Of pirates and kittens

Onderwerp: Of pirates and kittens do nov 01, 2012 9:37 am

Het herhalende gepiep van mijn wekker haalt me uit een plek ver weg van de werkelijkheid, dieper dan mijn warrige dromen. Ik wil niet wakker worden, voel me veilig in het warme donker. Het geluid snijdt helaas mijn donkere werkelijkheid in, die vervaagt en plaats maakt voor een minder fijne plaats; een plaats waar licht door de jaloezieën priemt en de dekens klam om mijn lichaam plakken. Aan dat eerste ben ik gewend geraakt, de korte tijd dat ik in Storybrooke’s enige bed & breakfast logeer, dat tweede is ook niets nieuws, eigenlijk. Nachtmerries. Ik kan ze me nooit herinneren, op het gevoel van achtervolging na, maar iedere keer dat ik ze heb, word ik bezweet wakker. Vannacht was dus geen uitzondering. Loom til ik mijn hand op, mep ik op de wekker, waarna het geluid wegsterft. Er is vandaag iets, dat weet ik zeker. Ik weet alleen niet precies meer wat.

Mijn oog valt op de kleding die ik voor vandaag heb uitgelegd. Voor veel mensen zou het iets heel normaals zijn, het zwarte jurkje met de witte bloemen, de zwarte panty en het leren jack, maar bij mij brengt het een boodschap over. Dit is niet mijn normale kledij. Mijn ogen glijden terug naar de wekker – het is half negen. De puzzelstukjes vallen op hun plaats en ik schiet overeind. Shit, gaat er door me heen, ik moet om tien uur op mijn nieuwe werk zijn. Ik heb welgeteld anderhalf uur om mijn spullen in een koffer te proppen, te douchen, me aan te kleden en te ontbijten en om dan nog op tijd daar te zijn. Vlug werk ik me mijn bed uit, laat mijn pyjama en de rest van wat ik aan heb op weg naar de douche op de grond vallen. Ruim ik zo wel op.

Onder de douche ontspan ik voor vijf minuten, sta ik toe dat het douchewater de stress vermindert. Adem in, adem uit. Het komt goed, denk ik bij mezelf. Ik moet daar gewoon op tijd komen en dan is alles goed – ik ben al aangenomen, toch? Alles wat ik hoef te doen is een goede eerste indruk leveren en dat werk afkrijgen, zodat ik eindelijk een baan heb waarbij ik 1, kan inwonen en 2, die ik kan houden. Want ik kan huishouden. Daarvoor ben ik een meisje, daarvoor heb ik mijn pleegmoeder al die jaren geholpen. Ik kan dit en ik ga het niet verpesten.

Na drie kwartier zit ik beneden voor een bak muesli, maar trek heb ik eigenlijk niet. Het zijn geen zenuwen, ik heb ’s morgens nooit echt trek. Ontbijt meestal rond elven, niet om kwart over negen. Mijn normale schema zou inhouden dat ik nu ongeveer uit mijn bed kom. Moet ik wat aan doen, want vanaf morgen moet ik gewoon keihard aan het werk. Zeven – nee, zes uur op, dan tot tienen werken. Ik kan me niet goed herinneren waarom ik ooit dacht dat dit een goed idee was, maar goed. Het is werk en werk betekent geld en omdat ik bij mijn werkgever ga inwonen, zal ik geen huur hoeven te betalen. Het verdient snel en makkelijk – dat is hoe ik het zie en daar gaat het om.

Niet veel later sta ik tot in de puntjes verzorgd in de straat waar ik moet zijn. De koffer met mijn kleding staat naast me, terwijl ik me op het briefje focus. Ja, dat is het goede adres, maar ik kan er niet zo goed bij met mijn gedachten. Het is zo… groot hier, zo rijk. Rijker dan ik ooit zal zijn, laat ik het daar op houden. Voor de laatste keer ga ik mijn plan na; bijt de opmerkingen terug, houd je afzijdig en zorg ervoor dat je niet in de problemen raakt met je werk, dan kan je verder alles doen. In mijn oren is het een prima plan, maar dan ken ik mezelf en weet ik dat me aan plannen houden niet mijn specialiteit is. Op mijn horloge is het nu niet voor tien, dus ik besluit naar het huis te gaan. Daar aangekomen druk ik zonder na te denken op de bel, waarna ik heel vlug mijn spiegelbeeld bestudeer in een raam. Haar zit nog goed – mijn lipstick is een klein beetje uitgeveegd, maar dat veeg ik snel weg met mijn vinger – en ik zie er prima uit. Zoals altijd, eigenlijk. Ik zet een masker van beleefdheid op en wacht tot de deur open gaat.

Wearing; This
For; Sunggyu

Onderwerp: Re: Of pirates and kittens di nov 06, 2012 9:27 am

Een smalle glimlach staat op mijn lippen terwijl ik de deur richting de wachtkamer open. Mijn ogen glijden over de mensen heen die mij allemaal tegelijkertijd nieuwsgierig aanstaren. Sommigen met lichte wanhoop in hun ogen en sommigen neutraal, verveeld of zelfs ongeduldig. De glimlach op mijn lippen verbreed iets wanneer ik een vrouw van middelmatige leeftijd zie opstaan, met een reismand tussen haar mollige korte vingers verstrengeld. Ik wacht geduldig dat ze de behandelkamer heeft betreden om vervolgens de deur te sluiten aan richting de computer te lopen. Mijn ogen scannen de informatie over het dier die de receptioniste zojuist heeft doorgezonden. Ik geef de text een korte blik en richt mijn ogen dan op de mollige vrouw. Ik steek mijn hand naar haar uit en kijk haar afwachtend aan, kort daarna, (wanneer ze het reismandje uit haar vingers heeft gewrikt) voel ik haar kleine dikke en zweterige hand die van mij omsluiten. Ik glimlach weer en vraag haar dan op een uiterst beleefde toon: En hoe is het met Lucky? Mijn ogen schieten voor een moment naar de reismand om vervolgens weer terug te vallen op de vrouw. Ze glimlacht haar kleine tanden bloot en zegt vervolgens dat Lucky een teek heeft opgelopen wanneer ze met haar was gaan wandelen. Ik knik en vraag simpel: Zou u haar even uit het kooitje willen halen? Nadat die woorden er uit zijn en ik haar in beweging zie komen draai ik me om richting mijn werkplek waar ik een paar rubberen handschoenen uit een kartonnen doosje trek en ze een voor een aantrek. Zodra ik me omgedraaid heb zie ik dat de vrouw de zwarte kat Lucky al uit het kooitje heeft gekregen en mij nu afwachtend aan staart. Ik loop naar de zwarte kat toe en de vrouw wijst me de plek waar de teek zit. Ik rol voor haar onzichtbaar met mijn ogen en draai me om om de tekenpen te pakken. Kort en krachtig grijp ik de teek vast tussen de grijpertjes en draai ik hem er uit. Ik laat hem los op de tafel en druk hem vervolgens met een simpele beweging dood. Ik glimlach vriendelijk naar de vrouw: Zo dat was dat. Dat was het verder? De vrouw knikt en ik trek mijn handschoenen weer uit. Kort was ik mijn handen met desinfectiemiddel en geef ik de vrouw die de zwarte kat Lucky weer in het kooitje heeft gezet een hand. Zodra ik de vrouw de deur uit gewerkt heb zucht ik en kijk ik vermoeid naar de klok die momenteel 20.04 aangeeft. Het spreekuur is al zo'n 4 minuten afgelopen en toch zitten er nog mensen in de wachtkamer. Ik rek mijzelf even uit en open dan de deur weer naar de wachtkamer om de resterende zeurende mensen te helpen met hun dieren die allemaal even kleine kwaaltjes blijken te hebben.

20:52. Ik zucht en rol even met mijn schouders. Gelukkig heb ik vandaag geen nachtdienst, dat zou er ook nog eens bij moeten komen. Met een vermoeid en licht geagiteerd gezicht duw ik de computer uit en doe ik mijn jas uit om die vervolgens over de bureaustoel heen te smijten. Al die mensen die ik in dat laatste uurtje geholpen had hadden net zo goed morgen kunnen komen, maar nee. Egocentrisch dat ze zelf zijn denken ze niet aan diegene die aan het werk is en alleen maar aan hun dier en de zogenaamde emotionele band die ze er mee hebben. Ik schud mijn hoofd in afkeuring en loop vervolgens de wachtkamer in die nu helemaal leeg is. Ik knik en zwaai even naar de receptioniste en glimlach vriendelijk wanneer ze me een kleine knik terug geeft. Ik loop de deur uit en loop de frisse, maar koude lucht tegemoet. Met een druk op de knop van mijn auto afstandbediening ontgrendel ik de deuren van mijn nieuwe Ford Kuga. Voordat ik het weet start ik de auto en rijd ik met een hoog tempo weg van de praktijk. Voor een korte tijd geniet ik van het feit dat ik naar huis mag en heel even is dit te zien op mijn gezicht door middel van een grimas. Het moment is overigens maar kort omdat kort daarna mijn telefoon af gaat. Ik grijp mijn headset uit de middenconsole en duw deze in mijn oor voordat ik opneem. Ja met Sunggyu? Aan de andere kant van de lijn hoor ik de receptioniste die licht buiten adem lijkt te zijn. Wacht.. Voor een kort moment hoor ik niets en ik ben van plan op te hangen wanneer ik aan de passagiers zijde van de auto iemand op de ruit hoor kloppen. Ik glimlach vriendelijk en druk de telefoon weg. Met een nonchalante glimlach op mijn lippen druk ik het raam omlaag en kijk ik haar afwachtend aan. U.. uw rugzak. Komt er met moeite uit. Ik grimas en pluk de tas tussen haar handen uit en duw de ruit weer dicht. Ik druk weer op het gaspedaal en kijk even met plezier in mijn achteruitkijkspiegel, waar een gefrustreerde receptionist te zien is. Ik druk op de rem en zet hem in z'n achteruit om dan de ruit te openen en te vragen of ze een lift wil. Haar ogen worden iets groter en ik zweer dat ik een kleine blos op haar wangen zie verschijnen. Ze knikt en stapt in. De hele weg naar haar huis is ze stil en het is pas op het einde dat ze iets zegt; bedankt Sunggyu. Ik knik enkel en wacht ongeduldig tot ze is uitgestapt voor ik weer met een rot snelheid weg rijd. Binnen een kleine 8 minuten sta ik voor mijn huis waar ik een kort moment geleden mijn Kuga geparkeerd heb. Ik sluit hem af en druk de code in van mijn huis om vervolgens door de voordeur heen te lopen. Alice! Roep ik door het hele huis heen, om alleen een weergalming van mijn eigen stemgeluid als antwoord te krijgen. Ik zucht en loop naar de keuken waar niets klaar is gezet. Ik trap tegen het keukenblok aan en kijk met een gefrustreerd gezicht naar het granieten keukenblad. Dat is waar ook, ik heb Alice een week geleden ontslagen, en tot mijn ergernis begin ik haar langzaam aan nu ook nog te missen ook. Ik wrijf door mijn haren en gezicht heen en loop uiteindelijk naar de ijskast om daar vermoeid in te staren. Het duurt een kleine minuut voordat ik me besef dat het enige wat er nog instaat een pot Ben en Jerry's ijs is in de smaak chunky monkey. Ik glimlach misschien wel een beetje manisch en pak de pot uit de ijskast om vervolgens een lepel te grijpen en op het keukenblok te springen. Ik ruk de dop van de pot af en begin er gulzig uit te lepelen. Een kort halfuur later lepel ik het laatste beetje weg en zet ik de pot naast me neer op het aanrecht. Met de lepel nog in mijn mond staar ik door mijn lege huis heen. Het is nu een klein jaar geleden dat ik het me kon veroorloven om hier te komen wonen. Het is het huis van mijn dromen dat geef ik toe, maar heel soms denk ik dat het echt te veel huis is om alleen in te wonen. Toen Alice mijn ex-butler er nog was leek er in ieder geval een stuk meer leven in te zitten maar goed ze had het verprutst en voor prutsers staat maar een ding te wachten en dat is ontslag. Ik grimas bij de herinnering aan haar betraande ogen die me onschuldig aankeken. Had ze haar vriendje maar niet boven mij moeten verkiezen. Misschien dat ik daar nog overheen had gekeken maar het feit dat ik haar met hem aantrof in mijn huis is onacceptabel, ook al was het alleen maar om naar de wc te gaan of om iets te pakken. Allemaal smoesjes. Ik haal weer een hand door mijn warrige haar en spring van het aanrecht af om vervolgens de trap op te sloffen naar boven. Beetje bij beetje trek ik kledingstukken uit terwijl ik de trappen beklim, eenmaal in mijn slaapkamer heb ik alleen nog maar een tanktop en een boxer aan. De tanktop gooi ik uit en in plaats daarvan trek ik mijn dunne nacht shirt aan en mijn zijden slaap broek. Met een plof knal ik neer op het bed en val ik in een onrustige maar des al niet te min fijne en welverdiende slaap.

Gapend word ik wakker, mijn haren in een serieuze out of bed stijl en mijn gezicht nog niet helemaal wakker. Ik strek mijn lichaam uit van top tot teen en rol me weer op in mijn bed om een poging te doen weer in slaap te vallen. Vannacht hebben nachtmerries mijn slaap verstoord en mijn hoofd doen bonken van hoofdpijn. Toch kan ik me gelukkig prijzen, beter deze nachtmerries dan een van zo'n momenten dat ik helemaal niet meer weet waar of wie of hoe en wat ik ben. Ik laat een kiertje matig zonlicht mijn ogen oplichten en kreun even. Ik sluit mijn ogen weer en draai me om, om langzaam weer in te soezen. Plots gaat mijn mobiel af, het bekende deuntje van mijn wekker of een belangrijke gebeurtenis of het een of ander. Ik grijp de telefoon en druk hem uit. Alles wat belangrijk is zal moeten wachten tot ik ben opgestaan of dat ik in een betere bui ben. Ik soes weer in en begin net echt in slaap te vallen wanneer ik de deurbel hoor gaan. Ik grom en probeer het geluid te negeren, kort daarna hoor ik deze nog een keer gaan en gooi ik de dekens met een korte grom van me af. Godver. Ik strompel de trap af, onderweg een lang vest verzamelend om die vervolgens aan te trekken. Even check ik de spiegel, een typische Sunggyu die pas wakker is geworden en op het punt staat om de deur te openen. Ik glimlach kort en wrijf eenmaal door mijn out of bed haar waarvan de punten omhoog staan. Ik druk de code in van mijn huis zodat alle deuren en ruiten van hun slot af springen en ik de deurklink omlaag kan duwen. Ik ruk de deur open en staar vermoeid in de ogen van een meisje met rode haren die me met haar blauw grijze ogen afwachtend aanstaart. Ik haal een hand door mijn gezicht heen en vraag sloom: Ja..? Verveeld kijk ik haar aan en laat ik mijn ogen over haar lichaam glijden en haar kleding. Niet bepaald van hoge afkomst, maar ze heeft geen verkeerde stijl. De vraag is waarom ze op dit tijdstip voor mijn deur staat en ook nog eens met die blik in haar ogen. Ik glimlach kort en laat mijn ogen dan op haar koffer vallen. Mijn ogen springen open en schieten weer terug naar haar gezicht. Vandaag.. Ik schrik wakker waardoor mijn gezicht meteen iets meer leven uitstraalt. Ik ga terug naar binnen en sla de deur weer dicht, mijn rug tegen de voordeur aanleunend. Ik zucht en schud mijn hoofd even om mezelf vervolgens voor mijn hoofd te slaan. Even staar ik in de spiegel om mezelf vervolgens weer voor mijn kop te slaan. Natuurlijk ik had .. of naja ik. Mensen die er verstand van hadden hadden voor mij een nieuwe butler ingehuurd, of naja iemand die bij mij kwam inwonen in plaats van Alice. Iemand die het huishouden gaat doen en gaat luisteren naar elk woord wat ik zeg. Een kleine grimas kruipt op mijn gezicht om vervolgens mijzelf om te draaien en de deur weer te openen. Sorry van zojuist, ik.. Een gaap ontsnapt mijn lippen en ik ben nog maar net op tijd met mijn hand om deze te verhullen. Was even vergeten dat er iemand kwam vandaag. Ik duw de deur verder open en loop weg van de opening van de deur terwijl ik mijn vest dichter om me heen sla. Ik werp even een blik over mijn schouder om te zien of ze me ook daadwerkelijk volgt zonder er woorden aan vuil te maken. Ik kijk weer voor me en zeg kort: Kom binnen zou ik zeggen voordat het hier even koud word als buiten en ik dadelijk net zo goed buiten kan gaan slapen. Ik grimas kort en werp een blik op haar koffer. Zou ik haar helpen? Naah, ze is er zelf mee gekomen uiteindelijk. Tenslotte had ze me net zo goed kunnen vragen om de spullen die ze nodig had voor haar te kopen. Naja haar verlies. Ik haal mijn schouders op en loop richting de keuken er vanuit gaand dat ze de deur wel dicht zou doen en me zal volgen. Eenmaal in de keuken neem ik plaats aan het kookeiland, waar ik zelf nooit gebruik van maak, en druk ik op het knopje van het Senseo apparaat. Ik pak een kop van het aanrecht af waarvan ik te lui was geweest om die in de kastjes te zetten en zet deze onder het apparaat om vervolgens warme chocomelk aan te geven. Ik leg mijn armen gekruist op het keukenblok en begraaf mijn gezicht in mijn armen. Geduldig wacht ik tot het apparaat stopt met zoemen en ik weet dat het klaar is. Ik pak de warme kop tussen mijn handen vast en neem er langzaam een slokje van. Weekend.. Heerlijk alhoewel de komst van het nieuwe meisje mijn tot nu toe nog goede bui kan gaan verpesten. Achja het is aan haarzelf hoelang ze hier blijft. Hoe heet ze eigenlijk..? Mompel ik voor mezelf. Ik wrijf met een hand door mijn gezicht heen en kijk dan afwachtend naar de gang, afwachtend dat ze elk moment kan binnenlopen. Koffie, thee, melk, water of warme chocomelk? Vraag ik zuchtend terwijl ik een tweede kop die op het aanrecht staat naar me toe trek en lichtelijk lui en boven alles slaperig afwacht op een antwoord. Ik grimas, ze krijgt nu vast een verkeerde indruk van me. Achja, alles word spoedig weer goed gemaakt daar ben ik zeker van.

sorry voor de hoeveelheid nutteloze informatie. Mijn eerste post zijn meestal zo, hierna zal de hoeveelheid minder worden en een inhoud waarmee jij meer kan denk ik. xD
En jep Sunggyu is zojuist ontwaakt.