Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Wonderwall

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Alexander

Alexander


Aantal berichten : 44

Character sheet
Alias: Rippertjiep
Leeftijd: 17
Partner:

Wonderwall Empty
BerichtOnderwerp: Wonderwall   Wonderwall Icon_minitimevr nov 02, 2012 12:25 pm

Langzaam baande de jongen zich een weg door de straten terwijl hij zijn voeten op zorgvuldig gekozen plaatsen neerzette. Hij was het nog altijd niet helemaal gewoon om zonder zijn staart te lopen. Dat ding had er gewoon altijd voor gezorgd dat hij op twee poten kon blijven staan. Wel, dat had hij gedaan totdat... Ja, niet het geschikte onderwerp om nu over te praten. Hij zou die dag ook gestorven zijn als Lucy hem dat drankje niet had gegeven. Die lieve Lucy die hem soms zo hard kon irriteren met haar onwetendheid. Waarschijnlijk zou hij haar nooit meer terug zien, net zoals al zijn andere vrienden. Ja, hij was naar hier gekomen om hen te zoeken, maar had zelf ook wel gezien hij fel hij veranderd was. Notabene in een mens, een mens! Alexander stopte zijn handen in de zakken van zijn paarse sweater nadat hij de iets te grote capuchon over zijn hoofd had getrokken. Eigenlijk was gewoon heel die trui te groot, maar waar vond je normale kleding voor iemand van zijn lengte? Echt niet dat hij iets met van die tekeningetjes op ging dragen en daarbij zorgde het ervoor dat hij niet teveel opviel. Iets wat hij Aslan belooft had, niet opvallen. Natuurlijk deed hij wat die leeuw zei, hij was niet voor niets dé leeuw van Narnia. Ergens vroeg hij zich af of hij ook bekend stond als dé muis, maar waarschijnlijk kenden de dieren zijn naam nog niet eens. Misschien was Rippertjiep nogal moeilijk om te onthouden, dat zou de reden wel zijn dat ze hem niet herkenden als hij voorbij kwam. Natuurlijk, welke reden zou er anders kunnen zijn? Wie zou het weten? Het kon ook goed zijn dat ze hem niet een wilden kennen, jaloezie enzo. Dat was echt typisch voor de bewoners van Narnia, jaloezie. Iedereen wilde beter dan de ander zijn, altijd en overal.

Wat onzeker stopte Alexander met lopen en keek even om zich heen. Was het wel evengoed idee om naar die wensput te gaan? Straks werkte die niet of wist hij niet wat hij het liefste terug wilde hebben. Aan de ene kant wilde hij zijn vrienden terug zodat hij niet meer zo eenzaam was, maar aan de andere kant wilde hij zijn staart ook wel terug. Dat maakte het lopen net iets makkelijker. Met een zucht liet hij zich op een bankje dat er bij toeval stond zakken en staarde even in de verte terwijl hij nadacht over wat hij moest wensen. Na een tijdje krulden zijn mondhoeken om in een grijns en sprong hij terug op om zijn weg verder te zetten. Waarom zou hij tussen die twee dingen moeten kiezen als hij ze gewoon allemaal kon krijgen? Eigenlijk was het best idioot dat hij niet eerder op het idee was gekomen om te wensen dat alles terug hetzelfde was, dat die vloek er nooit geweest was. Dan zou iedereen terug tevreden zijn. Geweldig bedacht, toch? Met nieuwe moet liep hij verder, durfde soms zelfs half te huppelen als hij zeker wist dat er niemand keek. Jaja, hij was niet alleen erg dapper, maar ook best slim als het moest. Alleen... Meteen stopte Alexander met lopen en sloeg tegen zijn voorhoofd toen hij zich bedacht dat hij helemaal geen geld bij zich had. Hoe stom kon je zijn om naar een wensput te gaan terwijl je niet eens geld bij had? Behoorlijk stom dus. Nja, hij was nu al veel te ver om terug te keren, dus moest hij maar hopen dat er heel toevallig iemand voorbij kwam die wel geld bij had. De put lag namelijk redelijk ver van het dorp af, dus nu moest hij wel erg veel geluk hebben. Langzamer dan eerst liep de jongen verder en leunde, eenmaal bij de put aangekomen, wat teleurgesteld over de rand. Dit moest hem juist overkomen, alsof hij nog niet genoeg gestraft was. Misschien zou hij eens moeten beginnen met de mensen hier echt te helpen in plaats van te piekeren over zichzelf en zijn verloren vrienden. Misschien dat hij dan eens voor een keer geluk had.

Meh, lame post is lame

>> Jefferson
Terug naar boven Ga naar beneden
Jefferson
Rememberer
Jefferson


Naam : Celeste
Aantal berichten : 72
Leeftijd : 31
Woonplaats : The Internet~

Character sheet
Alias: Mad Hatter
Leeftijd: 29
Partner: There's no promise of a happy ending.

Wonderwall Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wonderwall   Wonderwall Icon_minitimeza nov 03, 2012 6:11 am

Wonderwall Jeffersonkaderblank
"Ik heb je gevonden, papa!" zegt een vrolijke stem naast me, en ik kijk wat naar beneden zodat ik mijn dochter kan aankijken. Grace glimlacht breed en trots, en ik kan het zelf niet helpen om ook te glimlachen terwijl ik op mijn hurken naast haar ga zitten. "Heel goed," prijs ik haar, en geef haar een aai over haar bol. "Kun je die mooie ogen van je ook gebruiken om paddenstoelen te zoeken met me?" Ze knikt, nog steeds breed glimlachend, en ik ben er zo dankbaar voor dat ze nog steeds graag tijd met me doorbrengt en nooit klaagt; toen ik haar leeftijd had, maakte ik al tripjes naar andere werelden die ik verborgen hield voor mijn ouders. Ik ben blij, opgelucht, dat Grace gewoon Grace is. Ik druk een kus tegen haar voorhoofd en kom vervolgens overeind, en begin rond te kijken naar paddenstoelen. Enkele ogenblikken later voel ik Grace's hand op mijn arm, en ze komt dicht bij me lopen, zodat ze dingen kan aanwijzen. Af en toe kijk ik opzij en houd ik stevig haar hand vast.

Ze zit aan de ontbijttafel met die mensen die ze haar ouders noemt, met die welbekende, brede glimlach te vertellen - waarschijnlijk over iets wat ze gedroomd heeft, of over iets wat ze vandaag gaat doen. Slaap staat nog in haar ogen. De man en de vrouw luisteren met aandacht, glimlachen naar haar, strijken haar haar uit haar gezicht. Ik voel hoe mijn hand zich tot een vuist aanspant, en ik moet me wegdraaien van de telescoop bij het raam zodat ik er niet met mijn hand doorheen sla. Doordat ik me wegdraai komt mijn blik echter te rusten op de stapel hoeden op de tafel. Geen enkele hoed werkt, natuurlijk. Er is geen magie in Storybrooke. Geen enkele manier om een portaal te openen en Grace mee terug te nemen naar onze wereld, waar ze wel weet wie ik ben - waar ze niet aan de ontbijttafel zit met mensen die niet haar ouders zijn. (Waar ik resoluut niet aan wil denken is het feit dat ze al 28 jaar bij die mensen woont - langer dan dat ze dat bij mij gedaan had. Ik wil niet denken aan het feit dat zij misschien meer recht op de titel 'ouders' hebben dan ik, die haar achterliet terwijl ik beloofd had weer terug te komen.)

Mijn blik van de tafel afwendend loop ik richting de deur en gris mijn jas van de kapstok, waarna ik de voordeur stevig achter me dichttrek. Het huis is te groot voor me, maar het is een van de weinige huizen die in het bos staat, afgezonderd van de rest van Storybrooke, dus doe ik het ermee. Het betekent dat ik maar een klein eindje hoef te lopen voor ik omgeven ben door bomen. Mijn adem is als een dampwolkje zichtbaar wanneer ik zucht, en ik steek mijn handen in mijn zakken om te ze warmen. Ik weet zelf niet goed waar ik naartoe loop voor de bomen schaarser worden; pas dan realiseer ik me dat ik op weg ben naar de wensput. Ik lach hardop om mijn eigen onnozelheid, maar stop niet met lopen. Ik ben er toch bijna, dan kan ik net zo goed blijven lopen in plaats van een wandeling voor niets te hebben gemaakt. En de wensput is een betere bestemming dan Grace's school. Ik had al vaker blikken toegeworpen gekregen; het kwam nu eenmaal verdacht over wanneer je daar lang stond zonder dat je een kind kwam afzetten of ophalen. (Niemand wist dat ik wel een kind kwam ophalen, maar dat dit kind niet meer wist dat ik haar vader was.)

Wanneer ik bijna bij de put ben, zie ik dat ik niet de enige ben met het idee daar te komen. Er leunt een jongen over de rand van de put, klein genoeg om van Grace's leeftijd te zijn, maar een vlugge blik op zijn gezicht laat me al snel weten dat hij ouder is - waarschijnlijk zeventien of achttien, als ik leeftijden goed kan inschatten. Hij lijkt er wat teleurgesteld bij te staan, en vaagjes vraag ik me af of hij misschien iets in de put heeft laten vallen, omdat hij er zo overheen geleund staat. Ik stel echter geen vraag. Ik heb het gevoel dat hij me vaagjes bekend voorkomt, maar ook dit duw ik naar de achtergrond, en stel ook daar geen vraag over. Eigenlijk wil ik me het liefste omdraaien, maar waar zou ik dan naartoe gaan? Terug naar huis, waar ik er alleen maar mee geconfronteerd zou worden hoe zeer en hoe vaak ik gefaald had? Het stadje meed ik als de pest tenzij ik wat dichter bij Grace kon zijn, maar ik betwijfel of dat nu een goed idee is. Ik heb nergens anders om naartoe te gaan, dus blijf ik naar de put lopen tot ik er uiteindelijk bij halt houd, al keer ik mijn rug ernaartoe. Na enkele ogenblikken stilte kijk ik dan toch kort naar de jongen om te vragen: "Iets verloren?" Ik slaag er nog net in een grimas te onderdrukken bij de dubbelzinnigheid van die woorden. Heel goed, Jefferson.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://onceuponatime.actieforum.com
Alexander

Alexander


Aantal berichten : 44

Character sheet
Alias: Rippertjiep
Leeftijd: 17
Partner:

Wonderwall Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wonderwall   Wonderwall Icon_minitimeza nov 03, 2012 10:14 am

Wat in gedachten verzonken staarde Alexander voor zich uit terwijl hij ritmisch met zijn vingers op de stenen roffelde. Niet dat je er veel van hoorde, maar het was een soort trekje geworden als hij piekerde over vanalles en nog wat. Dingen zoals hoe het nu met zijn vrienden was en waar ze zich bevonden. Zouden ze nog weten wie ze waren en waar ze vandaan kwamen? Straks was die kleine Lucy helemaal alleen en was ze bang. Hij had het nooit echt toegegeven, maar ergens mocht hij het meisje wel. Ze was lief, zorgzaam en beurde je altijd op als je je niet goed voelde. Het enige waar hij zich altijd aan geïrriteerd had was het feit dat ze zo graag knuffelde, alsof de andere dieren hem nog niet genoeg uitlachten. In de strijd tegen Miraz had hij wel even laten zien wat hij en zijn compagnons allemaal in hun mars hadden en had hij net wat respect gekregen toen de Evil Queen met die stomme vloek van haar kwam. Een slechter moment had ze echt niet kunnen kiezen. Als ze nog even had gewacht, was hij misschien wel bekend geweest. Ergens had hij het gevoel dat lot hem echt haatte. Alles gebeurde altijd op de verkeerde momenten en dan ook echt alles. Als die ene kerel zijn zwaard iets later had laten neerdalen, was hij zijn staart nooit kwijt geweest, had hij Aslan niet om een gunst moeten vragen en was hij nu misschien net zo onwetend als iedereen. Dat was misschien veel beter geweest dan dagenlang zitten te piekeren over iets waar hij toch niets aan kon doen.

Een soort van beweging onder hem trok zijn aandacht en wat nieuwsgierig boog Alexander wat meer naar voren om te zien wat het juist was. Hij was nog altijd een muis en muizen waren nieuwsgierig, toch? Een jongen met grote chocoladebruine ogen keek hem van in de put aan en verbaast kantelde hij zijn hoofd wat naar rechts. De jongen in de put deed net hetzelfde en met grote ogen boog Alexander nog wat verder naar voren. Nee, hij had nog niet in de spiegel gekeken sinds hij in Storybrooke was aangekomen. In zijn appartement hing er geen en hij had het eigenlijk nog niet in zijn hoofd gehaald om er een te kopen. Misschien wel een goed idee aangezien hij blijkbaar echt wel hard veranderd was. Langzaam haalde de jongen de capuchon van zijn hoofd af en zag hoe een bos bruine haren verscheen. Betoverend bleef hij naar zijn spiegelbeeld kijken, totdat een stem ervoor zorgde dat hij zo hard schrok dat hij bijna voorover in de put tuimelde. Als door een wesp gestoken duwde hij zich van de rand af en draaide zich om naar de eigenaar van de stem. "Ik ben zoveel verloren. Mijn identiteit, mijn vrienden, mijn respect en het ergst van allemaal... mijn staart." Het kwam geen moment in hem op dat de man hem wel eens heel raar zou kunnen vinden, alles moest er gewoon uit. Het was niet goed om teveel frustraties op te kroppen, daar werd je depressief van en als hij depressief was kon hij de held niet uithangen. Toen Alexander wat gekalmeerd was, liet hij zijn bruine ogen over de man heen glijden en kwam tot de conclusie dat deze hem redelijk bekend voorkwam. Ach ja, waarschijnlijk was zijn geheugen ook gewist, net als die van de anderen. "En wat komt u hier doen?" De vraag kwam er net iets botter uit dan hij gedacht had en even sloeg hij zijn blik neer. "Sorry, het wordt me geloof ik allemaal een beetje te veel."
Terug naar boven Ga naar beneden
Jefferson
Rememberer
Jefferson


Naam : Celeste
Aantal berichten : 72
Leeftijd : 31
Woonplaats : The Internet~

Character sheet
Alias: Mad Hatter
Leeftijd: 29
Partner: There's no promise of a happy ending.

Wonderwall Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wonderwall   Wonderwall Icon_minitimema nov 05, 2012 11:44 am

Wonderwall Jeffersonkaderblank
Het antwoord van de jongen is nu niet iets wat ik verwachtte, maar wie zou ooit zo'n antwoord hebben kunnen bedenken? Elke andere inwoner van Storybrooke zou de jongen op een moment als dit waarschijnlijk vreemd aankijken en concluderen dat er iets niet helemaal goed moest zitten daarboven, maar ik blijf gefixeerd op zijn laatste woorden: "...en het ergst van allemaal... mijn staart." In de achtentwintig jaar dat ik hier al vastzit heb ik, ondanks het feit dat ik me over het algemeen afzijdig hou van de rest van de stad, het een en ander geleerd over de inwoners, simpelweg door ze te bekijken. Sommige mensen herken ik nog van gezicht; de Queen bijvoorbeeld, en Rumpelstiltskin. Sommigen zijn nog zo pijnlijk zichzelf dat ze makkelijk te herkennen zijn, ook al zien ze er misschien nu anders uit - Jiminy Cricket, die ineens weer menselijk was. Het feit dat de jongen voor me over een verloren staart begint, zet me aan het denken, en in gedachten ga ik alle werelden langs die ik bezocht heb, in de hoop dat ik zo een label op hem kan plakken. Ik slaag er niet in, maar dat maakt niet zo gek veel uit. Wat ik nu weet is dat er andere mensen zijn die hun herinneringen nog hebben, door welke reden dan ook. Dan moet er toch zeker wel een manier zijn om die vloek te verbreken?

Enkele momenten ben ik vastbesloten gewoon te vragen wie hij was, voorheen, te laten blijken dat ik ook nog alles weet, maar ik krijg er de kans niet toe, aangezien de jongen weer gesproken heeft - een vraag, ditmaal. Zijn toon is kortaf, bot haast, maar daar trek ik me niet te gek veel vandaan. Het zal wel een ding zijn dat iedereen heeft die het zich kan herinneren; ik betrap mezelf er vaak genoeg op dat ik geïrriteerd en kortaf ben, of gewoon ronduit furieus wanneer ik de Queen toevallig ergens zie, smalend op haar stoel in het gemeentehuis. Ik schud mijn hoofd dus als wegwuiving van de verontschuldiging die de jongen aan zijn vraag toevoegt, en sla mijn armen over elkaar. "Wandelen," geef ik als antwoord, en mijn stem is ruw; ondanks dat klinkt mijn antwoord me niet goed in de oren, dus pas ik het aan: "Mijn hoofd leegmaken." Ik ga er niet verder op in, want wat moest een vreemde met mijn hele levensverhaal? Wie weet werkt het joch wel samen met de Queen, al lijkt me dat sterk, aangezien hij er zo verloren bijstaat. Maar toch, ze weet hoe ze dingen moest aanpakken, en ze heeft daar vast wel haar mensen voor. Na een ogenblik stilte van mijn kant kijk ik de jongen recht aan. "Niemand weet het nog," zeg ik, en ik blijf hem aankijken. Ik laat het onderliggende dus hoe kan het dat jij het wel nog weet? achterwege, al weet ik dat de toon van mijn stem het waarschijnlijk sterk genoeg suggereert.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://onceuponatime.actieforum.com
Gesponsorde inhoud





Wonderwall Empty
BerichtOnderwerp: Re: Wonderwall   Wonderwall Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Wonderwall
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: In Game :: Outskirts :: Wishing Well-
Ga naar: