I Feel Like Dancin'

Onderwerp: I Feel Like Dancin' di nov 06, 2012 4:47 am

|| ARIA ||

Jasper bladerde verder door een oud uit zien boek. Verschillende teksten stonden er met een mooi sierlijk handschrift in geschreven. Sommige dingen stonden in een vreemde taal en andere dingen kon Jasper perfect lezen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij de moeilijke teksten probeerde te vertalen. Sommige woorden leek hij vlekkeloos te kunnen lezen, andere moest hij hard over na denken. Elfjes, bomen, Elfenstof. Dingen die hier niet leken te bestaan, maar ergens hier ver vandaan heel normaal leken. Waar kon die plek zijn? Waarom had hij het gevoel dat de plek zo vertrouwd was? Maar ergens ook weer angstaanjagend. Jasper zuchtte zachtjes en sloeg het boek dicht. Gegooide het naast hem neer op de grond en rekte zich even uit. Hij sloot zijn ogen en maakte zich bewust van zijn kamer die muffig rook naar rook en wiet. Hoe de wind tussen sommige glazen flessen en glazen vloeide. Hij moest er iets aan veranderen, maar hoe? Elke keer weer greep hij terug, elke keer weer struikelde hij over zijn gedachte. Hij hoorde zijn telefoon op het nachtkastje naast hem trillen. Hij pakte hem op en knipperde met zijn ogen toen het felle licht de kamer vulde.

"Heey Jaz? Heb je wat te doen? Er is een feest vlak bij jouw huis. Er is ook karaoke! gr. Scott

Jasper liet zijn telefoon op het bed vallen. Ja heel leuk feestjes, hij had geen zin in feestjes. Toch stond hij maar op en strompelde door zijn kamer om zijn spullen bij elkaar te rapen. Hij stopte zijn portemonnee in zijn zak en greep zijn telefoon van het bed.
"Oke jij je zin." Mompelde Jasper zachtjes. Hij twijfelde kort of hij zijn gitaar mee moest nemen. Uiteindelijk liet hij hem toch maar staan. Waarschijnlijk zou hij hem vergeten als hij te dronken was om nog een normaal woord te kunnen zeggen. Dus kon hij hem maar beter laten staan, dan moest hij het maar hebben van alleen zijn stem. Niet dat hij echt op het punt stond om in het middelpunt te gaan staan om te zingen.

Eenmaal buiten hoorde Jasper ergens zachte gedreun vandaan komen, die samen smolt om muziek te vormen. Hij besloot dat maar gewoon te volgen dan kwam hij heus wel ergens uit. Eigenlijk best wel vreemd, Jasper woonde hier al een behoorlijke tijd en naast een paar school feesten had hij nog nooit meegemaakt dat er iemand in de buurt een feest gaf in een huis. De meeste deden het niet om de rust niet te verstoren en als je het wel deed moest je toch wel behoorlijk wat lef bezitten. Of heel stom zijn, dat kon ook. Het was dan ook maar een paar straten bij Jasper vandaan totdat het geluid harder werd en duidelijkere klanken ontstonden. Zo te zien had hij het goede huis gevonden, er stonden een paar mensen buiten met drinken die aan het kletsen waren. Jasper glimlachte breed en stapte het huis binnen, hij kende maar vrij weinig mensen in Storybrooke, eigenlijk alleen maar omdat hij weinig buiten kwam. Binnen was het behoorlijk druk en waren mensen druk aan het praten en aan het feesten. Midden in de woonkamer was een soort van klein podium gebouwd waar duidelijk de karaoke bezig was. "Wow dat klonk echt fantastisch, wie wilt er nog meer zingen vanavond?" Een jongen stond op het podium die overduidelijk op Scott leek. Scott was een soort van kennis, Jasper vond hem niet echt aardig maar af en toe was het wel fijn om met iemand te kunnen praten en daar was Scott een prima knul voor. "Ah volgens mij wil jij wel!" Riep Scott enthousiast terwijl hij op Jasper wees.
"Blijkbaar is je dood wens groter dan ik dacht." Mompelde Jasper onhoorbaar terwijl hij met een glimlach het kleine podium op klom. "Ja heel graag." Zei hij een beetje sarcastisch. De muziek startte van een nummer dat Jasper vaak genoeg had gezongen.

Onderwerp: Re: I Feel Like Dancin' wo nov 14, 2012 8:07 am

Een zucht verliet haar lippen. Wat een saaie dag was het vandaag. Haar ogen staarde naar het witte plafond van haar studio. Geen enkel telefoontje voor werk, niets te doen. Verveeld neuriede ze terwijl ze naar het plafond staarde. Hoelang lag ze hier misschien al wel niet ? 1 uur, 2 uur, misschien al wel een halve dag. Het was zo saai dat ze zelfs geen besef van tijd meer had. Het trillen van haar gsm deed haar opschrikken. In de stilte was het trilgeluid overdonderend. Nieuwsgierig en blij keek ze meteen naar haar gsm. De sms deed haar meteen vrolijk opstaan en zichzelf gaan omkleden.
Blijkbaar hadden enkele van haar vrienden besloten dat ze een kleine Karaoke avond ging houden. Ze wisten dat ze een karaoke avond nooit liet links liggen. En ze hadden haar meermaals ook laten blijken dat ze haar graag hoorden. Haar zang had haar de bijnaam nachtegaal bezorgd, ze vond het een leuke en mooie bijnaam ook. Vrolijk op paar hoge hakken liep ze naar het huis van de vriend waar het georganiseerd werd. Onderweg bedacht ze, dat ze dringend eens iets leuks moest doen met dat saaie witte plafond.
Het was een complete chaos geworden ! Toen ze kwam waren ze nog maar met 5 , nu, nu waren ze misschien al met een stuk of 100 mensen. Iemand die ze niet kende had mensen zitten uitnodigen toen ze had gezongen. Deze mensen hadden er dan opnieuw uitgenodigd, tot het tot dit geëscaleerd was. Verschrikkelijk met andere woorden. Mensen hadden drugs meegenomen en drank. Bijna iedereen was ofwel high, ofwel zat. De vriendin die hier woonde schreeuwde door het huis dingen heen zoals, laat dat staan of dingen zoals, niet in de goot ! En om de zoveel minuten werd ze op het kleine podium geduwd om te zingen. Grijpgrage jonge mannen zaten continue aan haar lichamen. Om de zoveel meter werd ze tegen gehouden omdat er iemand rond haar nek hing. Hoe verder ze van het podium wou gaan, hoe dichter ze toch terug bij het podium kwam. Continue bleven mensen haar in de verkeerde richting te duwen. Wel in hun ogen waarschijnlijk de goede, maar in haar ogen duidelijk de slechte. Bijna wou ze opgeven. Algauw stopte de mensen met haar te duwen, want er was al een nieuw slachtoffer gekozen.

Toen de jongen begon met zingen, was het blijkbaar geen slecht slachtoffer. De meeste deden haar oren bijna knappen, zo slecht zongen ze. Maar hij… Het was aangenaam luisteren naar zijn stem. Flauw glimlachend bleef ze staan luisterend naar hem. Ja, ze moest toegeven, hij was echt niet slecht, haar oren waren een hele tijd getraumatiseerd geweest en leken nu eindelijk weer even rust te krijgen. Blijkbaar was blijven stilstaan om naar hem te luisteren toch niet slim geweest. Voor ze het echt door had werd ze letterlijk op het kleine podium gezet. Ze woog niet veel en was niet groot, dus het was ook niet zeer moeilijk geweest. Boos keek ze naar de groep. Zuchtend pakte ze de microfoon en wachtte op het liedje dat ze kreeg. Meestal waren het rustige liedjes met hoge tonen en meer. Iets dat ze vonden passen bij haar. Algauw begon de muziek en zong ze vlekkeloos de tekst zonder een valse noot. Ze kende het liedje goed, ze zong het ook redelijk vaak. De zaal werd stil en ze wist het maar al te goed. Vaak was het publiek muisstil wanneer ze dit soort liedjes zong. Maar na dit liedje zou ze gaan vlammen en dramatisch dit gedoe hier verlaten. Al sinds dat ging toch de bedoeling zijn. Langzaam stierf het liedje uit en liep ze zelf naar de plaats waar de muziek gekozen werd. De microfoon had ze meegenomen. Als snel gaf ze degene die de muziek koos een duw opzij en koos ze zelf haar muziek. Het duurde niet lang voor haar stem krachtig door de kamer weerklonk. Niemand zou verwachten dat haar stem dit zonder probleem aankon, dat het kon klinken zoals het moest. De woede die ze zonet had gevoeld, doordat ze haar weer hier op het podium hadden gezet, weerklonk lichtjes in haar stem terwijl ze zong. Het was de bedoeling geweest ook.
Wanneer het liedje gedaan was, salueerde ze, zei :’Goodbye’, en liep zonder na te denken en te zien, van het podium af. Dit gaf dan weer het gevolg dat ze letterlijk van het podium af struikelde recht in de armen van iemand. Een enorme blos sierde haar wangen terwijl ze langzaam en voorzichtig naar de persoon keek. Het was blijkbaar de jongen die voor haar had gezongen. De blos werd langzaam aan erger. Dit was niet wat ze in gedachten had gehad. Het was de bedoeling geweest dat ze gewoon geïrriteerd en boos weggelopen was. Niet dat ze onhandig van het podium afviel recht in de armen van deze jongen. Meteen deed ze een stap achteruit, waardoor ze tegen het podium liep. Bijna viel ze achterover om op podium terecht te komen terug. ‘Emh…sorry’, verontschuldigde ze meteen. Ze was zo beschaamd dat ze hem niet meer durfde aankijken. ‘Nogmaals sorry’, zei ze opnieuw om dan snel zich snel door de massa heen te duwen richting buiten. Wat niet al te vlot ging.

-Sorry for the wait T-T, ik hoop echt dat je er iets mee kan XD

Onderwerp: Re: I Feel Like Dancin' do nov 15, 2012 4:06 am

Jasper was dankbaar toen hij eenmaal klaar was. Hij hield er nooit zo van om in het openbaar te zingen. Niet zo zeer omdat hij het niet kon. Hij kon redelijk goed zingen, maar eerder omdat hij gewoon bang was dat mensen hem belachelijk gingen maken. Jasper gaf de microphone terug aan de knul die het een soort van presenteerde en hij ging het podium af. Hij kreeg een drankje in zijn handen geduwd en rook er even aan. Het was bier, tja hij hield liever van iets sterkers maar met bier kon hij ook wel een leuke avond krijgen. Hij keek even om zich heen, maar zag nou niet bepaald iemand waar hij een gesprek mee aan kon knopen. Hij had ook niet veel zin om het eigenlijk te doen, hij had ook gewoon thuis moeten blijven. Vlak na hem werd er een meisje op het podium gezet die ook duidelijk niet heel zin in had. Haar nummer was dan ook vrij rustig, maar haar stem was wonderbaarlijk mooi. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij er naar luisterde.
"Wow." Fluisterde hij onhoorbaar. Hij nam een flinke slok van zijn bier. Niet veel later kwam er een veel krachtiger nummer op zetten, maar het meisje bleef staan. Jasper trok lichtjes zijn wenkbrauw op, hij wist niet echt of dit nou was wat haar stem aan zou kunnen. Maar blijkbaar was zijn oordeel sneller gezegd dan hij dacht. Haar stem paste perfect bij de muziek en ze haalde zelfs de tonen die behoorlijk veel kracht nodig hadden. Een klein glimlachje verscheen rond zijn gezicht, het was mooi om naar te luisteren. Jasper lachte dan ook zachtjes toen het meisje kwaad het podium af liep. Ze ging in elk geval weg met een goede toon. Of misschien had hij iets te snel geoordeeld. Het meisje viel van het podium recht op hem af. Jasper kon haar nog maar net op vangen, omdat ze anders een harde val zou maken.

Het meisje begon meteen te blozen en Jasper glimlachte alleen maar vriendelijk naar haar. "Alles goed? Vroeg hij voor de zekerheid. De val best hoog. ‘Emh…sorry’, Jasper schudden zachtjes zijn hoofd. "Nee, maak je niet druk. Gaat alles goed?" Verzekerde hij terwijl hij toch graag wel wilde weten of alles goed ging met haar. Het meisje stond al weer recht en viel nu zelfs bijna tegen over het podium. Ze was wel een behoorlijke stuntel. ‘Nogmaals sorry’, Het meisje zocht meteen een uitweg naar de uitgang. Jasper twijfelde of hij wel achter haar aan moest gaan. Ach ja, hij had toch niets anders hier te doen.
"Wacht!" Riep hij naar het meisje en volgde haar. Hij nam een glimp van haar op en kon haar nog net bij haar pols grijpen. "Wacht," Zei hij nog tegen haar. "Maak je niet druk over dat vallen, maar gaat alles goed met je? Je viel best wel een stuk naar beneden." Zei hij met een vriendelijke glimlach.