Higher 'nd Higher

Onderwerp: Higher 'nd Higher ma nov 05, 2012 11:56 am

Voor mensen die mij niet kende, of zelfs de mensen die dit wel deden moet het er vreemd hebben uit gezien. Een zowaar volwassen man die zich in de kast deed verstoppen omdat het onweerde. Maar helaas, dit was ik altijd al geweest en in de kast verstoppen was mijn vaste routine in dit soort gevallen. Ik had een hekel aan onweer en was er bang voor. Niet zoals vele bang dat ik geraakt zou kunnen worden, maar bang voor het overdonderende geluid en de pure kracht, zoveel sterker dan mij. Ik was dol op geluid, en hoe harder hoe beter. Maar dit.. Dit was gewoon kwaadaardig. De kast was mijn veilige haven. De ruimte was klein en beperkt en ik kon op deze manier mijn omgeving onder mijn controle houden. Andere kleine ruimtes waren ook goed. Zoals het lege kastje onder de gootsteen. Ik verwonderde er me elke keer weer over dat ik überhaubt mezelf in zo'n kleine ruimte kon wurmen, met mijn 1.84 meter. Ik zucht nogmaals en druk mijn handen nog iets steviger over mijn oren heen.

Ik moet in slaap zijn gevallen, bemerk ik als ik wakker word, pijn in mijn nek door mijn eerdere houding. Ik gaap en luister. Het onweer was opgehouden, evenals de regen. Een flauwe glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik duw de houte kastdeur langzaam open. Het was al behoorlijk donker buiten en er leken geen auto's meer te rijden, aangezien dat dit geluid afwezig was. Dit betekende in mijn boekje dat de nacht al enige tijd moet zijn aangebroken. Ik kruip uit de kast, ga rechtop staan en rek mij uit, mijn rug krakend. Slaap had ik nu wel voldoende gehad. Hier had ik namelijk maar weinig van nodig. Ik laat mijn blik over de digitale klok op het nachtkastje glijden. 1:13 a.m. Nacht, zoals voorspeld. Ik loop naar de voordeur, doe mijn schoenen aan en trek een jas over de kleding van gisteren aan. Dan grijp ik mijn huissleutels, alvorens ik de deur door naar buiten loop. Tijd voor een korte wandeling.

Logischerwijs waren de straten rustig. Praktisch geen enkele auto en letterlijk geen mens te bekennen. Ik had een hekel aan alleen zijn, toegegeven, maar helaas was de situatie nu eenmaal niet anders. ''Ik moet echt iemand vinden,'' mompel ik zachtjes onder mijn adem. Ik baan mij een weg richting het speeltuintje, twee straten van mijn appartement vandaan. Ik vond het heerlijk daar te komen; overdag omdat kinderen mij inspireerde en 's nachts, omdat ik dan zelf ook even kon schommelen. Aangekomen bij de speeltuin verschijnt er een grote glimlach op mijn gelaat en ik huppel op de lege schommel af. Door de regen is deze natuurlijk nat, maar dat mag de pret voor mij niet drukken en ik ga gewoon zitten. Langzaam, maar enthousiast begin ik te schommelen, hoger en hoger en dan spring ik eraf. Ik lach zachtjes, altijd plezier gehad in dit spelletje. Het gaf me het gevoel dat ik kon vliegen zoals een draak. De draak die ik vroeger dacht te zijn. Ik loop weer naar de schommel en ga weer schommelen, hoger en hoger. Ik spring, maar mis mijn timing en val. Ik zit in het zand, mijn zere enkel vasthoudend. Typisch.

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher ma nov 05, 2012 12:55 pm

Mijn ogen glijden over de klok heen die momenteel 23.40 aangeeft. Ik zucht en gooi mijn witte jas over de bureaustoel heen om me vervolgens uit te rekken. Vannacht had ik weer eens geluk gehad met de hoeveelheid spoedgevallen. Godzijdank was er geen reptiel binnen gekomen en waren de meeste spoedgevallen niet echt 'spoed' geweest. Zoals altijd had ik 9 van de 10 dieren weten te redden, en meestal zat dat 10de geval er niet eens bij, jammer genoeg was dit vannacht wel het geval. Een Labradoodle teefje was vannacht aangereden en viel niet meer te redden. Hoewel ik het al had gezien bij binnenkomst stonden de mensen er op dat ik er alles aan deed om het diertje te redden en dat is precies wat ik gedaan heb. Of naja, om de kosten niet té hoog te laten worden heb ik een aantal dingen niet geprobeerd wetend dat het zinloos zou zijn geweest. Natuurlijk huilden de mensen weer tranen met tuiten en daar was ik dan om ze op te vangen met koffie en een gratis koekje, alsof dat alle pijn wegneemt en alles weer beter maakt. Toch stellen de meeste mensen dit soort akkefietjes op prijs en waarom zou ik niet alles doen om het de ander naar zijn of haar zin te maken. Tenslotte moeten ze wel terugkomen wanneer ze besloten hebben om een nieuw dier te kopen. Ik druk de computer uit en loop de deur door om de praktijk af te sluiten en richting huis te lopen. Een kleine glimlach staat op mijn vermoeide gezicht wanneer ik de deur van mijn huis binnenloop.

Het huis is donker wanneer ik naar binnen stap, een teken dat Leona vast al naar bed is gegaan nadat ze al haar klusjes heeft gedaan. Het is nog altijd wennen, het feit dat ik een andere butler heb als eerst. Hoewel ze het heel goed doet momenteel, doet ze alles toch net even anders als de vorige iets waar ik zo nu en dan lichte moeite mee heb. De glimlach verdwijnt van mijn gezicht af wanneer ik een paar passen in mijn huis heb gezet tenslotte hoef ik hier voor niemand een toneelspel op te voeren, het is alleen ik en mijn butler, die momenteel ook niet aanwezig is. Ik loop richting de keuken om daar het eten wat Leona al klaar heeft gezet mee te sleuren richting de woonkamer. Ik druk een van de lichten aan en plof neer op een van de banken om daar aan mijn sandwich te beginnen. Ik heb de pest aan nachtdiensten. Het betekent geen eten en geen rust en boven dat alles moet je ook nog maar eens zien wakker te blijven op een rustige avond. Naast dat heb ik het soms extra moeilijk, omdat wij de enige praktijk zijn die ook reptielen doen in de buurt. Wanneer ik dus alleen op de praktijk ben, ben ik haast verplicht om zo'n dier te behandelen, weigeren is tenslotte geen stijl, althans niet mijn stijl. Tevreden neem ik een paar happen van mijn sandwich die ondanks het feit dat hij waarschijnlijk al een paar uurtjes ligt, nog steeds lekker smaakt. Ik pleur het bord op de tafel neer en slof langzaam de trap omhoog, mijn ogen beginnen zo nu en dan al te zakken en even krijg ik het gevoel alsof ik de laatste trede niet eens ga halen. Uiteindelijk weet ik mezelf tot in mijn kamer te krijgen, uit mijn kleren en in mijn nachtkleding, en uiteindelijk dan in bed. Ik zet de wekker op 7.00 uur en sluit mijn ogen. Heel even blijf ik in bed woelen tot het rondom me heen donker word en ik in een onrustige slaap beland.

Al zwetend word ik wakker, mijn pupillen verwijd en mijn ademhaling snel. Een hand grijpt naar mijn hart toe terwijl ik zachte kreun geluidjes maak, de pijn proberend te weerstaan. Beelden van rare omstandigheden, van rare bomen en bloemen nemen mijn hoofd over en even krijg ik het gevoel alsof ik een ledemaat mis. Ik grijp naar mijn pols waar het litteken op staat en zucht opgelucht wanneer ik merk dat daar niets mee aan de hand is. Vage beelden die compleet uit proportie zijn komen en gaan door mijn hoofd heen, en het enige wat ze achterlaten is een stekende pijn. Voor een klein moment meen ik zeezout te ruiken voordat alles weer helder en scherp word voor mijn ogen. Ik merk dat mijn handen trillen en neem een kort moment om alles weer op een rijtje te krijgen. Zodra mijn handen weer stilliggen draai ik mijn ogen naar de wekker toe die nu 1:13 aangeeft. Ik zucht en stap het bed uit, om me een vest te pakken en een andere broek. Zo zou je niet kunnen onderscheiden of het nu avondkleding is of normale kleding. Sterker nog menig mens zou een kleine moord doen voor kleding zoals deze, vooral in deze moeilijke tijden. Ik loop naar de spiegel toe in de badkamer en ga er voor staan, mijn haren fatsoenerend en de zweetdruppels van mijn voorhoofd afvegend. Waarom moest het vannacht nu weer gebeuren, waarom niet op een normale dag. Ik kijk mezelf voor een seconde aan in de spiegel, dat word vrij nemen morgen, tenslotte ben ik over een paar uur niets meer waard. Ik loop de trap af, geen enkele moeite nemend om zachtjes te doen, tenslotte maakt het me niets uit wanneer Leona ook wakker zou worden. Ergens.. ergens diep in mezelf ben ik namelijk nu juist op zoek naar een beetje aandacht een beetje.. gewoon een beetje vertrouwen of iets. Voor een kort moment sta ik doelloos om me heen te kijken in het té stille huis. Gek eigenlijk, ik ben zelf dierenarts maar heb geen dieren. Misschien ook maar beter zo, wie weet wat voor rare ideeën ik zou krijgen in een slechte bui. Mijn ogen vallen op de voordeur en zonder enige twijfel stap ik de deur door, de frisse lucht tegen moet lopend. Ik tuur voor een moment de lege straat door en kijk voor een moment naar het huis van de buren. Vanaf deze afstand kan ik de ramen van het huis naast me maar net zien, wat ik hier uit wel op maak is dat er geen licht meer brand en dus dat de buren niet meer wakker zijn. Ik zucht en kijk kort naar hoe een wolkje koolstofdioxide naar de hemel toe zweeft. Momenteel heb ik het alles behalve koud, maar normaliter zou ik vast op mijn benen staan te trillen. Ik besluit over te steken en een kort rondje langs de speelplaats te maken om daarna maar weer proberen te slapen, of tv te kijken, in ieder geval iets om mijn tijd te verdoen. Onderweg naar het speeltuintje bedenk ik me hoelang het geleden is sinds de vorige keer dat ik dit had. Een week nu? Twee weken? Ze lijken steeds sneller en sneller achter elkaar te komen. De beelden in mijn hoofd lijken wel van een vorig leven te komen, een hele andere wereld zo ver ik kan opmaken uit de vage en warrige beelden. Ik schud mijn hoofd, nee eigenlijk valt er niets over te zeggen buiten dat ze heel kleurrijk zijn. Kleurrijk, iets wat ik absoluut niet ben. Mijn ogen vallen heel even op mijn pols met het litteken. Zonet had die gebrand alsof ik hem boven een vuur had gehouden, nu was het weer koel en hoewel het surreëel aanvoelt wanneer ik hem aanraakt is er verder niets mee aan de hand. Plots hoor ik een bonk niet ver van mij vandaan. Ik loop verder en zie vanuit mijn ooghoeken de schommel bewegen. Mijn ogen strelen de bewegende schommel en ik loop iets richting de schommel toe. Daar een paar meter voor me ligt een jongen in het zand, zijn roze en blauwe haren haast lichtgevend in het donker. Even blijven mijn ogen op hem hangen en kom ik in een innerlijke strijd. Doorlopen en doen alsof er niets aan de hand is met het risico dat je dadelijk weer alleen bent en niemand mee hebt om mee te praten? Of naar hem toe gaan en vragen hoe het gaat om vervolgens misschien vast te zitten aan een persoon waar je helemaal geen zin in hebt.. Na een korte twijfeling loop ik toch door het hekje heen van het speelterrein om dichter naar de jongen toe te lopen. Ik glimlach en reik mijn hand naar hem uit. G-gaat het? Komt er met kleine moeite uit. Nee zomaar op mensen aflopen was nu niet echt mijn ding. Nu ik dichterbij de jongen ben en ik zijn gezicht kan zien ontstaat er weer een twijfeling, misschien moet ik toch maar weglopen. Mijn voeten blijven steevast staan overigens en na nog een keer te hebben nagedacht kom ik tot de conclusie dat ik hem altijd nog kan wegjagen als ik geen zin meer in hem heb. De glimlach verbreed iets en je kunt een korte grinnik horen. Wie gaat er nu ook schommelen in het donker? Mijn stem klinkt sarcastisch en misschien lichtjes onbeleefd, maar mijn gezicht straalt puurheid uit. Hm, aan die attitude van 's nachts moet ik nog een beetje werken ik wil hem tenslotte nóg niet wegjagen..

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher di nov 06, 2012 6:02 am

Naast mijn gekreun en gezeur over de pijn aan mijn enkel is het vrijwel stil om me heen. Het is dan ook niet vreemd als ik plots voetstappen hoor die steeds dichterbij komen en dus op mij lijken af te komen. Ik kijk op en zie dan ook inderdaad iemand op mij aflopen, een jongen, vrij normaal eruitziend en naar mijn schatting wellicht iets ouder dan mij. Ik kijk hem in eerste instantie vragend aan. Als de ander echter zijn hand naar mij uitreikt en al stotterend vraagt of het gaat verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. ''Hm,'' zeg ik instemmend. ''Het gaat, heb m'n enkel slechts verzwikt.'' Wat eigenlijk helemaal niet slechts was, ik bedoel; ik was choreograaf, ik had m'n enkel soort van nodig. Maar okay, zeuren zat niet echt in mijn karakter. En al helemaal niet tegenover vreemde. Ik grijp de jongen zijn hand en trek me, met behulp van de ander, overeind.

Even test ik mijn enkel door er lichtjes op te leunen. Zoals verwacht doet dit pijn, maar niet zodanig dat het gebroken of gescheurd is. Ik besluit het dus te negeren en leun gewoon iets meer op mijn niet pijnlijke enkel. Ik hoor zijn vraag, de toon negerend, en mijn glimlach word iets groter, gevolgd door een zachte grinnik. ''Ikke dus blijkbaar,'' antwoord ik vrolijk. ''Want wat is het leven zonder wat plezier en avontuur?'' Ik kijk de ander, een glimlach op mijn gezicht, aan. Dan herinner ik ineens mijn manieren. ''Aah, bedankt trouwens,'' zeg ik zachtjes. ''Voor net.'' Als een er plots een koude windvlaag komt opsteken ril ik lichtjes. Een ware koukleum, dat was ik. Ik stop mijn handen al gauw in mijn jaszakken, ontzettend blij dat ik mijn winterjas aan had getrokken. In mijn rechter jaszak voel ik mijn sleutels, waar ik aan begin te friemelen. Opeens vraag ik mij af wat de jongen eigenlijk op deze koude dag en dan rond dit tijdstip en dan vooral bij een speeltuintje buiten deed. Was hij een drugsdealer? Of een gangster? Ik had geen verstand van drugsdealers of gangsters en had dus werkelijk geen idee of deze hun zaken 's nachts deden bij speeltuintjes. Maar in films leek dit de logische weg. Onzeker kijk ik de jongen aan en ik wiebel van mijn ene voet op de andere. Foute zet, want een pijnscheut schiet door mijn verzwikte enkel. Ik his door mijn tanden heen en trek even een pijnlijk gezicht. Het gaat echter al gauw weer als ik weer op mijn goede been leun. Ik kijk de jongen aan, geruststellende blik op mijn gezicht. ''Wat doe jij eigenlijk nog zo laat buiten?'' vraag ik dan, niet onbeleefd bedoeld.

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher di nov 06, 2012 9:59 am

Mijn ogen blijven op zijn gestalte gericht, hij zou toch niets gebroken hebben of sterker nog bewusteloos zijn? Hij leek zo stil te liggen. Ik schraap mijn keel even en stap een paar passen achteruit wanneer ik hem zie bewegen. Ah, hij leeft in ieder geval wel nog en is evenmin bewusteloos. Gelukkig want ergens begon ik me al zorgen te maken, iets wat niet mijn stijl is en iets wat ik ook weiger te doen. Een kleine en smalle glimlach neemt plaats op mijn gezicht en met een vragende blik kijk ik hem aan. Hij antwoord al snel en met een positief antwoord nog wel. Ik analyseer zijn glimlach even en onderzoek zijn lichaam snel op enige tekenen van pijn of het een of ander, maar nee zoals het er nu uit zag was er geen enkel teken dat hij pijn had. Dat gaf hem al een klein pluspuntje, ik bedoel maar een jongen die alleen al pijn had van het feit dat hij van een schommel gevallen was maakt hem in mijn ogen een mietje en boven alles iemand die mijn aandacht niet verdient. Tenslotte doe ik alleen maar dingen als ik er zelf profijt van heb, hoewel ik in dit geval nog geen flauw benul heb van wat deze jongen mij zou kunnen opleveren. Ik vernauw mijn ogen even en bijt op mijn onderlip. Ok dat is niet helemaal waar, tenslotte is hij er onbewust al mee bezig. Ik zocht iemand om me mee bezig te houden en dat heb ik gekregen, hoe goed of slecht hij het gaat doen dat zal aan hem liggen. Ik knik kort en antwoord met een kleine glimlach: Oh, als dat alles is. Ik bijt harder op mijn onderlip om er dan nog aan toe te voegen: Hoewel ik wel voor de zekerheid die enkel zou intapen wil je morgen nog in je schoenen komen. Ik grimas speels, een facade natuurlijk. Tot noch toe had de jongen met het vreemd gekleurde haar me nog geen enkele reden gegeven om zo jong en speels te doen.

Mijn hand hangt voor een moment nog in de lucht voordat zijn zijdezacht hand de mijne omklemt. Al gauw voel ik een immense kracht op mijn arm en word ik bijna zelf naar voren getrokken wanneer hij zichzelf optilt. Hij is niet de zwakste dat is me nu wel duidelijk geworden. Nu hij recht op staat zet ik een pasje achteruit om hem beter te kunnen aankijken. De jongen voor me is immens, en niet alleen qua lengte maar ook in de breedte. Vergeleken met mij is de jongen qua bespiering minstens het dubbele van mij. Mijn ogen glijden voor een seconde haast gefascineerd langs de contouren van zijn spieren die misschien door alle opwinding of adrenaline nu goed te zien zijn. Mijn ogen verplaatsen zich overigens al snel weer naar boven en ik kijk hem vriendelijk aan, mijn hand weer terug trekkend om vervolgens beiden in mijn broekzakken te steken. Ik bijt op mijn onderlip wanneer ik zijn ietwat teleurstellende antwoord hoor. Avontuur en plezier. Plezier ok, maar het woord avontuur geeft me een rilling over mijn onderrug. Ik besluit mijn opmerking overigens in te slikken en geef hem opnieuw een kans. Je.. moet maar iets te doen hebben midden in de nacht. Zeg ik schouder ophalend een korte grinnik volgend. Ik hoor zijn bedankje en schud mijn hoofd even kort. Geen probleem. Ik had je tenslotte ook niet zomaar kunnen laten liggen. Denk ik. Eerlijk gezegd was dat wel het eerste idee wat in me op zou komen maar goed. Ik voel zijn blik op me branden en kijk hem minstens even intens terug aan. Ik zie hem zijn handen in zijn jaszakken stoppen en hem vervolgens van been naar been springen om vervolgens gehis te horen wanneer hij op zijn pijnlijke enkel springt. Ik grinnik en schud afkeurend mijn hoofd. Misschien is het beter als we even gaan zitten of.. Ik kijk even terug naar mijn huis en dan weer naar de jongen. Leona was aan het slapen, maar dan nog. Ik stop mijn woorden dus daar en glimlach op de leegte op te vullen. Ik twijfel even maar pak hem dan toch bij zijn schouder vast om vervolgens te zeggen. Steun even op mij. Tenslotte wil ik je niet nog een keer van de grond oprapen. Ik loop langzaam richting het dichtst bijzijnde bankje, de jongen naast me hinkend. (denkik?) Ik neem snel weer afstand wanneer het nodig is en kijk even naar zijn enkel. Dat word een behoorlijk pijnlijke weg naar huis voor hem, tenslotte ziet het er niet uit alsof hij hier ergens direct in de buurt woont. Ik hoor zijn vraag en kijk hem met lichte verbazing aan. Toch antwoord ik zonder probleem: Mijn gedachten op een rijtje zetten en momenteel een jongen met een verzwikte enkel helpen. Vertel ik hem met een neutrale stem en mimiek. Even twijfel ik, het is totaal niet mijn interesse om te weten wat de jongen hier nog zo laat deed, maar om de vraag niet terug te stellen is ook weer zo onlogisch. En.. wat zorgde ervoor dat jij midden in de nacht besloot te gaan schommelen? Mijn ogen flitsen van de schommel naar de jongen met haren in alle kleuren van de regenboog. Sunggyu. Kim Sunggyu aangenaam. Zeg ik tegen hem, mezelf voorstellend met een kleine glimlach op mijn lippen. Even kijk ik om me heen om te zien of er nog andere mensen in de buurt waren. Tevreden keren mijn ogen weer terug naar de jongen nadat ze geobserveerd hebben dat dit niet het geval is. Dit soort buurten zijn zeer gevoelig voor roddels en ik wil niet dat de mensen denken dat ik met zwervers of gangsters/ drug dealers praat. Tenslotte zal mijn imago als dierenarts daar niet op vooruit gaan. Woon je hier ergens in de buurt? Vraag ik hem simpel mijn ogen op de dure huizen richtend aan mijn kant en dan naar de andere kant waar de minder dure huizen staan. Een smalle vrij koude glimlach siert mijn lippen en even hoest ik weer. Fijn boven op dit alles ben ik nu ook nog ziek aan het worden. Nee, tot nu toe brengt de jongen helemaal geen voordelen met zich mee. Buiten dan iemand om mee te praten en mijn gedachten op iets anders te zetten. De vraag is of dat opweegt tegenover alle dingen die mijn geen voordeel opleveren..

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher di nov 06, 2012 11:35 am

Een dankbare glimlach op mijn gezicht steun ik lichtjes op de jongen, aangezien ik de ander niet mijn volledige gewicht wil laten dragen. Ik schatte de jongen niet zwak in of iets, maar mijn lange lichaam was nu eenmaal een feit. Al half hinkend laat ik mij naar een bankje even verderop leiden waar ik al gauw op neer plof zodra we dicht genoeg in de buurt zijn. Als de jongen antwoord op mijn vraag geeft lach ik zachtjes op het laatste gedeelte. ''Ja, dat word straks inderdaad toch maar intapen,'' beantwoord ik zijn woorden, maar ook meteen zijn stelling van eerder. Ik hoor dezelfde vraag teruggekaatst worden. ''Véél te vroeg in slaap gevallen,'' zeg ik schouderophalend, een lichte lach op mijn gezicht. ''En aangezien ik nooit meer dan enkele uurtjes slaap nodig heb...'' Ik glimlach vrolijk, mijn ogen tot kleine streepjes verdwijnend. ''Het schommelgedeelte is omdat ik het vlieggevoel? Je weet wel? Als je eraf springt? Noem me kinderachtig, maar dat vind ik heerlijk.'' Ik kende vrijwel geen schaamte als het op dit soort dingen aankwam. Lichtelijk kinderachtig was wie ik was, en niemand zou zich zich moeten schamen voor wie of wat hij of zij was.

Dan hoor ik hem zichzelf voorstellen. Een opluchting, want ik koppel nu eenmaal graag namen aan gezichten en visa versa. ''Felix Pendragon, leuk je te ontmoeten,'' antwoord ik vrolijk, glimlach op z'n plek, een knikje van mijn hoofd. Geïnteresseerd begin ik Sunggyu te observeren. Zijn postuur was, zoals eerder opgevallen, kleiner als het mijne. Niet bepaald vreemd of verrassend, ik was nu eenmaal aan de wat grote kant. Zijn ogen waren klein, en verdwenen grotendeels als hij glimlachte, net zoals de mijne bedacht ik me blij. Zijn kleding was óf heel duur óf heel goedkoop. Zijn kapsel en zijn goed verzorgde huid deden mij echter vermoeden dat het duur was. Al met al gaf Sunggyu mij een goede eerste indruk. Dus pluspunten voor dat.

Ik hoor zijn vraag en ik richt mijn blik op zijn ogen. ''Twee straten die kant op,'' antwoord ik al wijzend naar de richting waar ik vandaan kwam. Niet het duurste van het duurste, maar wat wil je dan als wees, geen geld op je naam. Dan herinner ik mijn pijnlijke enkel en vind ik het jammer dat niet in de dure huizen woon. Pijn stond met andere woorden in mijn toekomst geschreven. Maar zo kleinzerig was ik nu ook weer niet. Even kiezen op elkaar bijten en geen probleem. ''En jij?'' vraag ik dan zachtjes, mezelf niet op willen dringen, maar met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. ''Woon jij hier ergens in de buurt? Of moet je nog een aantal kilometers lopen,'' voeg ik er nog half grappend aan toe. Vanuit mijn ooghoeken zie ik twee mannen het pad af komen lopen. Het idee dat Sunggyu een gangster of drugsdealer was, was ik al lang vergeten. Deze mannen echter... Daar wist ik bijna zeker van dat het niet helemaal pluis zat. Bang was ik overigens niet, dus terugdeinzen op mijn plek zit er niet in. Als de mannen vlak bij ons lopen kijken ze, een ietwat boze blik op hun gezichten, ons aan. Ik gun ze echter een vriendelijke glimlach en een korte knik, alsof ik 'goedenavond' wou ik zeggen. De mannen knikte niet terug en bleven in plaats ons aanstaren. Al gauw waren we echter alweer alleen.

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher wo nov 07, 2012 11:33 am

Ik houd mijn aandacht gericht op de jongen die onlangs naast me is komen zitten. Ergens ben ik blij dat ik mijn gedachten op iets anders kan zetten maar aan de andere kant vraag ik me af of ik die gedachten niet meer aandacht moet geven als ik nu doe, tenslotte is het niet zomaar iets. Onbewust glijd de rug van mijn hand naar mijn voorhoofd en eenmaal daar druk ik deze even er tegen aan. Mijn redelijk warme voorhoofd verwarmt vrijwel meteen mijn hand. Ik laat de hand vallen en kijk er voor een moment met grotere ogen naar. Koorts? Ben ik ziek? Ik onderzoek kort en licht angstig mijn armen alsof ik verwacht dat daar binnen de kortste keren blaasjes en korsten verschijnen. Ik houd mijn ogen een minuut lang gefixeerd op mijn blote huid en begin pas weer normaal te ademen wanneer ik er zeker van ben dat er niets is verschenen en dat ik lichamelijk dus vrijwel in orde ben. Ik werp vluchtig een blik op de jongen die naast me zit en pijl even zijn gezichtsuitdrukking. Het leek er niet op alsof hij iets door had dat me iets dwars zat, gelukkig want dat zal weer een paar irritante vragen schelen. Alsof ik een paar haren van mijn nu wat plakkerige voorhoofd haal voel ik weer aan mijn voorhoofd. Nog steeds even warm, dat word morgen dus sowieso vrij nemen. Waarom werken als het niet perse hoeft uiteindelijk. Het is niet alsof die paar zieke dieren me daadwerkelijk iets uit maken of ze beter worden of niet. Ik zucht en rol even met mijn schouders daarmee proberend de spanning van mijn lichaam af te halen. Het zal wel niets ernstigs zijn tenslotte en anders is een bezoekje aan de huisarts zo gemaakt. Net zoals de jongen naast me die morgen waarschijnlijk helemaal niet meer kan lopen van de pijn. Twijfelachtig staar ik naar zijn enkel maar onderdruk elke gedachten die op komt zetten om hem vast te pakken en te inspecteren. Als ik mijn hoofd zou gebruiken zou ik hem zelf vast ook kunnen intapen maar nee, daar heb ik tot noch toe geen enkele reden voor. Het is niet alsof we elkaar hierna vaker gaan zien en hij is en blijft nog altijd een complete vreemde waarvan ik uiteindelijk helemaal niets weet.

Ik fixeer mijn ogen weer op de jongen mijn aandacht drie kwart weer op hem gericht, dat ene kwart mijn ademhaling en temperatuur in de gaten houdend. Even werp ik een blik omhoog, naar de sterren. Deze koude nachtlucht zal me niet helpen met mijn koorts probleempje, in tegendeel. Mijn ogen laten de sterren weer los en schietten in de richting van mijn huis of beter gezegd villa. Moet ik hem toch maar uitnodigen.. het is wel warmer en het is niet alsof de jongen iets kwaad in de zin heeft. Nee Sunggyu, Nee besluit mijn gedachte uiteindelijk en volgens mijn gevoel is die beslissing definitief. Tenslotte zal de jongen hier toch niet meer lang blijven en kunnen we binnen de kortste keren onze eigen weg weer gaan. Mijn ogen worden iets nauwer wanneer ik zijn woorden hoor over het intapen en ik knik een beetje afwezig. Ugh ergens geeft hij me met deze woorden geen andere keuze meer als hem straks naar huis brengen, ik kan hem moeilijk laten hinkelen. Bah wat haat ik mensen die er voor zorgen dat ik mijn karakter verander voor hun vanwege hun eigen stomme fouten. Stelletje zielige mensen die me op m'n zenuwen weten te werken. De glimlach van zojuist neemt weer met wat moeite mijn lippen over en ik bijt op mijn onderlip om mijn zojuist bedachte opmerking in te slikken. De jongen is té vroeg in slaap gevallen? Wat voor lui en lax wezen moet dit wel niet zijn dat hij daar überhaupt de kans voor krijgt. Ik pijl hem opnieuw en geef hem voor een kleine milliseconde een afkeurende blik, misschien moet ik mijn eerdere profilering aanpassen. A-ah.. Dat kan gebeuren .. denk ik. Zeg ik voordat ik kort zucht en iets verlangend zeg: Je hebt geluk.. Zonder mijn slaap ben ik de rest van de volgende dag een eikel om bij in de buurt te zijn. Zeg ik half grinnikend. Ik hef mijn gezicht plots en bijt peinzend op mijn onderlip. Wat spontaan eerlijk van je Sunggyu. Ja je bent echt goed op weg om helemaal iemand anders te worden als wat je eigenlijk bent. De glimlach verdwijnt van mijn gezicht af en het duurt even voordat ik door krijg dat hij iets tegen me gezegd heeft. Ik luister half naar zijn woorden en schud dan mijn hoofd. Eigenlijk.. Eigenlijk heb ik geen enkel idee wat je bedoelt met dat vlieggevoel. Even wrijf ik peinzend over een stukje van mijn hand heen. Omdat, naja omdat ik dat nog nooit gedaan heb. Zeg ik dan met een iets ongemakkelijke glimlach. Ik was sowieso meer van een binnen blijver denk ik. Ok dat is een leugen, want ik heb geen flauw benul wat er gebeurd is in mijn jeugd, maar dat hoeft hij niet te weten en eigenlijk zie ik het niet voor me dat ík, ooit in mijn hele leven, van een schommel ben gesprongen. Ik knipper een paar keer en zeg dan langzaam: Maar.. het is vast.. een ervaring zoals jij er over praat. Zeg ik vervolgens half glimlachend. Damn, nu ben ik ook nog moeite aan het doen zodat de jongen zich niet ongemakkelijk voelt of zelfs beledigd. Whatever, ik heb het klaarblijkelijk niet meer in de hand bedenk ik me, mijn gedachten er over opgevend. Het volgende moment zit ik dadelijk nog op die schommel om er vervolgens nog van af te springen, bedenk ik me vervolgens een korte grinnik uitstotend.

Wanneer ik me heb voorgesteld blijft het geen moment stil van zijn kant en voordat ik het weet heb ik een naam om de jongen mee te benoemen. Felix wat een.. toepasselijke naam voor de jongen met regenboog kleurige haren naast me. Mijn ogen treffen die van Felix kort om ze vervolgens voorzichtig vast te houden terwijl hij me aan het analyseren is. Achja het is alleen maar eerlijk, tenslotte had ik hem ook al 'gekeurd' en vervolgens bestempelt. That's life, vooroordelen en conclusies trekken uit enkel een uiterlijk, wie doet het tegenwoordig niet? Heiligen en dementerende en dieren daar gelaten. Ik glimlach insgelijks Felix. Zeg ik haast spontaan voor ik meteen weer een vraag op hem afvuur. Felix? Kom je hier uit Storybrooke of ben je hier naar toe verhuist? Vraag ik hem met een haast geboeide stem. Nee, het is niet dat ik er niet geïnteresseerde in ben maar eerder dat ik de juiste toon niet kan vinden om het te uiten. Want ergens interreseert me wel hoe deze jongen met zijn fel gekleurde haren en zijn luie levensstijl hier beland is en wat hij hier is komen doen, óf waarom hij hier nog niet vertrokken is. In mijn hoofd bedenk ik me even wat er allemaal in Storybrooke te vinden en te doen is, niet echt veel dus waarom hier blijven? Ik grimas, uiteindelijk is dat ook een vraag die ik aan mezelf zou kunnen stellen. De enige uitleg daarvoor is dat ik een dierenarts ben, hier mijn eigen praktijk heb en genoeg geld verdien en met andere woorden dus niet hóef te vertrekken. Jep. Mijn gedachtengang is net beëindigd wanneer ik zijn antwoord op mijn misschien wat onbeleefde vraag hoor. Ik kijk de kant op waar hij naar toe wijst en concludeer dat hij in een normaal huis woont. Hij moet toch íets doen wil hij daar wonen, tenslotte kunnen sommige mensen dát zelfs niet eens betalen en daar moet een reden voor zijn. Woon je daar alleen of bij famillie vriendin of zo? Ik wil naar mijn onbeleefde mond grijpen maar doe het niet om het te doen lijken alsof ik het eens ben met mijn uitspraak. Toch voeg ik er nog ongemakkelijk aan toe: niet dat dat mij natuurlijk ook maar iets aan gaat. De woorden komen er mompelend uit maar ik ben er zeker van dat als hij niet wilde antwoorden hij ze verstaan heeft. Zijn vraag verrast me voor geen centimeter en ik glimlach breed om vervolgens te knikken naar het grote witte huis achter ons dat helemaal omsingeld was met een donker hekwerk. Dat daar is mijn.. ik slik het woord klein in en ga verder met: te grote huis. Dus voor mij is het maar een paar honderd meter. Zeg ik grimassend mijn ogen voor een moment op het huis houdend. Het heeft niet alles wat ik wilde maar ik ben er tevreden mee. Zeg ik dan glimlachend en ongegeneerd. Ik merk dat zijn blik voor een moment naar iets achter ons gaat en ik volg zijn blik door mijn hoofd te draaien. Gangsterachtige mensen lopen over het pad heen en ik grimas om mijn ogen weer op Felix te richtten. Niet bang nu of wel? Vraag ik pestend mijn ogen in die van hem zettend. Vrees niet, ik zorg wel dat ze je niet opeten.. Zeg ik sarcastisch. Ach er was ook een tijd dat ik- nee, ik ben nooit echt bang geweest voor iets, behalve een of andere ziekte die ik opgelopen zou kunnen hebben.. Op dat moment herinner ik me mijn koorts weer en ik voel weer aan mijn voorhoofd. Deze lijkt nog meer te gloeien als eerst en mijn ogen worden iets groter. Ik sta op van het bankje en loop richting het speelrek toe waar mijn vingers even over de stalen buizen heen glijden. Kom je hier vaak.. Felix? vraag ik terwijl ik me op een van de toestellen hijs en net op het randje ga zitten zodat mijn benen over het toestel heen bungelen. Ikzelf? Eigenlijk nooit, hoewel ik het zo nu en dan wel passeer. Mijn vingers belopen de stalen buizen weer om mijn woorden te vervolgens: Ik weet niet, ik denk dat ik nooit tijd heb gehad om deze plek die praktisch naast mijn huis ligt te betreden. Een vrolijke glimlach siert mijn lippen waardoor mijn ogen voor een moment niet meer te zien zijn. Mijn witte tanden ontbloot ik voor een seconde om vervolgens de glimlach weer te dempen tot een smalle streep diens hoeken omhoog gekruld zijn.

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher do nov 08, 2012 1:36 pm

Regelmatig voelt Sunggyu aan zijn voorhoofd. Meteen vraag ik me af of hij zich ziek of iets dergelijks voelt. Vragen doe ik dit echter niet, aangezien ik het gevoel heb dat ik daarmee zijn privacy schend. Uiteindelijk negeer ik het dus, hoewel ik signalen in de gaten houd. Zijn woorden over hoe hij een eikel is als hij te kort slaapt doen mij tot zacht gelach aanzetten. Ik ken dit. In het weeshuis vroeger leek iedereen zo te zijn. Wel tot laat op proberen te blijven (zonder dat de begeleiding je snaait) maar wel vervolgens de ochtend erna klagen en vervelend doen.

Na mijn antwoord over het schommelen volgt al snel een antwoord van Sunggyu zijn kant. Mijn ogen worden iets groter terwijl ik hem half vragend aankijk. Hij was nog nooit van een schommel afgesprongen? Daar kende ik er niet veel van. Ik dacht dat iedereen op de wereld dat wel een keer had gedaan. Zeker toen je jong was. Bijna wil ik voorstellen of hij het niet nu wil proberen. Ik besluit hier echter al gauw tegen als ik me besef dat dit zou kunnen betekenen dat hij ook iets verzwikt, of nog erger. Hier wou ik liever niet de oorzaak van zijn. Ik glimlach in plaats vriendelijk en knik lichtjes. ''Als je eens de kans krijgt moet je het zeker eens proberen,'' zeg ik glimlachend. ''Overdag dan,'' voeg ik er zacht grinnikend aan toe.

Ik merk al erg gauw dat er nauwelijks stiltes in onze gesprekken plaatsvinden. Iets wat ik fijn vind, want een prater was ik wel. Ook met alle vragen die ik toegeworpen kreeg had ik geen probleem. Ik schaamde me niet voor wie ik was en ook niet voor mijn leven. ''Yup,'' beantwoord ik dan zijn vraag, een kleine lach op mijn gezicht. ''In Storybrooke geboren en opgegroeid.'' Ik glimlach vrolijk en hoor nog een vraag over of ik bij familie of met een vriendin of iets woon. Ik schud mijn hoofd lichtjes en voeg nog wat toe bij mijn eerdere antwoord. ''Voor zover ik weet dan over dat geboren. Het weeshuis had die informatie niet.'' Ik ben niet het type om zielig te doen over mijn verleden of dergelijke omdat ik een wees was. In tegendeel. Ik deed hier over het algemeen vrolijk en opgelucht over. Het was iets van het verleden en dat zou het ook blijven. ''Een vriend of vriendin heb ik momenteel ook niet,'' zeg ik schouderophalend. ''Ik ben helemaal alleen.'' Ik trek een pruillipje en lach daarna zachtjes. Als Sunggyu zijn huis aanwijst, valt mijn mond voor enkele seconden ietwat open. Wat. een. KAST. Ik raap mezelf echter al snel weer bij elkaar en knik beleefd. Lieve hemel. Zijn slaapkamer zal wel even groot zijn als mijn totale appartement! Hij zal wel denken.

Als de twee gangsterachtige personen langslopen hoor ik Sunggyu mij plagend vragend of ik bang was. Ik grinnik zachtjes op zijn volgende woorden. Nee ik was niet bang, maar de woorden die hij zei, hoe sarcastisch dan ook, waren gemeend, en ik was blij dat er nog zulke mensen rondliepen. Ik zie Sunggyu's hand weer naar zijn voorhoofd vliegen en ik bijt zachtjes op mijn onderlip, mij lichtjes zorgen om de ander makend. Voor ik echter iets kan zeggen springt hij op en loopt hij naar het speelhek. Ik volg hem met mijn blik en zie hem op het randje van het toestel springen, zijn woorden half missend. ''Uhm,'' antwoord ik uiteindelijk, blij knikkend. ''Vrij regelmatig, ja. Ik ben dol op kinderen en als ik 's nacht niet meer kan slapen ben ik hier over het algemeen altijd wel te vinden.'' Zijn antwoord op zijn eigen vraag verbaasd me niet geheel. Als hij inderdaad meer een binnenmens was, zoals hij eerder zei, dan had hij weinig te zoeken hier. Aan de andere kant... Zijn (gigantische) huis lag praktisch tegenover het speeltuintje! Maar okay, niet mijn zaken.

Mijn kont begon langzaam maar zeker pijn te krijgen van het harde bankje en ik wou niets liever dan opstaan. Dat Sunggyu in het klimrek zat hielp niet bepaald. Ik wou ook! Ik bijt zachtjes op mijn, twijfelend of ik moet opstaan en ook moet gaan 'spelen'. Uiteindelijk besluit ik dit inderdaad te gaan doen. Ik sta langzaam op en loop richting Sunngyu. Het lopen doet pijn en ik hink lichtjes. Dit weerhoud me er echter niet van om langs Sunggyu omhoog te klimmen, mijn armen meer gebruikend dan mijn benen. Ietsjes boven Sunggyu verwikkel ik mezelf met de buizen en zucht ik diep, het park inkijkend. De lucht was koel, ik kon wolkjes ademen en mijn wangen waren lichtjes verdoofd. Toch vond ik dit niet geheel erg en genoot ik simpelweg van het gezelschap. Uit pure, kinderlijke, interesse kijk ik naar Sunggyu. ''Hoe oud ben je? Als ik vragen mag?'' ik glimlach vriendelijk terwijl ik op mijn armen leun en geduldig een antwoord afwacht.

Onderwerp: Re: Higher 'nd Higher za nov 10, 2012 11:25 am

Voor een klein moment kijk ik hem aandachtig aan, mijn ogen in die van hem leggend. Ik besef me niet veel later dat dit voor mij té ongemakkelijk aanvoelt en ik ze dus al gauw weer op iets anders richt. Een rilling glijd over mijn rug heen zodra de wind ook maar een beetje begint te waaien. Heb je het niet koud? Vraag ik hem met een licht verbaasde stem, een ijzige rand aan mijn eerder vriendelijk en beleefde stem. Ik breng mijn handen naar mijn mond om daar een keer in te blazen. Voor een klein moment voel ik ze opwarmen en kan ik opgelucht zuchten, het duurt overigens maar een paar minuten voordat ik mijn vingertoppen weer voel branden en daarmee ook de neiging om op te staan en ergens anders heen te lopen. Mijn ogen worden weer teruggetrokken naar het regenboogschaap naast me en ik ontdek een hint van verbazing in zijn mimiek. Meteen gaat er een wenkbrauw omhoog. Waarover is hij zo verbaasd? Is het zo raar dat ik nog nooit van de schommel ben afgesprongen? Heeft ieder kind behalve ik dat vroeger ooit gedaan? Ik haal mijn ogen weer van hem af en staar iets afwezig naar de maan, wachtend op de antwoorden van al mijn vragen die ik hem gesteld had. Eerst hoor ik overigens een andere set met woorden die de grimas doen wederkeren op mijn koude gezicht. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en beantwoord kort: Misschien dat ik dat wel eens doe. Overdag en 's nachts. Ik neem aan dat de ervaring anders is wanneer je het op twee verschillende tijdstippen doet. Bedenk ik me hard op, mijn gezicht in de kreukels van de gedachten die door me heen gaan. Waarschijnlijk ben ik er al veels te filosofisch op in gegaan. Van een schommel springen is van een schommel springen, en het maakt niet uit wanneer, hoe en wie het doet. Denk ik. Onbewust zijn mijn ogen richting de schommel getrokken waar ze nu haast argwanend op blijven hangen. Wie had ooit gedacht dat een ding als dat vrijwel een hele conversatie zou vullen met woorden? Ik grinnik zachtjes, lichtelijk verbaasd en gefascineerd door dit gegeven. Ik knik op zijn antwoord op mijn allereerste vraag, de vraag of hij hier is geboren. Nooit aan gedacht om hier weg te gaan? Mijn ogen flitsen voor een kort moment naar Felix om dan weer terug te keren naar de schommel. Het is beter om de jongen pratende te houden, dan was er ook vast minder kans dat hij dingen aan mij gaat vragen. Dingen waarop ik geen antwoord wil geven, of kan geven of gewoon te lui ben om te geven. Kijkt hem licht vragend aan wanneer hij het woord weeshuis laat vallen. Dus hij is een wees? Vond je het leuk daar..? Vraag ik met een vrij emotieloze stem, alsof ik gewoon aan het wachten ben op een negatief antwoord. Ik heb nog nooit gehoord van iemand die daadwerkelijk een leuke tijd heeft gehad in zo'n oord. Een plek waar je ouders je hebben achtergelaten toen ze dood gingen of ze gewoon geen zin meer in je hadden. Alsof je een puppy bent die naar het asiel word gestuurd, alleen gaat het met mensen dan iets humaner. Ik schud mijn hoofd lichtjes en luister stilletjes naar zijn woorden over zijn familie en of vriendin/vriend. Ik glimlach niet meer en knik enkel. Ik weet er alles van. zeg ik kort. Even werp ik een blik opzij, vergeleken met hem en zijn verleden heb ik vast niets te zeuren, vooral als je nu kijkt in wat voor omstandigheden ik woon.

Nadat ik mijn huis aan hem heb aangewezen zie ik zijn mond een stukje openen. Be careful not to drool. Zeg ik plagend mijn ogen weer van hem af halend kort daarna. Je zult vast denken wat voor rijke stinkerd ik ben die niets te klagen heeft right? Even valt er een korte stilte. Ik grinnik overigens en schud mijn hoofd tegelijkertijd. Ik zou je geen ongelijk kunnen geven. Ik heb daadwerkelijk niets te makken. Behalve een hobby, een vriendin of vriend, vrienden en een familie maar joh, verder heb ik alles. Ik kluister me steviger vast aan het stalen klimrek, de kilte die van de buizen afstraalt negerend. Alsof ik versteend ben zit ik in het klimrek nu nog maar half luisterend naar wat hij zegt. Hoelang ga ik dit nog zo uithouden? Ben ik uberhaupt nog een staat om te lopen nadat ik zolang in de kou heb gezeten? Ik ruk mijn gezicht in een keer omhoog en staar in de ogen van Felix. Langzaam reik ik weer naar mijn voorhoofd die nog steeds gloeid als de gloeidraad van een lamp. Felix, ik vrees dat ik me niet zo goed meer voel, dus ik denk dat ik zo eens richting huis ga. Ergens voel ik me schuldig over het feit dat hij zojuist met dat pijnlijke been in het klimrek is geklommen maar ach, wil ik morgen nog kunnen functioneren dan is dit de beste optie. Ik glimlach onschuldig en spring van het rek af. Zodra mijn benen de grond raken gaat er een trilling door mijn benen heen die door merg en been te voelen is. Ik zucht en loop iets hauterig een paar passen weg van het klim toestel. Plots hoor ik een vraag van zijn kant komen en ik kijk hem verbaasd aan. Mijn leeftijd? Ah, ik ben 21 nu. En jij? Even kijk ik bedenkelijk. Iets jonger gok ik? Mijn ogen analyseren hem nog een keer voordat ik met mijn hand zwaai Dan ga ik maar eens. Leuk je ontmoet te hebben, Felix. Hierna loop ik richting mijn huis. Het is maar een paar minuten voordat ik voor de grote dubbele houten deuren van mijn huis sta. Ik grimas kort en loop kort naar binnen. Voor een moment wil ik naar de woonkamer lopen om vervolgens toch stokstijf stil te blijven staan en op mijn tanden te knarsen. Ik bal mijn handen tot vuisten en stalk dan toch de deur weer uit, nu rennend. Zou hij er uberhaupt nog zitten? Voor ik het weet ben ik bij de speeltuin en speur ik deze af op zoek naar Felix. OPTIE A: Ik grimas opgelucht wanneer ik hem nog zie zitten in het speelrek en ren naar hem toe, mijn gezicht neutraal maar de woorden die volgen wat ijzig. Wil je misschien iets warms drinken? Vervolgens wijs ik naar zijn enkel. Die zou ik kunnen intapen voor je als dat het al makkelijker maakt. Ik laat mijn hand even later weer naast me vallen en kijk hem afwachtend aan, ondertussen zachtjes hijgend van het stuk dat ik gerend had. OPTIE B: Ik blijf zoeken maar kan hem niet meer vinden, hij moet vast al weg zijn gegaan nadat ik weg ben gegaan. Meteen ren ik verder het pad af, mijn ogen niet de tijd gunnend om aan het donker te wennen. Net wanneer ik het van plan ben om op te geven zie ik in het donker iets bewegen, en ik zweer dat het roze haren zijn. Ik bijt op mijn onderlip om het laatste stukje naar hem toe te sprinten. Ik struikel bijna over hem heen wanneer ik hem wil aanraken maar weet mezelf nog net op te vangen met behulp van zijn lichaam. Sorry. Ik vroeg me af of je nog iets wilde drinken voordat je naar huis ging? Bovendien kan ik je naar huis brengen, lopen is misschien wat ongemakkelijk nu. Zeg ik koud terwijl ik met een van mijn handen achter mijn hoofd krab. Een teken van nervositeit, hoewel dit nergens terug te zien is in de rest van mijn mimiek en lichaamshouding.