Middaguur in Granny's Dinner

Granny’s dinner, de naam zei het al, ondanks dat er veel mensen waren, kwam er soms weinig leven in de brouwerij. Tijdens de spits kwamen de jonge mensen, maar daar buiten waren het vooral saaie oudjes met hun saaie verhalen waar Kyra dan uren naar moest luisteren. Kyra keek op de klok en zag dat ze bijna uit haar lijden verlost was, bijna ‘spits’, dan zou het cafe weer vol stromen met jonge interessante mensen, dan hoorde ze weer de roddels en de nieuwtjes uit dit kleine gehucht. Nu moest ze nog zuchtend de koffie inschenken bij een oude man waarvan het kunstgebit zo hard klapperde in zijn mond, dat het haar verbaasde dat hij er midden in zijn verhaal nog niet uitgevallen was. “Jaja meneer, vroeger was alles beter” Kyra glimlachte even gereserveerd en draaide zich vervolgens om richting de keuken, om daar de vieze vaat te dumpen.

De klok sloeg twaalf en langzaam druppelden mensen binnen, tijd voor het middag eten. Hoe meer mensen binnen stroomden, hoe meer Kyra opleefde. Jonge mensen gaven haar energie. Haar ogen begonnen weer te twinkelen, ze deed haar knot nog eens goed waardoor die netjes op haar hoofd geplakt zat en daar ging ze. Alsof ze ineens een enorme powerboost had gehad, liep ze van hot naar her om zoveel mogelijk mensen in een zo kort mogelijke tijd te bedienen. “Nee mevrouw, wij hebben dat niet, maar ik kan u dit wel aanbieden” En om de ongeduldige mensen af te wimpelen “Ik kom zo bij u”. Het was dan ook te druk om iedereen meteen te kunnen helpen.

Met volgestouwde dienbladen wist ze zich opvallend soepel en snel door de menigte te bewegen, zonder ook maar een druppel te morsen. Ze liep bijna zwevend. Het was een hele kunst en Kyra was blij dat ze deze beheerste. Stralend lachte ze terwijl ze haar werk deed, tot haar oog viel op een wel héél interessant persoon. Interessante* personen mocht je niet te lang laten wachten, vond ze. Daarom zette ze meteen koers in zijn/haar richting en ze glimlachte vrolijk. “Hallo en welkom bij Granny’s dinner, kan ik je helpen?”

*Interessant kan je opvatten als : interessant om mee te flirten maar kan ook als iemand die vriendin van haar is/zou kunnen zijn. of op een totaal andere manier interessant.

Nieuwsgierig nam Kyra ze de jongen in zich op, hij wás gewoon interessant en ze wist niet precies waarom. Ze had bij sommige mensen altijd het gevoel gehad dat ze hen beter wilde leren kennen. En als ze hem zo zag, begreep ze het gevoel ook wel. Hij had een gitaar bij zich en zij hield van muziek en van muzikanten. En de blik in zijn ogen maakte haar nieuwsgierig naar wat hij dacht. De jongen leek een beetje verward, hij mompelde “tink”. Hoe wist hij haar naam? Haar ogen werden iets groter, snel bang was ze niet maar het feit dat hij haar naam wist vond ze wel vreemd. Ze glimlachte even naar hem en besloot dat ze hier het beste een gevat antwoord kon geven.

“Zo, je hebt je in me verdiept?” Ze glimlachte even en voegde er plagend aan toe. “Heb ik nou een stalker? Want ik moet eerlijk zijn, heb jou..helaas...nog nooit eerder gezien hier” Ze knipoogde lachend. “Maar Tink is mijn achternaam, eigenlijk heet ik Kyra” Ze glimlachte vrolijk naar de jongen. Stiekem vroeg ze zich af hoe hij aan deze naam was gekomen, maar ze kon zichzelf ook niet als geheel onopvallend beschouwen dus het zou goed zijn dat hij haar naam ergens heeft opgevangen.

Ze schreef de bestelling van de jongen op haar kladblok. “Oke! Je bestelling is onderweg” Ze grijnsde even vrolijk en draaide zich om en baande zich weer door de menigte heen om de bestelling op te halen, onderweg pikte ze nog wat vieze borden en glazen mee, zodat er weer tafeltjes vrij kwamen voor de grote stroom mensen. Terwijl ze bezig was met het koffiezet apparaat keek ze nog eens stiekem naar de jongen. Wie was hij? Ze besefte dat ze liep te staren. Geschrokken knipperde ze met haar ogen “Wakker blijven” Mompelde ze tegen zichzelf, een van de klanten hoorde dit en moest hard lachen. Er werden uitgebreide grappen gemaakt, Kyra lachte erom maar was te afwezig om er verder op in te gaan. Zodra ze de bestelling bij elkaar had, de koffie was klaar en het broodje kaas lag vers op een bordje, liep ze snel weer naar de jongen en ze zette het op zijn tafeltje. “Alsjeblieft, een broodje kaas en de allerbeste zwarte koffie”.

Kyra merkte dat de jongen rood werd, hij probeerde zich al stotterend uit de situatie te redden, wat er aandoenlijk uit zag. Met moeite wist ze een lach te onderdrukken, in plaats daarvan trok ze haar wenkbrauwen iets op en kantelde ze haar hoofd wat naar achter alsof ze plagerig leek te zeggen ‘jaja, ik geloof er niks van’. Hij leek helemaal uit het veld geslagen. De jongen bleek Jasper te heten, deze naam had ze nooit eerder gehoord, ook niet in roddels, dus ze vroeg zich af hoe hij haar kende. Ze liet haar blik nog eens over hem heen glijden, nee ze vond hem niet echt een Jasper, maar ze wist niet echt wat ze hem wél vond.

"Als je me wilt komen stalken, ik woon hier om de hoek in het verlaten herenhuis. Makkelijk te vinden." Ze lachte hardop om zijn opmerking. “Haha, pas maar op dan” Ze staarde even mysterieus glimlachend voor zich uit “Binnenkort weet ik alles”. Ze probeerde haar gezicht strak te houden, maar haar ogen twinkelden ondeugend terwijl ze naar hem keek. Langzaam krulden ook haar mondhoeken mee om. Stiekem besloot ze nog eens langs zijn huis te lopen, eens zien hoe hij woonde.

"Kan ik je misschien iets aanbieden, als excuses van mijn vreemde gedrag." Kyra glimlachte, zo’n aanbod kon ze natuurlijk niet afslaan, of toch wel? Ze deed even alsof ze nadacht. “Dat kan” Ze pauzeerde even waarna ze vervolgde. "maar niet nu, want ik ben nu aan het werk” Ze wierp even een blik over haar schouder, daar stond haar baas die haar indringend stond aan te staren. Ze grijnsde even naar hem en draaide zich snel om, alsof ze de woede in zijn blik niet gezien had. Haar hoofd knikte ze subtiel in zijn richting “Die daar, wil dat ik omzet maak”.

Het was erg leuk om te zien hoe deze jongen, met toch een vrij stoer uiterlijk, zich door zo’n klein meisje als Kyra de stuipen op het lijf liet jagen, zijn ogen waren groot geworden en van zijn gezicht was de paniek af te lezen en uit zijn verontschuldigingen daarvoor bleek al dat hij er van overtuigd was dat hij iets verkeerds gedaan had. Ze besloot op de man af te vragen. “ Waar maak je je toch zo druk om” Ze glimlachte even geruststellend. “ Het is niet dat ik je iets aan zal doen ofzo, ik kan je nu wel flink plagen natuurlijk” Dat laatste zei ze met een plagerige ondertoon ,waarna ze nog even concluderend zei. “ Het is niet dat we elkaar kennen ofzo, dus je hebt niets te verliezen”.

Ze zweeg even. Jasper had gelukkig wel door dat ze vooral liep te plagen. “ Ohja ! Vergeet de koekjes niet” Ze grijnsde even. Ze voelde hoe de ogen van haar baas in haar rug prikten en zag in haar ooghoeken hoe collega serveersters zich helemaal suf renden om de drukte bij te houden. Ja, erg collegiaal was ze. “ Ik moet nog een half uurtje doorbuffelen en dan ben ik gelukkig al vrij” Ze zweeg even en voegde daar glimlachend aan toe “Een korte dag” . Ze wiebelde even van haar ene been op het andere, trok haar schort weer recht en wierp nog een blik over haar schouder, deze keer stond er in haar ogen geen uitdagende blik, want aan haar baas te zien, kon ze zich dat op dit moment niet permitteren. Daarom zette ze even haar grootste ogen op naar haar baas, haar mond leek: “Sorry” te fluisteren en er verscheen een klein verontschuldigend glimlachje om haar lippen. "Ik weet niet zeker, maar ik denk dat je baas best wel... Boos lijkt."

Ze knikte en zei langzaam en met hoorbare tegenzin. “Ja, ik moet maar weer eens aan het werk” Peinzend keek ze voor zich uit. Deze jongen leerde ze graag wat beter kennen en ze vond het jammer het gesprek te moeten afronden. “Tijd heb ik zat, die lijkt hier soms wel stil te staan.” Ze glimlachte en keek Jasper weer aan. “Het lijkt me natuurlijk leuk om iets te doen, als het over een uurtje uit komt” Haar ogen twinkelden vrolijk, stiekem verheugde ze zich al op dit moment. Werk was maar saai, een onbekende tikkeltje vreemde jongen was een veel leukere bezigheid. “ Waar spreken we af?”

OOC: Sorry gaf je ook weinig om te reageren, mijn post is nu ook beetje flut...houden we het trouwens in dit topic of starten we een nieuwe?

Er was een brede glimlach op zijn gezicht verschenen, de glimlach had om een of andere reden een ontwapenende werking op haar. Hij bleef haar met een glimlach aankijken en ze voelde zich een beetje verlegen worden, het was nogal een omslag vergeleken met het gesprek daarvoor. Haar wangen werden lichtroze en ze frommelde wat aan het tafelkleed. Ze wist niet echt meer wat ze moest zeggen. Ze wilde deze jongen graag beter leren kennen en ze kon stiekem niet wachten tot ze vrij was en ze iets samen zouden gaan doen.

Er was een soort rust in zijn stem gekomen. Haar ogen namen hem nieuwsgierig in zich op, Kyra vroeg zich af of hij haar dat lange verhaal zou gunnen. Toch bleef ze ineens verrassend stil, ze stond daar te frummelen aan het tafelkleed met licht roze wangen, voor enkele secondes volledig ontwapend door deze omslag van zijn reactie en door de brede glimlach. Na enkele seconde knipperde ze met haar grote blauwe ogen en ze zei met een wat zachtere rustigere stem. “Ik zou dat verhaal graag een keer horen dan”. Er verscheen een kleine subtiele glimlach om haar lippen.

"Ik heb over een uurtje alle tijd. Ik denk dat we het beste gewoon hier af kunnen spreken, ik moet toch nog even ontbijten en misschien als je wilt kun je daarna mee naar mijn huis. Dat is hier niet eens 5 minuten vandaan." Ze knikte. Ze was wel nieuwsgierig waar deze jongen woonde en vooral hoe. Ze verwachtte een klein flat appartementje of iets anders, waarschijnlijk vol troep want hij kwam niet op haar over als iemand die stipt en netjes was. Eerder een arme muzikant. Of misschien was hij heel stiekem wel een rijke vent, maar die zou natuurlijk geen serveerster oppikken. Misschien was het wel een moordenaar of een kannibaal en zij was dan natuurlijk een erg makkelijke prooi, dat zou ze straks allemaal uitvinden. "Als je dat wilt natuurlijk." Kyra schrok op uit haar overpeinzingen en keek Jasper weer aan met haar grote blauwe kijkers. Ze zou er snel genoeg achter komen hoe deze jongen woonde. “ja, ben benieuwd naar hoe jij woont!” Ze glimlachte even, er was een licht enthousiasme hoorbaar in haar stem. Ze kon het nooit verbergen als ze enthousiast was. “Nou, dan ga ik maar aan he werk en dan zie ik je over een uurtje” Ze glimlachte. “Eetsmakelijk nog”

Ze knipoogde naar hem en draaide zich om en begaf zich weer in de drukte die een leven als serveerster met zich mee bracht. Met een wijde boog zorgde ze, niet geheel onopvallend, dat ze bij haar baas uit de buurt bleef en ze zocht een tafel zo ver mogelijk uit zijn buurt om te beginnen met het bedienen van mensen. Al snel was ze weer in het ritme gekomen van haar werk, het ging weer vanzelf. Ze hield van het zwevende gevoel als ze zich tussen de mensen door baande, het was alsof ze van hot naar her vloog en ze voelde zich dan een met zichzelf. Toch was er een afwezige blik in haar meestal zo heldere ogen verschenen, ze bleef denken aan Jasper, de mysterieuze onbekende jongen die ze over een uurtje weer zou mogen spreken.

Het was een spannend idee, veel spannender dan rondrennen met stapels vieze borden. De tijd tikte voor bij, af en toe keek ze geïrriteerd zuchtend naar de klok. Op een gegeven moment, toen ze voor de zoveelste keer op de klok keek, vergat ze op te letten waar ze liep. BAM! Daar ging ze. Iemand had zijn rotzooi op de grond laten slingeren en voor het eerst in haar carrière als serveerster viel zij met een stapel borden in haar armen op de grond. Ze wist zichzelf enigszins op te vangen door op haar knieën te landen, hierdoor maakte het vooral veel lawaai en een aantal borden waren gebroken maar ze had zichzelf van ernstige verwondingen weten te redden.

Met een vuurrood hoofd inspecteerde ze de schade, zelf was ze in orde en het grootste deel van de borden ook. Mensen om haar heen waren vooral geschrokken en haar baas, die haar werk inzet vandaag niet kon waarderen, mompelde iets te hard: “ je kan ook niks”. Kyra was er altijd erg gevoelig voor als mensen niet in haar geloofden, ze had hun vertrouwen nodig. Meteen verdween haar vrolijke gezichtsuitdrukking, haar ogen werden wat doffer en haar houding wat onzekerder, zwijgend ruimde ze haar spullen op en zonder enige emotie of glinstering in haar ogen vervolgde ze haar werk. Ze voelde zich gekrenkt. Gelukkig werd ze snel verlost door de tijd, de tijd kon een vloek zijn maar in dit geval was het haar redding. Haar ogen lichtten iets op. Ze schoot naar het hok om zich om te kleden en in een mum van tijd was ze omgekleed in haar gebruikelijke jurkje met daaronder een dubbele panty om de kou toch enigszins tegen te houden. Ze stak haar hand op naar haar baas en collega’s, nam wat koeltjes afscheid, het einde van haar werkdag was niet erg soepel geweest en dit was erg ontmoedigend voor haar. Maar ondanks deze tegenslag was er een kleine glimlach om haar lippen verschenen bij de gedachte van het avontuur dat nu zou komen.

Ze had een lange dikke jas over haar arm gehangen en keek nu zoekend rond naar Jasper. Het duurde even voor ze hem zag zitten, Ze wachtte even om haar knot in model te brengen, iets waar ze altijd uitgebreid de tijd voor nam en op het moment dat de blonde knot weer strak op haar hoofd zat, maakte ze aanstalten om richting Jasper te lopen. Ze probeerde haar pas iets in te houden, om niet te enthousiast over te houden. Langzaam zag ze hem dichter en dichter bij komen, tot ze pal voor hem stond, oeps iets te ver doorgelopen. Wat verward zette ze een stap naar achter, zo ademruimte. Nu nam ze de tijd om vrolijk naar hem te glimlachen. \ “Hee!” Ze zweeg even en de lach werd iets breder. “ Ben je er klaar voor?” Afwachtend keek ze hem aan, ze wist niet of hij van plan was hier te blijven of dat hij meteen zijn huis wou laten zien.

OOC: Ach, het is ook wel makkelijk om het in dit topic te houden:)

Toen hij zat kon ze nog op hem neer kijken, dat was toch een stuk makkelijker want nu hij rechtop stond merkte ze dat ze enigszins omhoog moest kijken als ze tegen hem praatte. Dit was voor haar eerder de regel dan de uitzondering natuurlijk, dus echt gekleineerd voelde ze zich niet. Het voelde alleen altijd wel machtig om op iemand neer te kunnen kijken.

"Gaat alles goed? Je maakte nog al een behoorlijke val met die borden." Kyra zweeg, ze werd niet graag aan haar falen herinnert. Haar blik ontweek Jasper, in plaats daarvan richtte ze hem schuin naar de grond. “Jaaa, alles gaat goed” Zei ze wat beschaamd, zo’n afgang had hij natuurlijk niet mogen zien. Ze voegde er schoorvoetend aan toe. “Ik lette gewoon niet goed op”. Haar blik richtte ze nu strak op haar voeten, ze vond het vreselijk om fouten te maken en als ze een fout maakte was haar volledige zelfvertrouwen de grond in gestampt en ze werd er dan ook niet graag aan herinnert.

“Kasteel?” Kyra grijnsde, “Zo zo! Het wordt steeds spannender.” Ze geloofde niet dat hij echt in een kasteel woonde, zou vast een klein gammel hutje zijn. Ze legde daarom iets sarcastisch de nadruk op het woordje ‘kasteel’ toen ze daarna nog er aan toe voegde;. “Laat mij dat kasteel maar eens zien”. Ze keek weer omhoog naar Jasper en glimlachte eventjes. Voor ze naar buiten ging deed ze haar warme winterjas aan, in de mouw had ze zoals altijd een sjaal verstopt en deze sloeg ze om haar nek. Ze was altijd een enorme koukleum geweest, al kleedde ze zich hier niet bepaald op met haar jurkjes.

Terwijl ze liepen, bleef Kyra zoekend om zich heen kijken naar de mogelijke huizen. Soms wees ze een huis aan en riep “Oh oh! Is het dat huis?” Vaak waren het kleine bescheiden huisjes in misschien een niet al te beste staat. Ze bedoelde het in ieder geval niet beledigend. Jasper had zeker niet gelogen over de 5minuten en uiteindelijk in een straat vol grote huizen, stak hij de sleutel in het slot. Ze liet haar blik over het gebouw glijden, alleen van de buitenkant zag het er al imposant uit. Ze stak haar hand in de lucht om te kijken of ze het huis achter haar hand kon verstoppen, en als ze hem heel dicht bij haar hoofd hield, lukte dit. Beschaamd besefte ze dat dit misschien een nogal kinderlijk gebaar was en ze liet haar hand snel weer zakken. “Nu snap ik wat je bedoelde met kasteel” Een kleine glimlach verscheen om haar lippen, had ze dan te maken met een rijkelui’s kindje? Dat was niet iets wat ze achter hem gezocht had.

Ze stapte het huis in en kwam in een enorme ruimte terecht. Zo groot, dat ze zichzelf plotseling heel klein begon te voelen. Nieuwsgierig liet ze haar ogen rondglijden. “DIT had ik nooit bij jou verwacht” Hij gaf een snelle rondleiding, eigenlijk vertelde hij gewoon waar alles was. Ze knikte en keek hem verbaasd aan. “Je hebt zo’n groot huis en je gebruikt niet alles, dat snap ik, maar waarom laat je het leeg staan?” Zij had het wel geweten, ze had kamers verhuurd zodat ze gezellige huisgenootjes had gehad en niet meer elke avond zelf hoefde te koken, een win win dus. Ze volgde hem de trap naar boven, eigenlijk best vreemd dat ze zo met iemand die ze pas kende mee naar huis ging.

De kamer waar ze boven in terecht kwamen, voldeed meer aan de verwachtingen die ze bij hem had. Het rook er wat minder fris en ze zag drankflessen staan. Ze vroeg zich af of hij een alcoholist was. Nieuwsgierig keek ze de kamer rond en haar blik viel op de Xbox. Haar ogen twinkelden even vrolijk en er verscheen een lachje, het was niet erg meisjesachtig maar haar drang om elke uitdaging te winnen had haar tot een geduchte tegenstander gemaakt op de xbox.

Ze zette zich neer op de bank en slaakte een kleine zucht van verlichting, het was een opluchting na zo’n drukke werkdag te kunnen zitten en nu merkte ze dat haar benen toch vermoeid waren. “Ja, als je iets fris hebt zou dat lekker zijn” Ze glimlachte dankbaar. Ze wachtte tot Jasper terug was met wat te drinken, ondertussen nam ze de tijd om de kamer rond te kijken, ze probeerde een beetje in te schatten wat voor type hij was. Deze kamer paste in ieder geval meer bij wat ze bij hem verwacht had. Toen hij terug was keek ze hem aan, glimlachend zei ze. “Zo, je hebt wel een mooi huis zeg.” Met een onderzoekende blik bekeek ze hem, hoe kon hij in zo'n huis terecht zijn gekomen?

Kyra glimlachte naar Jasper toen hij terug kwam met 2 glazen. Ze vroeg zich af hoe hij alleen in zo’n groot huis terecht was gekomen want zover ze van hem begrepen had woonde er verder niemand. "Waar woon jij eigenlijk?" Deze vraag zat er natuurlijk aan te komen, de meesten van haar leeftijd woonden nog bij hun ouders, zij had nooit ouders gehad of gekend. Ze nam een slok van haar cola, dacht even na. Haar huizen had ze nooit als haar woonplek beschouwd, eerder als een tijdelijke tussenstop. Daarom antwoordde ze. “Overal en nergens” Ze glimlachte eventjes zwakjes en zweeg even. Daarna vervolgde ze ter verduidelijking. “Ik verhuis veel” Haar ‘thuis’ had ze nog niet gevonden. Haar glimlach verbrede iets toen ze dacht aan haar huidige stekkie. “Sinds een paar maanden woon ik in een appartement in het centrum”. Het was eigenlijk de eerste plek die echt haar thuis zou kunnen worden. “Het is niet heel groot, maar groot zat voor mij” Haar ogen begonnen te stralen. “Het zit op de bovenste verdieping en heeft hele grote ramen” Met haar armen maakte ze een wijd gebaar toen ze sprak over de ramen waarna ze stralend vervolgde, “waardoor ik een geweldig uitzicht heb op de lucht en de vogels” Ze had altijd genoten van hoge plekken. Er was een brede glimlach verschenen.

Ze nam een slok van haar cola, het was toch minder vervelend om de vraag te beantwoorden dan verwacht. Zelf zat ze vol vragen over Jasper. Wat voor werk hij deed? Hoe hij hier helemaal alleen woonde? Maar in plaats daarvan vroeg ze “Ben je niet bang?” Ze keek hem vragend aan “In zo’n groot huis, helemaal alleen?” Ze voegde er aan toe. “Is dat niet eenzaam?” Onderzoekend keek ze hem aan, in haar hand hield ze nog steeds het glas cola vast, wat aangenaam koel aan voelde. Ze vond zijn huis erg mooi, maar het was intimiderend groot en ze kon zich voorstellen dat hij zich eenzaam zou voelen, tegelijkertijd besefte ze dat hij haar net kende en dit soort gevoelens misschien niet met haar deelde. Daarom voegde ze er nog luchtig aan toe. “Al heb je vast zat familie en vrienden die langs komen en je kan hier natuurlijk hele grote feesten geven” Ze glimlachte even naar hem. Dat was in ieder geval wat zij gedaan had.

"Heb je wel andere familie leden gekend dan? Ze keek hem wat verbaasd aan, ze zag het verband tussen haar woonplaats en familie niet meteen. Even was ze uit het veld geslagen, ze dacht na hoe ze dit het beste kon verwoorden. “Familie?...Nee” Ze zweeg even en keek naar de grond. “Niemand weet eigenlijk waar ik vandaan kom, ik was er gewoon ineens” Ze had altijd willen weten wie haar ouders waren, waar ze vandaan kwam maar niemand die het wist. Ze keek weer op naar Jasper, er was een licht wanhopige blik in haar ogen verschenen terwijl ze zei: “Ik heb geen flauw idee wie mijn ouders zijn en of ze uberhaupt bestaan”

Ze zweeg even en concludeerde daarna met een kleine glimlach. “Het weeshuis vlak bij de kerk, dat was mijn familie”. Ze heeft daar een liefdevolle opvoeding gehad en ondanks dat ze het er met haar puberale gedrag flink verpest heeft, wat er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ze weggestuurd werd, houdt ze erg veel van de mensen daar. Ooit, zodra ze het weer durft, wil ze weer eens een voet over de drempel zetten daar en gewoon weer even thuis zijn. Herinneringen van haar tijd daar kwamen weer boven drijven en even lachte ze in zichzelf, het was een mooie tijd.

"Ik heb mijn familie nooit gekend. Dus ik weet niet wie ze zijn en vrienden...” Kyra keek hem een tikkeltje verbaasd aan, weer iets waarin hij anders was dan ze verwacht had. Wat zou hij nu wel niet van haar denken? Dit bewees maar weer dat je aan de buitenkant niet kon zien wie iemand was. Snel wist ze zich over deze verbazing heen te zetten, in haar blik was nu iets van begrip verschenen, ze wist hoe het was om je familie niet te kennen. Het was altijd enorm frustrerend voor haar geweest. Maar in tegenstelling tot Jasper, had ze wel altijd vrienden gehad. Het viel hem duidelijk niet makkelijk.

Met een mengeling van begrip en medelijden keek ze hem aan, ze wist niks om te zeggen. Het bleef stil aan haar kant en ook Jasper leek te zoeken naar woorden. Dit kon ze wel een pijnlijke stilte noemen. Het viel haar nu wel op dat hij wel erg veel op zijn bovenlip kauwde. “Pas op, straks gaat je lip nog kapot” Zei ze zachtjes. Na deze opmerking kon ze zich wel voor het hoofd slaan, hij zegt iets wat hem moeilijk ligt en zij begint te zeuren over zijn lip bijt gewoonte. Ze zweeg, nam snel nog een slok uit haar glas.
"Tja, gelukkig zeurt er dan niemand dat mijn muziek te hard staat en kan ik gewoon doen wat ik wil." Ze lachte. “Ja, en je kan lekker de hele nacht gamen” Ze grijnsde. Ze nam nog een slok van haar cola. “Zo, jij bewijst maar weer dat niemand is zoals hij lijkt” Ze voelde zich bij hem op haar gemak, vrij genoeg om zoiets te zeggen. Ze keek hem aan en glimlachte. Het werd hoog tijd voor een luchtiger onderwerp. “Maar, wat voor werk doe je dan?” Haar lach verbrede. “Ik ga niet meer gokken want dat werkt niet bij jou!”

Ze glimlachte. Ze luisterde naar zijn verhaal over zijn baan, een muzikant dus. Dat had ze nog wel achter hem gezocht. Toch nog iets voorspelbaars! Ze glimlachte breed, het enthousiasme in haar stem was hoorbaar terwijl ze zei “Oh dat klinkt echt super leuk!” Ze zweeg even en voegde daar aan toe. “Dan zie je ook nog eens verschillende plekken”. Ze wou een slok van haar cola nemen, maar toen schoot haar plotseling nog een vraag te binenn. “Wat voor muziek maak je dan? Wat voor genre?” Het woord genre sprak ze met lichte spot in haar stem uit, ze vond het altijd een ongemakkelijk en net woord, iets wat zij niet snel zou gebruiken.

"Ik weet al wat voor werk jij doet, dus dan vraag ik maar gewoon naar hobby's. Heb je nog hobby's?" “Haha, het lijkt wel een interview dit” Kyra lachte even hardop. “Maar mijn hobby’s…” Ze dacht even na. Ze had veel dingen die ze leuk vond, maar vaak voor een korte tijd en ze kon het ook niet echt een hobby noemen. Plotseling schoot haar iets te binnen, er verscheen een brede lach. “Ik hou van vechtsporten!” Ze lachte breed, dit was gewoonlijk niet iets wat mensen bij haar verwachtten maar ze had gewoon graag controle over de situatie en daar was een vechtsport wel een goede manier voor. “Ik verander alleen vaak van soort, ik zit nu op judo en hiervoor heb ik nog een hele waslijst aan andere vechtsporten gedaan” Ze grijnsde even. “Dus ik ben gevaarlijk, dat je dat even weet” Voegde ze er plagerig aan toe.

Ze dacht even na. “En ik weet niet of je het een hobby kan noemen, maar ik hou van vliegen” Ze glimlachte en voegde er aan toe. “Niet dat ik het kan, maar ik heb ooit parachute gesprongen en dat was echt super vet!” Haar ogen straalden bij de gedachte. Het was geweldig alles los te laten en gewoon het diepe in te springen, het ultieme gevoel van vrijheid. De laatste hobby paste misschien iets meer bij haar.

Ze zweeg even ,er kwam een klein lachje om haar mond en haar wangen kleurden iets rood. “En het is heel genant en kinderlijk maar…” Ze grijnsde even…”ik ben echt gek op sprookjes, mijn huis staat vol met sprookjesboeken” Ze lachte. Ze hield gewoon van die verhalen, met een happy ending, bij dit soort verhalen kon ze zich voorstellen dat ze ouders had, die haar dit voorlazen. Als ze een sprookje las, voelde ze zich voor even een normale tiener met ouders, alleen dan denkbeeldige ouders. Sprookjes waren haar manier om met de situatie om te gaan, ze was gewend aan het leven zonder ouders en eigenlijk wist ze niet beter, maar door te fantaseren dat ze een of ander sprookjesfiguur was, zag haar leven er veel rooskleuriger uit. Ze nam de laatste slok uit haar glas cola. “Je vindt me nu zeker heel raar he?” Ze grijnsde en keek hem wat plagerig aan. Toch voelde ze zich van binnen wat ongemakkelijk worden, ze had zich heel ver blootgegeven aan deze jongen. Normaal gesproken loog ze altijd over deze dingen of ontweek ze het gewoon.

"Beet je alternatief en rock, zeg maar." Ze knikte. Jasper had haar op het eerste gezicht ook niet de jongen van de gevoelige ballads geleken. “Wel stoer dus” Een kleine glimlach verscheen. “Schrijf je zelf ook liedjes of cover je vooral?” Oprecht geinteresseerd keek ze hem aan. Ze besloot de komende dagen maar eens op te letten of er ergens posters hingen met iets in de richting van ‘jasper treedt op’ erop, dan zou ze daar eens kunnen langs gaan om te horen wat voor muziek hij maakte.

"Hmm ik heb duidelijk te maken met een avontuurlijk typje." Ze knikte even lachend, ze had er nooit zo bij nagedacht maar eigenlijk had ze altijd de hoogtes en de risico’s opgezocht. Ze hield van de adrenaline kick die je kreeg van de verschillende vechtsporten, door haar formaat had ze altijd een achterstand gehad en juist daarom was het mooi als de tegenstander het onderspit wist te delven. In het dagelijks leven was ze geen agressief persoon, misschien omdat ze door het sporten de agressie eruit wist te slaan. Het had een soort therapeutisch gevecht op haar. En hoogtes, tsja, ze had altijd al een enorm verlangen gehad te vliegen, alles wat met vliegen te maken had wist haar eindeloos te fascineren. Als klein kind was ze altijd aan het vliegeren en dan fantaseerde ze hoe ze met de vlieger wegvloog naar waar ze maar wilde. Ze hoopte altijd dat ze van de realiteit weg kon vliegen.

"Ik zelf zou ook wel willen vliegen, gewoon over al naar toe kunnen en de vrijheid die je hebt." Het was alsof Jasper haar gedachte las, ze knipperde even verbaasd met haar ogen en een brede glimlach verscheen, ze was blij dat hij haar begreep. “Ja…” Ze zweeg even terwijl ze knikte. “…Ja, ik zou niets liever willen dan kunnen vliegen” Ze glimlachte even wat dromerig. “Exotische landen bezoeken”…Met lange knappe gespierde mannen, voegde ze er in gedachten aan toe. Haar ogen twinkelden even ondeugend om dit binnenpretje.

"Daar moet je, je niet voor schamen. Wacht!" Zei Jasper toen ze het over sprookjes hadden, haar laatst genoemde hobby. In plaats van flink uitgelachen te worden, was er een geheel onverwacht enthousiasme hoorbaar in de stem van Jasper. Ze keek hem wat verbaasd en een tikkeltje nieuwsgierig aan terwijl hij wegliep. Hij kwam terug met een erg oud boek, het leek alsof het bij de kleinste aanraking wel uit elkaar zou vallen. Nieuwsgierig bestudeerde ze het boek, oude boeken hadden altijd iets moois door hun breekbaarheid. "Ik vond deze ooit op mijn zolder, hij is van mijn moeder geweest. Eenmaal toen ik het begon te lezen kon ik er niet meer mee ophouden." Ze keek Jasper aan en glimlachte. Het moest vast mooi zijn zo’n herinnering aan je ouders te hebben. Hij opende in het boek zijn favoriete sprookje, een sprookje waar Kyra zelf nooit van gehoord had. Natuurlijk kende ze ook lang niet alle sprookjes. Het boek werd op haar schoot gelegd en voorzichtig pakte ze het aan, ze zou het zichzelf nooit vergeten als ze dit boek zou laten vallen.

"In een van de dagboeken van mijn moeder staat, dat ze mij peter pan noemde omdat ik zoveel op hem leek." Kyra voelde een licht medelijden opkomen. Haar blik gleed onderzoekend over Jaspers gezicht heen. Als een soort steun legde ze haar hand even op zijn hand en ze kneep er in, een kleine lichtelijk troostende glimlach verscheen rond haar lippen. Daarna richtte ze zich weer op het boek. “Peter pan?” Ze glimlachte. “Deze ken ik nog niet” Ze bladerde iets in het verhaal, ze vond het ongezellig om het hele verhaal te gaan lezen maar nam in ieder geval de tijd om de eerste bladzijde te bekijken. In het boek stonden plaatjes van Peter Pan met zijn vrienden*, ze glimlachte even bij het zien van Tinkerbell. Het viel haar op dat dit elfje dezelfde knot in had als zij had, het zelfde blonde haar en dezelfde blauwe ogen. Haar vingers gleden over het plaatje van het kleine elfje en daarna richtte ze zich weer op Jasper. “Ik kan me goed voorstellen dat je dit verhaal zo mooi vindt” Ze zweeg even, ze zou graag het hele verhaal lezen,nu wist ze maar vaag waar het over gaat.

*OOC: Ik neem aan dat er plaatjes in staan anders had hij geen beeld van Tinkerbell gehad lijkt me?