What doesn't kill you makes you stronger.

Een steek van pijn ging door zijn kaak heen toen de man met zijn vuist in zijn gezicht sloeg en wat versuft zette de jongen een paar passen naar achteren terwijl zijn collega's de man tegen de grond probeerden te krijgen. Dat ging sowieso een blauwe plek worden, kon niet anders. Met een van pijn vertrokken gezicht bleef hij toekijken hoe ze de man tegen de grond drukten en in een wurggreep hielden. Carlos kneep met de luchtpijp van de man langzaam toe zodat er geen zuurstof meer naar de hersenen van de man kon en hij dus het bewustzijn zou verliezen. Alexander had totaal geen medelijden met de man, zeker niet als hij aan de kloppende pijn in zijn kaak dacht. Als hij nog in Narnia was geweest, had hij zo zijn degen in de voet van de man geplaatst. Zonder verder nog naar de man om te kijken, draaide hij zich om en liep naar buiten. Het was toch sowieso pauze voor hem, dus dan kon hij even goed direct vertrekken om ergens ijs te gaan zoeken. In dat kleine appartement van hem zou hij er waarschijnlijk geen vinden, dus moest hij het maar met ijsblokjes doen als hij ergens ging eten. Blauw zou het toch al worden, dat ijs was alleen om ervoor te zorgen dat het niet zou opzwellen. Een rilling liep over zijn rug vanaf het moment dat hij naar buiten en even trok hij zijn zwart jasje recht. Dat was eigenlijk het enige dat ze echt standaard aan moesten doen voor het werk, alleen spijtig dat er geen capuchon aan was. Met een capuchon kon hij zich verbergen, kon hij makkelijker opgaan in de menigte. Zeg nu zelf. Hoe moest je niet opvallen als er altijd wel oude vrouwtjes waren die altijd in je wangen wilden knijpen omdat je er volgens hem wel schattig uitzag. Kon hij er wat aan doen dat hij zo klein was? Normaal was hij een muis, tien keer zo klein als dat hij nu was.

Voorzichtig duwde Alexander de deur van Granny’s Diner open. Alsof het kapot zou gaan als hij het ruwer zou doen. Wat aarzelend bleef de jongen in de deuropening staan en liet zijn chocolade bruine ogen over de kamer glijden terwijl hij zijn hand voor zijn kaak hield. Niemand moest weten dat hij een klap tegen zijn kaak had gehad, toch? Dan zouden mensen weer beginnen te roddelen, dachten ze waarschijnlijk dat hij een van die jongens was die altijd weer ruzie met anderen zocht. Het was hem in de tijd dat hij in storybrooke was al wel opgevallen dat er verschillende groepen waren. Straatbendes, politiekers, nerds en nog zo van die dingen. Eigenlijk was het als ‘buitenstaander’ best wel grappig om te zien. Hijzelf hoorde nergens bij, was een buitenstaander, iemand die opging in de menigte. Zijn ogen vielen op een tafel waar een meisje aan zat. Een meisje dat hem wel heel bekend voor kwam. Zonder dat hij er erg in had, was hij al begonnen met lopen en na een paar seconden stond hij al voor het meisje. “Lucy?” De vraag kwam er zachtjes uit terwijl hij zijn hand langs zijn lichaam liet neervallen. Ja, natuurlijk was dat Lucy, wie zou dat anders zijn? De vraag was alleen of ze zich Narnia en die dingen nog herinnerde. Het kon goed zijn dat ze hem herkende als ze alles nog wist aangezien er echt niet veel jongens waren die zo klein zouden kunnen zijn als hem en haar kennen. Zonder verder nog iets te zeggen, bleef hij haar aankijken en wachtte haar reactie af. Ergens hoopte hij wel dat ze haar geheugen haar niet in de steek gelaten had, anders kon hij een smoesje gaan verzinnen over waarom hij haar Lucy genoemd had.