is niet al te koud. Normaal zou ik nu meteen buiten te vinden zijn, met hardloopschoenen aan en muziek op mijn oren. Buiten ben ik ook; alleen bevind ik me niet in het bos of het park om te hardlopen, maar zit ik voor Granny’s Diner op een stoel met een grote beker koffie terwijl mijn ogen de mensen die langslopen afscannen in de hoop dat ene bekende gezicht te zien. Het is inmiddels enkele maanden geleden dat ik het water uit de put dronk en weer wist wie ik was, wat er gebeurd was, wie ik miste, en sindsdien zit ik iedere zaterdag om 9 uur steevast op een stoel voor Granny’s Diner. Hij moet hier ergens zijn, het kan toch niet dat die zwarte wolk hem ergens anders naartoe gestuurd heeft? Mijn handen grijpen de beker steviger vast en een koude rilling besluipt me. Wat als de zwarte wolk niet bij Pthia is geweest? Wat als Pthia nog gewoon bestaat en hij daar zit, zich af te vragen wat ik ben? Dat zou betekenen dat ik hem nooit meer kan zien, hoe hard ik hier ook zoek. Meteen nadat ik mezelf die twee moment van angst toesta, schud ik ze weer van me af; als Patroclos hier niet is, moet ik er gewoon voor zorgen dat ik een manier vind om die zwarte wolk te vinden en ervoor te zorgen dat ik weer naar huis kan.

Wanneer er een tijdje geen mensen langskomen, gun ik mezelf een moment om een slok van mijn latte macchiato te nemen en de muis van mijn hand tegen mijn voorhoofd te duwen. Ik zou me het liefste door mijn ogen wrijven, maar dan zou ik mijn mascara over mijn gehele gezicht smeren. Het liefste droeg ik geen make-up of sieraden of ook maar enigszins vrouwelijke kleding, maar de make-up en sieraden moest ik op Skyros ook dragen, omdat het anders op zou vallen, en Madeline droeg altijd kleine oorbellen en dunne armbandjes, dus dat moet ik voortzetten, hoezeer ik er ook een hekel aan heb en hoe zeer het me ook frustreert—ik ben Achilles, aristos achaion, ik zou stadsmuren gebroken hebben, ik zou hier niet machteloos hoeven te zitten. De sieraden maken me haast razend, maar om heel eerlijk te zijn ben ik niet helemaal ongelukkig met de jurk. Hij voelt meer als thuis dan een spijkerbroek; het lijkt tenslotte het meest op een tuniek. Vandaar dat ik vandaag gehuld ben in een mouwloze witte jurk, met sandalen aan mijn voeten. Het is inmiddels wel warm genoeg om sandalen te dragen, waarvoor ik dankbaar ben, maar ik weet dat het net zo goed morgen weer koud kan zijn en ik laarzen aan moet, en een panty of legging, als het tegenzit. Ik kijk naar de lucht, naar de bleke lentezon, en hoop dat de lente doorzet en in één vloeiende beweging overgaat in zomer. Bij warm weer lijkt het hier het meeste op Pthia.

Mijn ogen vallen dicht en met de zon op mijn gezicht denk ik aan een dag, eeuwen geleden. Ik zit in kleermakerszit in het hand, de lier op mijn schoot, mijn vingers rond de hals gesloten. Ik speel iets, ik weet niet wat; waarschijnlijk zit ik afwezig aan de snaren te plukken, aangezien mijn blik gericht is op Patroclos, een klein eindje van me vandaan. Hij kijkt op zijn beurt ook naar mij, een kleine glimlach op zijn gezicht—de glimlach die hij alleen voor mij bewaarde. Ik leg de lier opzij en strek mijn arm naar hem uit, voel hem tegen me aankruipen. Ik hou mijn arm om hem heen en begraaf mijn gezicht in zijn haar, ruik de geur van olijven en iets wat volledig Patroclos is. Dezelfde geur blijft iedere nacht achter op mijn kussens, op mijn kleding. Vanuit de zee, weet ik, zal mijn moeder toekijken met nauwelijks ingehouden woede; ik weet hoe ze over Patroclos denkt, weet dat ze hem liever ziet gaan, zelfs liever ziet sterven, dat heeft ze vaak genoeg tegen me gezegd, maar het kan me niet schelen. Ik ben de enige die mag bepalen wie ik in mijn leven laat en van wie ik wel en niet houd. Dus laat ik mezelf in Patroclos’ omhelzing vallen, mijn hoofd op zijn schouders en mijn gezicht tegen zijn hals, en sluit mijn ogen.

Wanneer ik mijn ogen open, lopen er weer mensen voor de diner langs. Ik ga meteen rechterop zitten en steun mijn kin op mijn hand. Het merendeel wat langsloopt zijn moeders met jonge kinderen, of koppeltjes, of oude vrouwtjes die net van de winkel terugkomen. Ik werp een blik op mijn horloge, zie dat het kwart over tien is, en wil het bijna opgeven. Ik zit hier al weken, maanden, en nog geen enkele keer heb ik hem gezien. Misschien moet ik gewoon heel Storybrooke langs, en anders weg van hier, heel Amerika, desnoods heel de wereld, afzoeken tot ik hem gevonden heb. Ik laat mezelf onderuit zakken op mijn stoel en drink mijn laatste beetje koffie, waarna ik overeind kom en mijn beker weggooi in de prullenbak. Ik zwaai met een vriendelijke glimlach naar de eigenaresse van de diner, binnen, en hang vervolgens mijn tas over mijn schouder. Ik kan maar beter gewoon naar huis gaan, een poging doen mijn huiswerk te maken; dat moet helaas ook gebeuren, anders ga ik vragen krijgen. Met een zucht strek ik mijn armen boven mijn hoofd, en schuif de stoel aan waar ik zonet op gezeten heb.

Vanuit mijn ooghoek zie ik iets bewegen; donkerblond haar. Meteen draai ik me om, en mijn ogen komen te vallen op de langzaam verdwijnende vorm van een jongen van Patroclos’ leeftijd, met Patroclos’ haar en postuur, en zijn manier van lopen. Ik hap naar adem. Hij is er. Hij is hier. Ik heb hem gevonden. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, sprint ik het terras af en sluit ik mijn hand rond zijn arm. Er rolt automatisch Grieks van mijn lippen; ik weet zelf niet eens wat ik zeg, ik merk enkel dat ik zijn naam laat vallen. Ik laat mijn blik over hem heengaan, probeer alles te ontdekken wat ik jarenlang in me opgenomen heb. Mijn blik komt te rusten op zijn arm, en mijn hand eromheen. Mijn hand is te klein om zijn arm te kunnen omsluiten, zoals hij dat vroeger—eeuwen, een heel leven geleden—wel kon; ik klem mijn kaken op elkaar uit frustratie, en grijp hem uiteindelijk bij zijn mouw, zodat het niet zo opvalt en ik wel gewoon nog grip op hem heb. Ik kijk hem aan, zoek zijn ogen, zoek op zijn gezicht naar tekenen naar herkenning.

Wat ben ik aan het doen? Als hij al weet wie hij is, dan is de kans dat hij me herkent zoals ik nu ben—klein, vrouwelijk, zwak—bijna nul. Waarschijnlijk weet hij het in eerste instantie niet meer, dat hij Patroclos is, dat hij geliefd is door Achilles. Ik kijk opnieuw zoekend naar zijn gezicht en breng voorzichtig uit: “Weet je nog wie ik ben?” Ik probeer zoveel mogelijk dezelfde toonvallen en timbre te gebruiken die ik vroeger gebruikte, maar het is moeilijk in het Engels en met een stem die zoveel hoger is dan vroeger. Ik klem mijn andere hand tot een vuist bijeen en voel mijn nagels—te lang, vroeger waren ze korter, zoals het hoorde—in mijn huid bijten. Ik hoop dat ze bloed trekken. Mijn ogen blijven op die van Patroclos’ gericht; ik weet dat mijn ogen het enige is wat niet aan me veranderd is, en dat hij me daaraan wel moet herkennen, als hij het nog weet. Bij elke seconde voel ik die hoop echter wegzakken. Desondanks houd ik zijn mouw in mijn hand geklemd, en blijf stokstijf staan tot hij iets zegt.

TAG: ???. WORDS: 1.325. NOTES: Le drama~ ;D ...oh en sorry voor de lengte, I got carried away x]

made by malone at caution 2.0

» Singbird dump <3
» Dump à la Pomme